Fontainebleau

miasto i gmina we Francji

Fontainebleau – miasto i gmina we Francji, w regionie Île-de-France, w departamencie Sekwana i Marna, 60 km na południowy wschód od Paryża, nad Sekwaną[1].

Fontainebleau
miasto i gmina
Ilustracja
Pałac w Fontainebleau
Herb
Herb
Państwo

 Francja

Region

 Île-de-France

Departament

Sekwana i Marna

Okręg

Fontainebleau

Kod INSEE

77186

Powierzchnia

172,68 km²

Populacja (2011)
• liczba ludności


14 708

• gęstość

85 os./km²

Kod pocztowy

77300

Położenie na mapie Sekwany i Marny
Mapa konturowa Sekwany i Marny, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Fontainebleau”
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „Fontainebleau”
Położenie na mapie Île-de-France
Mapa konturowa Île-de-France, na dole znajduje się punkt z opisem „Fontainebleau”
Ziemia48°24′N 2°42′E/48,400000 2,700000
Strona internetowa
Pałac
Schody pałacowe

Według danych na rok 1999 gminę zamieszkiwały 15 942 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 93 osób/km². Wśród 1287 gmin regionu Île-de-France Fontainebleau plasuje się na 185. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 1.

Etymologia edytuj

Pochodzenie nazwy Fontainebleau nie jest jasne. Pierwszy człon nazwy – fontaine oznacza w języku francuskim źródło. Drugi według różnych teorii pochodzi od psa myśliwskiego nazwanego Bleau, który miał odkryć owo źródło, osoby imieniem Bleaud lub Bliaud, do której należało to źródło bądź od słów belle (piękna) i eau (woda)[2].

Zabytki edytuj

W Fontainebleau znajduje się jeden z największych we Francji zespołów pałacowo-parkowych – dawna rezydencja królewska. Jej najstarsze pozostałości pochodzą z XII wieku (w kronikach jako siedziba władcy widnieje od 1137 roku). Za czasów Franciszka I Walezjusza pałac zaczęto rozbudowywać (1527), tworząc z pałacu istotny ośrodek sztuki renesansowo-manierystycznej (tzw. szkoła z Fontainebleau). Kolejni władcy (od Henryka II Walezjusza do Napoleona Bonaparte) rozbudowywali i dekorowali rezydencję. Swój ślad odcisnęły tu takie dynastie jak Walezjuszowie, Kapetyngowie, Burbonowie, d’Orlean, Bonaparte. Napoleon zwykł mawiać o zamku: „prawdziwy dom francuskich monarchów”. W zamku Fontainbleau jest ponad 1500 pokoi oraz 3 kaplice, znajdują się tu także pokoje papieskie przygotowane dla Piusa VII w roku 1804 z okazji koronacji Napoleona na cesarza.

W 1560 w Fontainebleau odbyło się zgromadzenie notablów. Większość z zebranych domagała się reform w kościele francuskim oraz tolerancji religijnej dla hugenotów[3]. 6 kwietnia 1814 roku Cesarz Francji Napoleon I podpisał tu swoją abdykację. Na głównym dziedzińcu, na który prowadzą imponujące schody, pożegnał się ze swoimi wiernymi gwardzistami.

Obecnie pałac stanowi muzeum. Pałac i otaczający go park (w tym ogród angielski z XIX wieku) zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Przyroda edytuj

Miasto otacza wielki kompleks leśny o powierzchni ok. 25 tys. ha, zwany powszechnie Lasem Fontainebleau (franc. La forêt de Fontainebleau), będący od dziesięcioleci jednym z głównych ośrodków wypoczynku weekendowego mieszkańców aglomeracji paryskiej. W kompleksie leśnym występują formacje skalne zbudowane z piaskowca z Fountainebleau. Ze względu na swój skład mineralny (praktycznie czysty kwarc) oraz jednorodną porowatość i przepuszczalność, piaskowiec ten jest używany jako materiał referencyjny w geologii.

Wspinanie sportowe edytuj

Z uwagi na skupiska oryginalnych formacji skalnych otoczenie Fontainebleau jest jednym z największych rejonów bulderowych na świecie.

Nawiązania w kulturze edytuj

Nazwa miejscowości występuje w piosence Krystyny Giżowskiej i Bogusława Meca W drodze do Fontainebleau.

Miasta partnerskie edytuj

Przypisy edytuj

  1. Fiche cours d’eau / La Seine (----0010). SANDRE. [dostęp 2016-04-25]. (fr.).
  2. Fontainebleau. Société d’Histoire, d’Art, de Généalogie et d’Échange. [dostęp 2012-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-06)]. (fr.).
  3. Stanisław Grzybowski: Henryk Walezy. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1985, s. 23. ISBN 83-04-00118-7.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj