Wikipedia

Hlińska Turnia

Hlińska Turnia (niem. Hlinskaturm słow. Hlinská veža, węg. Hlinszka-torony[1], 2341 m[2]) – szczyt w Tatrach Wysokich, położony na terenie Słowacji. Wcześniejsze pomiary określały jego wysokość na 2330 m, 2334 m[1] lub 2340 m[3]. Hlińska Turnia znajduje się w bocznej grani tatrzańskiej odchodzącej od grani głównej w Cubrynie (Čubrina), nazywanej główną granią odnogi Krywania (Hlavná os hrebeňa Kriváňa). Hlińska Turnia jest szczytem zwornikowym, w jej wierzchołku odchodzi w kierunku południowo-wschodnim kolejna grań boczna zwana Granią Baszt (Hrebeň bášt). Dokładniej rzecz biorąc punkt zwornikowy znajduje się około 8 m na północ od wierzchołka, nie wznosi się więc nad Doliną Hlińską, ale ściana Hlińskiej Turni opada do tej doliny[4].

Hlińska Turnia
Hlinská veža
Ilustracja
Hlińska Turnia po prawej, od strony Doliny Hlińskiej
Państwo

 Słowacja

Położenie

Kraj preszowski

Pasmo

Tatry, Karpaty

Wysokość

2341 m n.p.m.

Wybitność

67 m

Pierwsze wejście

1907
G. Dyhrenfurth, H. Rumpelt

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Hlińska Turnia”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Hlińska Turnia”
Ziemia49°10′15,0″N 20°02′51,5″E/49,170833 20,047639
Multimedia w Wikimedia Commons

Hlińska Turnia sąsiaduje:

Zbocza szczytu opadają w kierunku trzech dolin tatrzańskich: Mięguszowieckiej (Mengusovská dolina), Młynickiej (Mlynická dolina) i Hlińskiej (Hlinská dolina), od której pochodzi nazwa wierzchołka[3]. Najwyższa i najbardziej stroma jest ściana północna opadająca do Doliny Hlińskiej. Ma wysokość około 300 m. Mniej stroma jest 250-metrowej wysokości ściana wschodnia opadająca do Dolinki Szataniej (odnoga Doliny Mięguszowieckiej). Ku południowemu zachodowi, do Doliny Młynickiej, opada zbocze, tylko w niektórych miejscach mające charakter ściany[4].

W dawnej polskiej literaturze Hlińska Turnia nazywana była Zadnią Basztą, obecna nazwa weszła do użycia w 1907 r.[5]

Taternictwo

edytuj

Przez Hlińską Turnię nie prowadzą szlaki turystyczne, dostępna jest natomiast do uprawiania taternictwa[4].

Pierwsze odnotowane wejścia
Drogi wspinaczkowe
  1. Z Hlińskiej Przełęczy, północno-wschodnią granią; II w skali tatrzańskiej, czas przejścia 1 godz.
  2. Z Szataniej Dolinki, wschodnią ścianą; I, 1 godz. 30 min
  3. Z Basztowej Przełęczy, południowo-wschodnią granią; I, 30 min
  4. Z Doliny Młynickiej przez żleb Basztowej Przełęczy; 0, od wylotu żlebu 30 min
  5. Trawers południowo-zachodniego zbocza Hlińskiej Turni; I, 30 min
  6. Południowo-zachodnią ścianą, z Młynickiego Kotła; 0+, od Wyżnich Kozich Stawów 45 min
  7. Z Młynickiej Przełęczy, zachodnią granią; 0+, 30 min
  8. Północną ścianą przez dolne urwiska; w dolnej części III, w górnej I, 2 godz. 30 min
  9. Północną ścianą, droga Machnika; V, 3 godz.
  10. Północną ścianą, droga Komarnickiego; I, 1 godz.
  11. Północną ścianą, droga Kulhavý-Romanovský; V, A0, 4 godz.
  12. Lewą częścią północnej ściany; IV+, 4 godz[4].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska. Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
  2. ↑ a b Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
  3. ↑ a b Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.
  4. ↑ a b c d e Władysław Cywiński. Grań Baszt. Przewodnik szczegółowy, tom 15. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2009, ISBN 978-83-7104-041-2.
  5. ↑ Józef Nyka. Tatry Słowackie. Przewodnik. wyd. 2, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 1998, ISBN 83-901580-8-6.
  6. ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta. Warszawa: Sport i Turystyka, 1954.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hlińska_Turnia&oldid=69973894”