Henryk Hilchen
Henryk Hilchen (ur. 30 lipca 1881 w Warszawie, zm. 20 sierpnia 1956 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki.
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
30 lipca 1881 |
| Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 1956 |
| Miejsce pochówku | |
| Proboszcz parafii Matki Boskiej Częstochowskiej w Warszawie | |
| Okres sprawowania |
1931–1945 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1912 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Teodora i Józefy z Wężyk-Rudzkich. Był trzecim z pięciorga ich dzieci. Jego młodszym bratem był Feliks Hilchen[1]. Po ukończeniu gimnazjum klasycznego w Kielcach kontynuował naukę w liceum handlowym w Warszawie. Od 1901 roku studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, ukończył jednak Politechnikę Lwowską, gdzie się przeniósł po strajkach szkolnych w 1905 roku. Kontynuował studia na Uniwersytecie we Fryburgu, gdzie ukończył wydział prawny oraz uzyskał tytuł doktora nauk politycznych i ekonomicznych. Studiował również filozofię tomistyczną. W czasie studiów w organizacjach studenckich (w „Zjednoczeniu” Studentów Politechniki Warszawskiej, w Bratniej Pomocy na Politechnice Lwowskiej oraz w korporacjach studenckich „Filarecja” i „Sarmatia” we Fryburgu). Studiował również prawo na Uniwersytecie w Petersburgu, gdzie był jednym z założycieli polskiej Korporacji Akademickiej Sarmatia. W latach 1910–1912 uczył się jako alumn w Seminarium Duchownym w Warszawie. Następnie, w latach 1912–1915 był wikariuszem w parafiach w Dobrem, Łowiczu, Łodzi i w Jadowie[2].
W latach 1916–1917 był sekretarzem generalnym Stowarzyszenia Robotników Chrześcijańskich w Warszawie i redaktorem organu stowarzyszeń chrześcijańskich „Pracownik Polski”. W 1919 roku został radnym m.st. Warszawy. 16 lipca 1919 został zameldowany w Poznaniu przy ul. Św. Marcina 70[3]. Pełnił obowiązki kapelana Szkoły Podchorążych Artylerii na Sołaczu oraz redaktora „Przewodnika Społeczego”. W latach 1920–1922 studiował w Angelicum w Rzymie, był spowiednikiem późniejszego papieża Piusa XI[4] i honorowym szambelanem papieskim. Po powrocie do Polski został ponownie prefektem szkół warszawskich. Od 1929 roku pracował jako proboszcz w Lesznie, a w latach 1931–1945 był proboszczem parafii Matki Boskiej Częstochowskiej w Warszawie.
Był jednym z 12 zakładników wskazanych Niemcom zgodnie z aktem kapitulacji miasta z 28 września 1939 w celu zabezpieczenia spokoju w mieście[5]. Tuż przed powstaniem warszawskim udzielił zgody na ukrycie części akt staropolskich AGAD w wieży przy swoim kościele, dzięki czemu przetrwały one wojnę[2] (kościół został zrujnowany w czasie powstania).
W latach 1945–1947 był proboszczem w Międzyrzeczu, następnie, w latach 1947–1952 – w Słupsku. W 1952 roku otrzymał nominację na proboszcza w Tarczynie, jednak nie objął tego stanowiska ze względu na postępujący paraliż[4].
Zmarł 20 sierpnia 1956 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 189-6-12/13)[6].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)[7]
- Złoty Krzyż Zasługi (21 kwietnia 1937)[8]
Przypisy edytuj
- ↑ Marek Minakowski, Profil Henryka Hilchena na stronie Wielkiej Genealogii Minakowskiego [dostęp 2017-02-18].
- ↑ a b Irena łapinowa: Hilchen Henryk. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 9. Wrocław – Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii – Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1961, s. 514–515., reprint wydany przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Warszawa, 1990, ISBN 83-04-03497-2
- ↑ Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2023-02-14]..
- ↑ a b Henryk Hilchen [online], Strona Korporacji Akademickiej „Sarmatia” [dostęp 2017-02-18].
- ↑ Tomasz Szarota: Okupowanej Warszawy dzień powszedni. Studium historyczne. Warszawa: Czytelnik, 2010, s. 15, 20. ISBN 978-83-07-03239-9.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: HILCHENOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-15].
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 94, poz. 129 „za zasługi na polu pracy społecznej”.