Fronty polskie
Fronty polskie – w zależności od zadania, jakie przed nimi stawiano, a co za tym idzie od wielkości przydzielonych sił i środków fronty w strukturach organizacyjnych Wojska Polskiego spełniały rolę związków operacyjnych lub strategicznych.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b3/Military_Symbol_-_Friendly_Army_Group_or_Navy_or_Front_%28Solid_Light_1.5x1_Frame%29-_Unspecified_or_Composite_All-Arms_%28NATO_APP-6%29.svg/170px-Military_Symbol_-_Friendly_Army_Group_or_Navy_or_Front_%28Solid_Light_1.5x1_Frame%29-_Unspecified_or_Composite_All-Arms_%28NATO_APP-6%29.svg.png)
Fronty posiadały niestały skład organizacyjny i siłę bojową, mogącą odpowiadać zarówno dywizji, jak i kilku armiom.
1919–1920
edytuj- Front Wołyński
- Front Przeciwniemiecki, podlegały mu:
- Front Poleski
- Front Galicyjsko-Wołyński, od lipca 1919:
- Front Galicyjski/Podolski
- Front Wołyński (ponownie)
1920
edytuj1939
edytujInne
edytujW 1944 roku w polskim i radzieckim dowództwie planowano z armii polskich utworzyć Front Polski (na wzór radziecki). Jednak z powodu braku kadry oficerskiej pomysłu zaniechano.
Zgodnie z „Planem zamierzeń organizacyjnych WP na lata 1955–1960” Siły Zbrojne PRL na wypadek wojny z zachodem ze swojego składu miały wydzielić Front Polski/Nadmorski.