Hestia longifolia
Hestia longifolia S.Y. Wong & P.C. Boyce – gatunek hapaksantu z monotypowego rodzaju Hestia, wyodrębnionego w 2010 roku z rodzaju Schismatoglottis, w rodzinie obrazkowatych[3]. Endemiczny dla Malezji i Brunei. W Malezji występuje w rejonie między Perakiem na Półwyspie Malajskim, a Sarawakiem na Borneo. Zasiedla formacje keranga (wrzosowiska) w nizinnych, pierwotnych lasach deszczowych oraz lasach wtórnych. Występuje wyłącznie na glebach bielicowych, na terenach bagnistych, czasami przy strumieniach, na wysokości nie przekraczającej 250 m n.p.m.
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina |
Aroideae | ||
Plemię |
Schismatoglottideae | ||
Rodzaj |
Hestia | ||
Gatunek |
Hestia longifolia | ||
Nazwa systematyczna | |||
Hestia longifolia S.Y. Wong & P.C. Boyce Botanical Studies 51: 249-255 (2010) | |||
Synonimy | |||
|
Nazwa naukowa rodzaju Hestia pochodzi od mitycznej Hestii, bogini domowego ogniska, świętego, wiecznego ognia i czystości, i została nadana z uwagi na podatne na pożary siedliska tego gatunku oraz ledwie otwartą pochwę kwiatostanu; longifolia w języku łacińskim oznacza „długolistna”.
Lektotypem gatunku jest okaz zielnikowy wskazany przez Haya (Sandakania 7), zebrany w 1967 roku na wzgórzu Bukit Larut w Peraku, przechowywany w herbarium Kew Gardens.
Morfologia edytuj
- Pokrój
- Umiarkowanej wielkości roślina zielna, tworząca kępy.
- Łodyga
- Podziemne kłącze, zwykle głęboko schowane w warstwie torfu. Pędy naziemne łatwo oddzielają się od łodygi.
- Liście
- Z wielu pąków wierzchołkowych łodygi roślina wypuszcza odziomkowo po kilka liści tworzących kępę. Ogonki w przekroju półokrągłe, w dolnej części zrośnięte, ukryte w zwężającej się pochwie, w górnej części okrągłe i zwężone, rozdzielają się na krótkie języczki. Blaszki liściowe lancetowate, wydłużone, u nasady wąsko zwężające się do ogonka do wąsko zaokrąglonych, wierzchołkowo krótko zaostrzone i kończykowate. Po każdej stronie blaszki znajduje się około 7 żyłek pierwszorzędowych, ledwie widocznych odosiowo. Nerwacja drugo- i trzeciorzędowa niepozorna.
- Kwiaty
- Kwiatostan złożony z kilku kwiatostanów typu kolbowatego pseudancjum, kwitnących sekwencyjnie. Pęd kwiatostanowy bardzo cienki, sztywny, do połowy wzniesiony. Kwiatostan zwisa z wierzchołka pędu. Pochwa kwiatostanu wąska, cylindryczna, zwężająca się do ostrego wierzchołka. W dolnej części wąsko jajowata, w górnej wąsko lancetowata, lekko zwężona. W okresie kwitnienia pochwa lekko się rozdyma i rozchyla. Po przekwitnięciu górna część pochwy rozpuszcza się i odpada. Kolba, w dolnej części, pokrytej kwiatami żeńskimi, przyrasta do pochwy. Zalążnie kuliste, raczej rzadko rozmieszczone. Znamiona słupków guzikowate, siedzące. Między zalążniami znajdują się cienkie i dłuższe od słupków prątniczki, skoncentrowane w wąskich paskach u podstawy kolby oraz w miejscu złączenia pochwy z kolbą. Kwiaty męskie gęsto położone, niektóre częściowo zrośnięte nitkami, tworząc pary lub trójki, inne pojedyncze. Główki pręcików od góry klepsydrowate, z łącznikami tworzącymi lekkie kopułki między pylnikami. Pylniki otwierają się przez szczelinowate pory na koniuszkach. Pyłek pylisty. Cylindryczno-stożkowaty do bardzo wąsko jajowatego wyrostek kolby pokryty jest bardzo gęsto umieszczonymi, kolumnowatymi, płasko zakończonymi prątniczkami.
Przypisy edytuj
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens , Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-02-20] (ang.).
- ↑ Sin Yeng Wong: Phylogenetic and Systematic Studies Of The Schismatoglottideae (Araceae: Aroideae). 09 2009.
Bibliografia edytuj
- Sin Yeng Wong i Peter C. Boyce. Studies on Schismatoglottideae (Araceae) of Borneo IX: A new genus, Hestia, and resurrection of Apoballis. „Botanical Studies”. 51, s. 249-255, 2010.