Indricotheriinae − wymarła podrodzina ssaków z rzędu nieparzystokopytnych i rodziny Hyracodontidae, blisko spokrewnionych z dzisiaj istniejącą rodziną nosorożcowatych.

Indricotheriinae
Borissiak, 1923
Okres istnienia: późny eocen–wczesny miocen
37.71/15.98
37.71/15.98
Ilustracja
Juxia sharamurenense
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Podkrólestwo

tkankowce właściwe

Nadtyp

wtórouste

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Infratyp

żuchwowce

Nadgromada

czworonogi

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Nadrząd

Laurasiatheria

Rząd

nieparzystokopytne

Rodzina

Hyracodontidae

Podrodzina

Indricotheriinae

Zwierzęta te posiadały długie kończyny i w przeciwieństwie do dzisiejszych nosorożców nie dysponowały rogami. Powstały w późnym eocenie i żyły do wczesnego miocenu. W późnym eocenie i oligocenie stworzenia te ewoluowały w kierunku coraz większych rozmiarów.[1] Rozwijały się one w lasach deszczowych dzisiejszego Kazachstanu, Pakistanu i południowozachodnich Chin. Później zamieszkiwały też centralną Azję.

Największe lądowe ssaki edytuj

Stworzenia te osiągnęły szczyt rozwoju w środkowym oligocenie i trwał on aż do wczesnego miocenu, kiedy to stały się naprawdę wielkimi zwierzętami, jak rodzaje Indricotherium czy Paraceratherium (nazwy te mogą być synonimami, ale jest kilka ważnych różniących je cech). Tak czy inaczej były to największe lądowe ssaki wszech czasów, podobnych rozmiarów, co średniej wielkości zauropody. Pozostały jednak ograniczone do centralnej Azji, będącej wtedy dużym nizinnym terenem o bujnej roślinności. Kolizja z Indiami, wypiętrzająca Himalaje, spowodowała jednak obniżenie temperatury, pustynnienie i zanikanie środowisk leśnych, co spowodowało wyginięcie tych wielkich kopytnych.

Rodzaje edytuj

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. 1999) in Palmer, D.: The Marshall Illustrated Encyclopedia of Dinosaurs and Prehistoric Animals. London: Marshall Editions, 262-263. ISBN 1-84028-152-9