HMAS Shoalwater
HMAS Shoalwater (M 81) – australijski niszczyciel min z okresu zimnej wojny, druga jednostka typu Bay. Okręt został zwodowany 20 czerwca 1987 roku w stoczni Carrington Slipways w Newcastle, a w skład Royal Australian Navy wszedł 10 października 1987 roku. Jednostka została skreślona z listy floty w sierpniu 2001 roku, a następnie sprzedana w 2003 roku.
 Wycofany ze służby bliźniaczy „Rushcutter” w 2014 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
17 września 1985 |
| Wodowanie |
20 czerwca 1987 |
 Royal Australian Navy
| |
| Wejście do służby |
10 października 1987 |
| Wycofanie ze służby |
sierpień 2001 |
| Los okrętu |
sprzedany w 2003 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 100 ton |
| Długość | |
| Szerokość |
9 m |
| Zanurzenie |
2 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne SACM-Poyaud o łącznej mocy 650 KM 2 pędniki azymutalne | |
| Prędkość |
10 węzłów |
| Zasięg |
1200 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Sensory | |
| radar Kelvin Hughes 1006 sonar DSQS-11H | |
| Uzbrojenie | |
| 2 wkm kal. 12,7 mm | |
| Wyposażenie | |
| 2 pojazdy podwodne PAP-104 trał magnetyczny Mini-Dyad | |
| Załoga |
14 |
Projekt i budowa edytuj
W kwietniu 1981 roku marynarka australijska ogłosiła zapotrzebowanie na dwa niszczyciele min o konstrukcji katamaranu z tworzyw sztucznych – laminatów poliestrowo-szklanych, a zamówienie na okręty zostało złożone w styczniu 1983 roku[1][2]. Zamówione miały być kolejne cztery jednostki (o nazwach „Westernport”, „Discovery”, „Esperance” i „Melville”), jednak z powodu zbyt małych wymiarów okrętów i problemów z działaniem sonaru program budowy kolejnych niszczycieli min typu Bay anulowano[3].
HMAS[a] „Shoalwater” zbudowany został w stoczni Carrington Slipways w Newcastle[1][3]. Stępkę okrętu położono 17 września 1985 roku, a zwodowany został 20 czerwca 1987 roku[2][4][b].
Dane taktyczno-techniczne edytuj
„Shoalwater” był dwukadłubowym przybrzeżnym niszczycielem min wykonanym z laminatów poliestrowo-szklanych, o długości całkowitej 31 metrów (28 metrów na wodnicy), szerokości 9 metrów i zanurzeniu 2 metry[1][2]. Wyporność standardowa wynosiła 100 ton, zaś pełna 170 ton[3][c]. Siłownię okrętu stanowiły dwa silniki wysokoprężne SACM-Poyaud 520-V8-S2 o łącznej mocy 650 KM, napędzające poprzez układ hydrauliczny dwa pędniki azymutalne Schottel[1][2][d]. Prędkość maksymalna okrętu wynosiła 10 węzłów[1][2]. Zasięg jednostki wynosił 1200 Mm przy prędkości maksymalnej 10 węzłów[2][3].
Uzbrojenie okrętu stanowiły dwa pojedyncze stanowiska wkm kalibru 12,7 mm[3][5][e].
Wyposażenie przeciwminowe stanowiły: elektromagnetyczny Mini-Dyad oraz dwa pojazdy podwodne PAP-104[2][3]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar Kelvin Hughes 1006 i podkilowy sonar DSQS-11H[1][2].
Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 11 podoficerów i marynarzy[2].
Służba edytuj
Okręt został przyjęty w skład Royal Australian Navy 10 października 1987 roku, otrzymując numer taktyczny M 81[2][3]. W 1991 roku na okręcie zamontowano nowy sonar Thomson Sintra Ibis V[3]. Jednostka zakończyła służbę w sierpniu 2001 roku[3][6][f], a następnie została sprzedana w 2003 roku[4].
Uwagi edytuj
- ↑ HMAS – His/Her Majesty's Australian Ship – Australijski Okręt Jego/Jej Królewskiej Mości.
- ↑ Gogin 2018 ↓ podaje, że wodowanie odbyło się 26 czerwca 1987 roku.
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 21 podaje wyporność standardową 170 ton; Colledge i Warlow 2006 ↓, s. 320 podaje, że wyporność okrętu wynosiła 178 ton.
- ↑ Gogin 2018 ↓ podaje, że moc siłowni okrętu wynosiła 340 KM.
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 21 i Sharpe 1989 ↓, s. 27 podają, że okręt był uzbrojony w cztery wkm kal. 12,7 mm.
- ↑ Colledge i Warlow 2006 ↓, s. 321 podaje, że okręt wycofano ze służby 11 sierpnia 2000 roku.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy: The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-281-8. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: RUSHCUTTER inshore minehunters (1986-1987). Navypedia. [dostęp 2018-06-18]. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).