Henry Brant
Henry Dreyfuss Brant[1] (ur. 15 września 1913 w Montrealu[1][2][3][4], zm. 26 kwietnia 2008 w Santa Barbara[3]) – amerykański kompozytor.
| Imię i nazwisko |
Henry Dreyfuss Brant |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Życiorys edytuj
Jego ojciec był skrzypkiem[3]. Do 1929 roku mieszkał w Kanadzie[5]. Uczył się w McGill Conservatorium (1926–1929), Institute of Musical Art w Nowym Jorku (1930–1934) oraz w Juilliard School (1932–1934)[1]. Jego nauczycielami byli Rubin Goldmark, Wallingford Riegger, George Antheil i Fritz Mahler[1][6]. Początkowo aktywny jako orkiestrator i aranżer, później pracował dla radia, filmu i baletu[1], współpracował też z zespołami jazzowymi[4]. Był odpowiedzialny za orkiestrację m.in. ścieżki dźwiękowej Alexa Northa do filmu Kleopatra z 1963 roku[4]. Wykładowca Uniwersytetu Columbia (1945–1952), Juilliard School (1947–1954) i Bennington College (1957–1980)[1]. Do jego uczniów należeli Joan Tower, Robert Macht i James Tenney[6].
Był członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury[4]. W 2002 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za utwór Ice Field[3][4][5].
Twórczość edytuj
Interesował się głównie muzyką przestrzenną, dokonywał rozmaitych eksperymentów z grupami orkiestrowymi[2]. Do jego kompozycji należą m.in. Variations na 4 instrumenty (1930), Two Sarabandes na fortepian (1931), Angels and Devils na flet i zespół flecistów (1931), Music for a Five and Dime na klarnet, fortepian i sprzęty kuchenne (1932), Millenium I na 8 trąbek, dzwony i dzwonki (1950), Origins na 18 perkusistów (1958), Antiphony I na 5 grup orkiestrowych (1953), Millenium II na sopran, bas i perkusję (1954), Joquin na flet piccolo i 6 instrumentów (1958), Prevailing Winds na kwintet dęty (1974), Lombard Street na organy i 4 perkusistów (1983), Sixty na 3 zespoły (1973), Plowshares & Swords na 74 muzyków solowych (1995), Rosewood na 50 lub więcej gitar (1989), Jericho na bębnistę jazzowego i 4 kwartety trąbkowe (1996), Meteor Farm na orkiestrę, 2 chóry, 2 zespoły perkusyjne, orkiestrę jazzową, grupę muzyków japońskich, afrykańskie głosy i bębny, zespół muzyków indyjskich i 2 soprany (1982), 500: Hidden Hemisphere na grupę bębnów karaibskich i 3 zespoły (1992), Bran(d)t aan de Amstel na 100 fletów, czterech bębnistów jazzowych, trzy zespoły dęte, trzy chóry mieszane, cztery dzwony kościelne i czterech kataryniarzy (1984), Orbits na soprany, organ i 80 puzonów (1979), Instant Syzygy na 2 kwartety smyczkowe i dowolne instrumenty (1987)[1][6]. Dokonał też orkiestracji sonaty fortepianowej Concord Charlesa Ivesa[5].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 105. ISBN 0-674-37299-9.
- ↑ a b Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 404. ISBN 83-224-0113-2.
- ↑ a b c d Harris M. Lentz III: Obituaries in the Performing Arts, 2008: Film, Television, Radio, Theatre, Dance, Music, Cartoons and Pop Culture. Jefferson: McFarland & Company, 2009, s. 47–48. ISBN 978-0-7864-3482-4.
- ↑ a b c d e The Pulitzer Prize Winners for Music: Composer Biographies, Premiere Programs and Jury Reports. Heinz-Dietrich Fischer (ed.). Frankfurt am Main: Peter Lang, 2010, s. 248. ISBN 978-3-631-59608-1.
- ↑ a b c Brad Hill: American Popular Music: Classical. New York: Facts on File, 2006, s. 37–38. ISBN 0-8160-5311-1.
- ↑ a b c Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 44–45. ISBN 978-0-8108-6765-9.