Georgij Kiriłowicz Kozłow, ros. Георгий Кириллович Козлов (ur. 19 grudnia 1902?/1 stycznia 1903 w Siełjachach, zm. 21 grudnia 1970 w Leningradzieradziecki wojskowy, generał porucznik.

Georgij Kozłow
Георгий Кириллович Козлов
ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1903
Siełjachy

Data i miejsce śmierci

21 grudnia 1970
Leningrad

Przebieg służby
Lata służby

1918–1965

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca 19 Armii

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR)

Życiorys

edytuj

Urodził się we wsi Siełjachy w obwodzie brzeskim, Białorusin.

W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej i w tłumieniu buntu marynarzy w Kronsztadzie w 1921 roku.

W 1921 roku ukończył szkołę dowódców piechoty, a następnie był dowódcą plutonu i kompanii w Leningradzkiej Szkole Piechoty. W 1924 roku ukończył wojskową szkołę piechoty, a w 1933 roku Akademię Wojskową im. M. Frunzego. Po jej ukończeniu został szefem 1 oddziału dywizji piechoty, od 1934 dowódcą pułku piechoty a następnie wykładowcą w katedrze taktyki Wojskowej Akademii Transportu.

W październiku 1940 roku został naczelnikiem wydziału szkolenia bojowego 7 Armii w Leningradzkim Okręgu Wojskowym. Po ataku Niemiec na ZSRR, dowodził grupą wojsk wydzieloną z 7 Armii w Karelii, w rejonie jez. Ładoga i miasta Suojärvi. We wrześniu 1941 roku dowodzona przez niego grupa została przekształcona w 27 Dywizję Strzelecką, którą dowodził do sierpnia 1942 roku. W sierpniu 1942 roku został szefem sztabu 26 Armii.

W maju 1943 roku był dowódcą 19 Armii, którą dowodził do marca 1945 roku. Armia ta zdobyła m.in. Bińcze[1]. W tym czasie brał udział w walkach Frontu Karelskiego, a od stycznia 1945 roku 2 Frontu Białoruskiego. Od marca 1945 roku był członkiem Rady Wojennej 1 Frontu Ukraińskiego.

W sierpniu 1945 roku został zastępcą dowódcy 39 Armii Frontu Zabajkalskiego i brał udział w walkach przeciwko japońskiej Armii Kwantuńskiej.

Po wojnie został szefem sztabu Przymorskiego Okręgu Wojskowego, pomocnikiem ds. wyszkolenia dowódcy Białomorskiego Okręgu Wojskowego, szefem sztabu Północnego Okręgu Wojskowego.

Następnie w Wojskowej Akademii Tyłów i Transportu, kolejno szefem katedry taktyki, zastępcą komendanta Akademii, szefem wydziału i zastępcą szefa ds. dydaktycznych i naukowych.

W 1965 roku został przeniesiony do rezerwy. Mieszkał w Leningradzie, gdzie zmarł.

Awanse

edytuj

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
  • Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 94-95. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
  • М.М. Козлов (główny redaktor): Великая Отечественная война 1941-1945: Энциклопедия. Moskwa: Сов. энциклопедия, 1985, s. 346. (ros.).