WKS Gryf Toruń – wielosekcyjny polski klub sportowy funkcjonujący w latach 1921–1970 w Toruniu. W okresie międzywojennym jeden z największych i najsilniejszych klubów na Pomorzu. Zlikwidowany w 1970 roku.

WKS Gryf Toruń
Pełna nazwa

Wojskowy Klub Sportowy Gryf Toruń

Barwy

do 1939: czerwono-niebieskie
od 1945: zielono-biało-czerwone

Data założenia

16 sierpnia 1921

Państwo

 Polska

Siedziba

Toruń

Adres

Dom Żołnierza, ul. Wola zamkowa, Toruń

Sekcje
  • piłkarska
  • hokejowa
  • siatkarska
  • lekkiej atletyki
  • pływacka
  • tenisowa
  • kolarska
  • bokserska
  • szermiercza
  • strzelecka
  • narciarska

Historia

edytuj
 
Dom Żołnierza w Toruniu w którym mieściła się siedziba klubu

16 sierpnia 1921 przy toruńskim garnizonie wojskowym powstało Wojskowe Koło Sportowe, założone przez por. Jana Brzezińskiego[1].

22 lipca 1922 koło zostało przekształcone w pełnoprawny klub sportowy – Wojskowy Klub Sportowy Toruń.

W następnym roku doszło do kolejnych przemian, bowiem z chwilą przeniesienia z Grudziądza do Torunia Dowództwa Okręgu Korpusu, został zlikwidowany działający do tej pory w Grudziądzu Klub Sportowy "Gryf", a jego nazwa przypisana została do WKS Toruń. Zatwierdzono to na Walnych Zebraniach w dniach 5. i 25. października: "były WKS Toruń został przemianowany na Wojskowy Klub Sportowy Gryf z siedzibą w Toruniu". Na prezesa klubu powołano płk. Grabowskiego (Komendanta Obozu Warownego Toruń). Klub od razu powołał do życia dwie sekcje: piłki nożnej i szermierczą oraz przystąpił do organizacji kolejnych sekcji: hippicznej, lekkiej atletyki, łyżwiarskiej i tenisowej[2].

W kwietniu 1930 WKS Gryf połączył się z Amatorskim Klubem Sportowym Toruń (który funkcjonował zaledwie około roku)[3]. Fuzja klubów oznaczała zmianę nazwy i odtąd klub występował jako Wojskowo-Amatorski Klub Sportowy Gryf Toruń.

Rok po tej fuzji WAKS Gryf Toruń wchłonął część TKS Toruń i zmienił po raz kolejny nazwę, tym razem na Wojskowo-Cywilne Zrzeszenie Sportowe Gryf Toruń[4].

Zmiany nazwy

edytuj

pierwsza: Wojskowe Koło Sportowe
od 1922: Wojskowy Klub Sportowy Toruń
od 1923: Wojskowy Klub Sportowy Gryf Toruń
od 1930: Wojskowo-Amatorski Klub Sportowy Gryf Toruń
od 1931: Wojskowo-Cywilne Zrzeszenie Sportowe Gryf Toruń
od 1932: Wojskowy Klub Sportowy Gryf Toruń

Udział w rozgrywkach piłki nożnej

edytuj

Był jednym z jedenastu klubów założycielskich Toruńskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, który w styczniu 1923 wyodrębnił się ze związku Poznańskiego OZPN celem przeprowadzenia rozgrywek na Pomorzu.

Pierwsze sezony (1923–1926)

edytuj

W pierwszym rozegranym sezonie (1923) pomorskie kluby podzielono na Klasę A (4 drużyny) i Klasę B (dwie grupy po 4 drużyny każda). O piłkarskiej sile Torunia świadczy fakt, że aż trzy drużyny Klasy A pochodziły z tego miasta. Gryf okazał się z nich najsłabszy, a na dodatek dał się wyprzedzić Powiwojowi Grudziądz i spadł do Klasy B[5]. Nastąpiło to na własne życzenie, ponieważ na boisku Gryf pokonał Powiwoja dwukrotnie (3:2 i 4:0), niestety w tym drugim meczu wystawił nieuprawnionego zawodnika i mecz został zweryfikowany jako walkower 0:5[6].

Klub nie wykorzystał też szansy jaką była likwidacja Powiwoja, w związku z czym odbyły się dodatkowe rozgrywki o miejsce w Klasie A. Do tego postanowiono ją powiększyć, więc o 2 miejsca zagrało 5 drużyn – wicemistrzowie grup Klasy B, dwie nowe drużyny z Grudziądza, oraz Gryf. W tym gronie Gryf cztery razy wygrał, odniósł tyle samo porażek, w efekcie czego zajął 3. miejsce – najwyższe niepremiowane awansem[7].

W niższej klasie klub spędził jeden sezon: z kompletem zwycięstw wygrał Grupę II, a w meczu barażowym dwukrotnie pokonał drużynę z Grupy I – Zucha Toruń (Była to dopiero trzecia drużyna tej grupy, gdyż dwa pierwsze miejsca zajęły rezerwy klubów Klasy A, które nie miały prawa awansu). Same zwycięstwa i bilans bramek w sezonie 32:8 w 6 meczach – to świadczy o całkowitej dominacji Gryfa[8].

Ze względu na przygotowania reprezentacji kraju do występów na Igrzyskach VIII Olimpiady w Paryżu (gdzie zresztą Polska przegrała już pierwszy mecz, z Węgrami 0:5), PZPN przesunął centralną rundę mistrzostw sezonu 1924 na 1925. W związku z tym mistrzowie okręgów w poszczególnych klasach A wystąpili w Mistrzostwach Polski rok później, a z tego samego powodu w 1925 pauzowała cała Klasa A – w tym Gryf.

W 1926 Klasę A utworzyło 6 drużyn (3 z Torunia, 2 z Bydgoszczy i jedna z Grudziądza), a Gryf zajął w niej 3. miejsce[9].

Kolejny sezon był ostatnim w starym systemie rozgrywek. W pięciozespołowej Klasie A Gryf był na 2. miejscu (2 mecze: zwycięstwo i remis), gdy rozgrywki zawieszono[10].

Sezon Liga Miejsce Mecze Punkty Z R P Bramki Uwagi
1923 II Klasa A (Toruński OZPN)   4/4 6 2:10 1 0 5 8:29
1924 III Klasa B, grupa II (Toruński OZPN) 1/4 4 8:0 4 0 0 21:2   Awans po zwycięstwie w barażu z Zuchem Toruń (dwa zwycięstwa, bilans bramek 11:6).
1925 II Klasa A (Toruński OZPN) Rozgrywki nie odbyły się.
1926 Klasa A (Toruński OZPN) 3/6 9 9:9 4 1 4 19:31
1927 Klasa A (Pomorski OZPN) 2/5 2 3:1 1 1 0 4:1 Z powodu nieprawidłowości w zarządzie oraz złej organizacji rozgrywek zarząd TOZPN podał się do dymisji. Rozgrywki anulowano i powtórzono ale ich nie dokończono.
Źródło: Piotr Chomicki, Leszek Śledziona, Edwin Kowszewicz, Piłka nożna na polskim Pomorzu 1920–1939.

Okres centralnej ligi (1927–1939)

edytuj
 
Piłkarze Gryfa przed meczem (1937)

W 1931 po rozwiązaniu TKS Toruń cała sekcja piłkarska została przekazana Gryfowi. Większość najlepszych piłkarzy poprosiła o przyjęcie do Polonii Warszawa. Zaowocowało to pierwszym mistrzostwem Pomorza, a potem, z krótka przerwą, pozwoliło całkowicie zdominować rozgrywki.

Sezon Liga Miejsce Mecze Punkty Z R P Bramki Uwagi
1928 II Klasa A (Pomorski OZPN) 3/5 8 11:5 b.d. b.d. b.d. 19:10
1929 Klasa A (Pomorski OZPN) 2/5 8 10:6 b.d. b.d. b.d. 24:18 Najwyżej notowany klub z Torunia.
1930 Klasa A (Pomorski OZPN) 3/6 10 12:8 b.d. b.d. b.d. 16:20
1931 Klasa A (Pomorski OZPN) 1/6 10 16:4 b.d. b.d. b.d. 28:12 Przegrane eliminacje o awans do Ligi.
Najwyżej notowany klub z Pomorza.
1932 Klasa A (Pomorski OZPN) 3/6 10 9:11 b.d. b.d. b.d. 17:18 Najwyżej notowany klub z Torunia.
1933 Klasa A (Pomorski OZPN) 4/7 12 12:12 b.d. b.d. b.d. 25:28 Najwyżej notowany klub z Torunia.
1934 Klasa A (Pomorski OZPN) 1/7 12 19:5 b.d. b.d. b.d. 31:9 Przegrane eliminacje o awans do Ligi.
Najwyżej notowany klub z Pomorza.
1935 Klasa A (Pomorski OZPN) 3/7 12 16:8 b.d. b.d. b.d. 32:13
1936 Klasa A (Pomorski OZPN) 1/8 14 21:7 b.d. b.d. b.d. 29:19 Przegrane eliminacje o awans do Ligi.
Najwyżej notowany klub z Pomorza.
1936/1937 Klasa A (Pomorski OZPN) 1/8 14 25:3 b.d. b.d. b.d. 46:11 Przegrane eliminacje o awans do Ligi.
Najwyżej notowany klub z Pomorza.
1937/1938 Klasa A (Pomorski OZPN) 1/8 14 23:5 b.d. b.d. b.d. 33:9 Przegrane eliminacje o awans do Ligi.
Najwyżej notowany klub z Pomorza.
1938/1939 Klasa A (Pomorski OZPN) 1/8 14 23:5 b.d. b.d. b.d. 46:21 Przegrane eliminacje o awans do Ligi.
Najwyżej notowany klub z Pomorza.
1939/1940 Klasa A (Pomorski OZPN) -/10 1 2:0 1 0 0 3:2 Rozgrywek nie dokończono ze względu na wybuch wojny.
Źródło: Piotr Chomicki, Leszek Śledziona, Edwin Kowszewicz, Piłka nożna na polskim Pomorzu 1920–1939.

Na arenie ogólnopolskiej klub odstawał jednak od reszty zespołów. Kryterium geograficzne w eliminacjach do Ligi powodowało, że Mistrz Pomorza musiał zawsze grać z mistrzami okręgów zdecydowanie wyżej notowanych niż okręg pomorski, o dłuższej tradycji i lepszej organizacji i mających już inne swoje drużyny w I lidze. Najczęściej był to okręgi Poznański, Warszawski i Łódzki, a dwukrotnie okręgi Śląski i Poznański. Słabość drużyn pomorskich podkreślał fakt, że tylko dwukrotnie drużyny, które pokonywały Gryfa w eliminacjach, były w stanie awansować do I ligi.

Najbliżej awansu klub był w 1937 i był to zdecydowanie najlepszy występ jakiegokolwiek pomorskiego klubu w eliminacjach. Gryf przegrał awans jednym punktem, wygrywając u siebie dwa mecze i jeden remisując, oraz uzyskując dwa wyjazdowe remisy w Warszawie i Poznaniu. Stoczył dwa pasjonujące pojedynki z Polonią Warszawa (najpierw remisując w Warszawie 4:4, a potem pokonując ją w Toruniu 1:0), która ostatecznie wygrała całe eliminacje i awansowała do I Ligi.

Eliminacje do I ligi
Sezon Miejsce Mecze Punkty Z R P Bramki Rywale
1931 3 6 3:9 1 1 4 7:12 ŁTSG Łódź, Legia Poznań, Skra Warszawa
1934 3 61 4:61 2 0 41 9:181 Legia Poznań, ŁTSG Łódź, Gwiazda Warszawa
1936 3 4 0:8 0 0 4 11-22 AKS Chorzów*, HCP Poznań
1936/1937 2 6 7:5 2 3 1 14:14 Polonia Warszawa*, Union-Touring Łódź, HCP Poznań
1937/1938 3 4 2:4 0 2 2 6:13 Śląsk Świętochłowice, Legia Poznań
1938/1939 3 6 4:8 2 0 4 9:24 Legia Poznań, KS Starachowice, ŁKS Łódź
Źródło: Piotr Chomicki, Leszek Śledziona, Edwin Kowszewicz, Piłka nożna na polskim Pomorzu 1920–1939.

*Oznacza drużynę, która awansowa do I Ligi.
1Bilans uwzględnia walkower 0:3 za nierozegrany mecz z Legią Poznań.

Gdy w 1937 powrócono do pomysłu (rzuconego 8 lat wcześniej na łamach Przeglądu Sportowego) utworzenia centralnej 2 ligi Gryf znalazł się w gronie 12 drużyn zaproszonych do jej utworzenia (Oprócz Gryfa były to: Brygada Częstochowa, Dąb Katowice (występujący w I lidze, ale za przekupstwo rywala zawieszony w prawach członka i sklasyfikowany na ostatnim miejscu tabeli), Rewera Stanisławów, Strzelec Janowa Dolina, Śmigły Wilno, Unia Sosnowiec, WKS Grodno, HCP Poznań, Naprzód Lipiny, Podgórze Kraków, Union-Touring Łódź).

We wrześniu 1939, po wybuchu II wojny światowej, działalność klubu została zawieszona.

Czasy powojenne (po 1945)

edytuj

Po zakończeniu II wojny światowej klub został odrodzony. W latach 50. wędrował między II a V ligą, nigdzie nie mogąc zagościć na dłużej. W latach 60. ustabilizował się w III lidze, chociaż też przydarzały się krótkotrwałe spadki. Ale też raz zagrał w eliminacjach do II ligi – zdecydowanie je przegrywając.

W tym okresie Gryf znajdował się w cieniu lokalnego rywala Pomorzanina Toruń, który jako klub branżowy (kolejarski) miał o wiele większe możliwości. Gryf co prawda był klubem wojskowym ale po pierwsze oznaczało to, że grywali tam głównie powoływani do wojska, więc była spora rotacja składu, a po drugie: najlepsi piłkarze powoływani byli do innych klubów i drużyn wojskowych, które dla władz wojskowych i państwowych miały większa znaczenie. Przez większość sezonów Gryf grał w niższej klasie rozgrywkowej niż Pomorzanin, a gdy w końcu trafiły na siebie, z 8 sezonów które kluby spędziły razem tylko 2 razy to Gryf kończył sezon wyżej.

Bezpośrednia rywalizacja Gryfa i Pomorzanina w latach 60. XX wieku.
x 1961/1962 1962/1963 1963/1964 1964/1965 1965/1966 1966/1967 1967/1968 1968/1969 1969/1970
3 liga 1. GRY
4. POM
4. POM
5. GRY
1. POM
9. GRY
1. POM
8. GRY
6. POM
8. GRY
10. POM 13. POM
14. GRY
4 liga 1. POM
3. GRY
1. GRY 6. GRY
16. POM
GRY= Gryf, POM = Pomorzanin. Cyfra oznacza miejsce w tabeli.
Sezon Liga Miejsce Mecze Punkty Z R P Bramki Uwagi
1950 IV Klasa B   b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d.
1951 III 1 Klasa Wojewódzka, Bydgoszcz, grupa II 2 b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d.
1952 1 Klasa Wojewódzka, Bydgoszcz, grupa II 1 b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d.   Przegrane baraże o awans do II ligi i do nowej III ligi.1
1953 IV Klasa A, Grupa Bydgoszcz 7 b.d. 15:21 b.d. b.d. b.d. b.d. Klub wycofał się z rozgrywek
1954 b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d.
1955 b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d.
1956 V   1 b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d.
1957 IV Klasa A, Grupa Bydgoszcz 4 18 21:15 b.d. b.d. b.d. b.d.   Awans wskutek reorganizacji rozgrywek.
1958 III 3 liga, Grupa XI (Bydgoszcz)   10 20 10:30 b.d. b.d. b.d. b.d.
1959 IV Klasa A, Grupa Bydgoszcz 8 22 20:24 b.d. b.d. b.d. b.d.
1960 Klasa A, Grupa Bydgoszcz, gr. I 2 10 15:5 b.d. b.d. b.d. b.d.
1960/1961 Klasa A, Grupa Bydgoszcz, gr.II   1 20 36:4 b.d. b.d. b.d. b.d.
1961/1962 III Liga Okręgowa, Grupa XI (Bydgoszcz) 1 22 33:11 b.d. b.d. b.d. b.d. Przegrane eliminacje do II ligi.2
Najwyżej notowany klub w Toruniu.
1962/1963 Liga Okręgowa, Grupa XI (Bydgoszcz) 5 22 23:21 b.d. b.d. b.d. b.d.
1963/1964 Liga Okręgowa, Grupa XI (Bydgoszcz) 9 22 20:24 b.d. b.d. b.d. b.d.
1964/1965 Liga Okręgowa, Grupa XI (Bydgoszcz) 8 22 19:25 b.d. b.d. b.d. b.d.
1965/1966 Liga Okręgowa, Grupa XI (Bydgoszcz)   8 24 23:25 b.d. b.d. b.d. b.d.
1966/1967 IV Liga Okręgowa, Grupa Bydgoszcz 3 22 27:17 b.d. b.d. b.d. b.d.
1967/1968 Liga Okręgowa, Grupa Bydgoszcz   1 26 41:11 b.d. b.d. b.d. b.d.
1968/1969 III 3 liga, Grupa IV (Poznań-Gdańsk-Bydgoszcz-Szczecin-Koszalin)   14 30 22:38 b.d. b.d. b.d. 31:57
1969/1970 IV Liga Okręgowa, Grupa Bydgoszcz 6 b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. Najwyżej notowany klub w Toruniu.
Po sezonie klub połączył się z Elaną Toruń.
Źródło: "J. Goksiński, Klubowa historia polskiej piłki nożnej do 1970 roku. Tabele."

1W turnieju zagrali zwycięzcy grup okręgu bydgoskiego: oprócz Gryfa: Stal/Czarni Nakło, OWKS/Zawisza II Bydgoszcz, Unia/Celuloza Włocławek i Unia/Mątwy Inowrocław. Jedna drużyna awansowała do II ligi, druga przechodziła do barażu z drużyną II-ligową gdzie albo awansowało się do II ligi albo do nowej III ligi), pozostałe drużyny nie awansowały do nowej III ligi.
2Gryf zajął 4. miejsce w IV grupie eliminacyjnej, wyprzedzając tylko Lechię Zielona Góra. Awans uzyskała Polonia Gdańsk, 2. miejsce zajęli Czarni Słupsk, 3. miejsce Czarni Szczecin.

W 1970 władze wojskowe podjęły decyzję o reorganizacji wojskowego sportu w kraju. Postanowiono zostawić tylko najsilniejsze kluby (Legia Warszawa, Śląsk Wrocław, Zawisza Bydgoszcz, Wawel Kraków i Grunwald Poznań) a pozostałe rozwiązać. Refleksem wykazali się działacze Elany Toruń, która grała ówcześnie poziom niżej od Gryfa i wystąpili z projektem połączenia klubów. 11 lipca 1970 powstał Wojskowo-Zakładowy Klub Sportowy Gryf Elana Toruń – i chociaż pierwsza jego drużyna zagrała w lidze okręgowej (w miejsce WKS Gryf) a druga drużyna w klasie A (w miejsce ZKS Elana) – to historia Gryfa dobiegła końca[11].

Inne sekcje

edytuj

Siatkówka kobiet

edytuj
 
Siatkarki WKS Gryf Toruń w 1935. Stoją od lewej: Maria Skrzypnik, Kopycińska, Rynkowska, Markiewiczówna, Boltówna, Neblasówna, Korzyńska.
 
Drużyna siatkarek WKS Gryf Toruń na Mistrzostwach Polski 1937. Stoją od lewej: Niklasówna, Suplicka, Rynkowska, Bolt, Kopycińska, Lilje, Maria Skrzypnik.

W okręgowych eliminacjach Mistrzostw Polski 1933 i Mistrzostw Polski 1934 siatkarki Gryfa przegrały z Sokołem Grudziądz.

W 1935 udało im się te eliminacje wygrać i zagrać w turnieju finałowym Mistrzostw Polski, gdzie zajęły 4. miejsce na 6 drużyn.

Wystąpiły również w kolejnym turnieju (w 1936 turniej finałowy się nie odbył ponieważ dokonywano reorganizacji rozgrywek i z boisk otwartych przechodzono do hal), tym razem zajmując 5. miejsce w gronie 8 zespołów.

W 1938 z niewiadomych przyczyn Pomorze nie miało swojego przedstawiciela w turnieju finałowym a w roku następnym (1939) eliminacje wygrały siatkarki Pomorzanina Toruń i to one zagrały w finałach.

Siatkówka mężczyzn

edytuj

Z okazji obchodów 700-lecia miasta finałowy turniej Mistrzostw Polski 1933 odbył się w Toruniu. Reprezentantem Pomorza reprezentantem Pomorza był w nich Gimnazjalny Klub Sportowy Toruń.

Męska drużyna siatkarska Gryfa pierwszy raz zagrała w finałach Mistrzostw Polski w 1934 i zajęła zaledwie przedostatnie 7. miejsce.

Do kolejnego finału w 1935 drużyna się nie zakwalifikowała (eliminacje wygrał Sokół Toruń), a w roku następnym turniej finałowy się nie odbył ponieważ dokonywano reorganizacji rozgrywek i z boisk otwartych przechodzono do hal.

W mistrzostwach 1937 Gryf zajął 7. miejsce w stawce 10 drużyn.

W latach 1938 i 1939 eliminacje wygrywał Pomorzanin Toruń i to on grał w finałach.

Sekcja siatkarzy istniała także po 1945 roku i w 1970 została przejęta przez Elanę.

Hokej na lodzie

edytuj

Choć o hokeju w Gryfie można mówić szerzej dopiero przy okazji utworzenia w grudniu 1931 sekcji hokejowej, to pamiętać należy o epizodzie związanym z fuzją Gryfa i AKS z 1929 – ten drugi klub posiadał bowiem sekcję hokejową. O wcześniejszych działaniach hokejowych w Gryfie świadczą doniesienia prasowe, relacjonujące np. przebieg meczu TKS Toruń – WAKS Gryf (4:3). W kolejnych latach sekcja hokejowa Gryfa wzmacniała się w miarę wzrastających kłopotów TKS Toruń[4].

W 1936 klub przejął zlikwidowaną sekcję hokeja KS Strzelec Toruń. Następstwem takiego wzmocnienia było zdobycie w sezonie 1936/1937 tytuł mistrza Pomorza. W eliminacjach do mistrzostw Polski w styczniu 1937 przeciwnikiem był AZS Poznań, ale oba mecze zakończyły się porażkami: w Toruniu 2:4 (1:2, 0:0, 1:2), w rewanżu w Poznaniu 0:4 (0:3, 0:0, 0:1)[4].

W sezonie 1959/60 w turnieju finałowym grupy IV eliminacji rozgrywek o awans do II ligi Gryf zajął ostatnie czwarte miejsce. W kolejnym sezonie, na tym samym etapie rozgrywek, w eliminacjach do ligi międzywojewódzkiej (dawna II liga) Gryf uzyskał upragniony awans, a kolejny sezon był w wykonaniu beniaminka II ligi jeszcze większym sukcesem. Gryf zajął drugie miejsce w grupie północnej II ligi, co dało mu możliwość gry w turnieju barażowym o awans do I ligi. Klub zajął w tych zawodach ostatnie miejsce i odpadł z dalszego etapu rozgrywek. Była to jak dotąd jedyna chwila w dziejach toruńskiego hokeja, w której zaistniała teoretyczna możliwość występowania dwóch toruńskich drużyn w najwyższej klasie rozgrywkowej – w tym samym bowiem czasie Pomorzanin, który zajął piąte miejsce w I lidze, przygotowywał się do walki o utrzymanie w lidze, w ramach kolejnej fazy turniejów barażowych.

Kolejne dwa lata to dla drużyny Gryfa okres o wiele trudniejszy. W sezonie 1962/63 Gryf zajął trzecie miejsce w grupie północnej II ligi, przegrywając rywalizację o awans do I ligi. Po zakończeniu kolejnego sezonu II ligi, wiosną 1964, drużyna została wycofana z rozgrywek, a sekcję hokeja na lodzie rozwiązano.

Przypisy

edytuj
  1. Junak [online], www.wbc.poznan.pl [dostęp 2017-11-15] (ang.).
  2. Sport w Wojsku. „Stadjon”. 29, s. 12, 15.11.1923. 
  3. Chomicki, Śledziona i Kowszewicz 2016 ↓, s. 74.
  4. a b c hokej.torun.pl [online], www.hokej.torun.pl [dostęp 2017-11-15] (pol.).
  5. Chomicki, Śledziona i Kowszewicz 2016 ↓, s. 137.
  6. T.O.Z.P.N. W. G. i D. Komunikat nr 14 z 7.09.23. „Sportowiec”. 29, s. 3, 13.09.1923. 
  7. Chomicki, Śledziona i Kowszewicz 2016 ↓, s. 138.
  8. Chomicki, Śledziona i Kowszewicz 2016 ↓, s. 139.
  9. Chomicki, Śledziona i Kowszewicz 2016 ↓, s. 142.
  10. Chomicki, Śledziona i Kowszewicz 2016 ↓, s. 147.
  11. Bednarczyk i Raczyński 2018 ↓, s. 12.

Zobacz też

edytuj

Bibliografia

edytuj