Galeazzo Maria Sforza

książę Mediolanu

Galeazzo Maria Sforza (ur. 24 stycznia 1444, zm. 26 grudnia 1476) – książę Mediolanu. Członek rodziny Sforzów, patron artystów. Był znany ze swego okrucieństwa, tyranii i żądzy bogactwa.

Galeazzo Maria Sforza
Ilustracja
ilustracja herbu
książę Mediolanu
Okres

od 8 marca 1466
do 26 grudnia 1476

Poprzednik

Francesco I Sforza

Następca

Gian Galeazzo Sforza

Dane biograficzne
Dynastia

Sforzowie

Data urodzenia

24 stycznia 1444

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1476
Mediolan

Przyczyna śmierci

morderstwo

Ojciec

Francesco I Sforza

Matka

Bianka Maria Visconti

Rodzeństwo

Ludwik Sforza

Żona

Bona Sabaudzka

Dzieci

Gian Galeazzo
Ermes Maria
Bianca Maria
Anna Maria;
nieślubne:
z Lukrecją Landriani:
Carlo
Caterina
Alessandro
Chiara
z innymi kobietami:
Ottaviano
Galeazzo

Życiorys

edytuj

Galeazzo Maria był synem Francesco I Sforzy (włoskiego kondotiera i sojusznika Cosimo de' Medici) oraz Bianki Marii Visconti. Był starszym bratem Ludovica Sforzy. Z woli ojca zaręczył się z Doroteą Gonzaga, ale małżeństwo nie doszło do skutku z powodu kalkulacji politycznych Franciszka Sforzy. Po śmierci narzeczonej Galeazzo poślubił Bonę Sabaudzką, córkę księcia Sabaudii - Ludwika I.

Z Boną Sabaudzką miał czworo dzieci:

Gian Galeazzo miał również kilkoro nieślubnych dzieci. Z Lukrecją Landriani:

  • Carlo (1461-1483), hrabiego Magenta, męża Bianci Simonetta
  • Caterinę (1463-1509), żonę (1) Hieronim Riario (2) Giacamo Feo (3) Giovanni de' Medici il Popolano
  • Alessandro (1465-1523), pana Francavilla Bisio, męża Barbary Balbiani di Valchiavenna
  • Chiarę (1467-1531), żonę (1) Pietro dal Verme di Sanguinetto (2) Fregosino Fregoso de Novi Ligure

Z innymi kobietami:

  • Ottaviano (1477-1541), biskupa Lodi i Arezzo
  • Galeazzo, hrabiego Melzo

Galeazzo Sforza został zamordowany 26 grudnia w mediolańskim kościele[1] Santo Stefano przez Carla Viscontiego, Gerolama Olgiatiego i Giovanniego Lampugnaniego - wszyscy oni byli dworzanami Galeazzo Marii.

Przypisy

edytuj
  1. Danuta Wójcik-Góralska, Niedoceniana królowa, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1987, s.262.