Irving Fazola

Irving Fazola, właśc. Irving Henry Prestopnik, ps. „Faz” (ur. 10 grudnia 1912 w Nowym Orleanie, zm. 20 marca 1949 tamże) – amerykański muzyk jazzowy, wirtuoz klarnetu.

Irving Fazola

Imię i nazwisko	Irving Henry Prestopnik
Pseudonim	„Faz”
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1912 Nowy Orlean
Data i miejsce śmierci	20 marca 1949 Nowy Orlean
Instrumenty	klarnet, saksofon, fortepian
Gatunki	jazz (hot jazz, swing)
Zawód	muzyk
Aktywność	1927–1949
Powiązania	Leon Roppolo, Ben Pollack, Bob Crosby
Instrument
klarnet systemu Alberta
Zespoły
Irving Fazola and His Dixieland Band Irving Fazola and His Orchestra Irving Fazola's Dixielanders

Życiorys

Przygodę z muzyką zaczął we wczesnym dzieciństwie od gry na fortepianie. Mając trzynaście lat zainteresował się instrumentami dętymi – najpierw saksofonem, a niewiele później klarnetem, na którym gry uczył się u Jeana Paquaya. Był to wykształcony muzyk, absolwent konserwatorium, który w 1909 przyjechał z Brukseli do Nowego Orleanu, otrzymawszy angaż w orkiestrze występującej w The French Opera House. Zajmował się również nauczaniem m.in. gry na klarnecie. W owym czasie duży wpływ na młodego instrumentalistę wywarł klarnecista jazzowy Leon Roppolo. Idąc w jego ślady, zaczął grać zawodowo już w wieku piętnastu lat. Występował z takimi muzykami jak Sharkey Bonano, Candy Candido, Armand Hug, Louis Prima i Doc Cook. Jako że nazwisko „Prestopnik” nie bardzo nadawało się na estradę i afisz, przyjął przydomek „Fazola”. Podobno wymyślił go Louis Prima, którego zainspirowało brzmienie włoskiego słowa „fagioli” (fasola). Wg innej wersji ów pseudonim artystyczny pochodził od nazw nut solfeżu: fa–sol–la, powtarzanych u Paquaya podczas ćwiczeń na instrumencie.

Kiedy w 1935 do Nowego Orleanu przyjechał bandlider Ben Pollack i usłyszał jego grę, od razu zaangażował go do swojego nowo sformowanego zespołu. W następnym roku wyjechał z orkiestrą Pollacka na północ. Grał w Nowym Jorku i Chicago. W 1938 dołączył do zespołu Boba Crosby'ego, występy z którym przyniosły mu lokalny rozgłos. W latach 1940 i 1941, wybierany głosami czytelników, zajmował pierwsze miejsce w plebiscytach miesięcznika jazzowego „DownBeat” w kategorii „Najlepszy klarnecista”. Krytycy wysoko oceniali jego partie solowe m.in. w takich utworach, jak My Inspiration, Spain i Skaters’ Waltz In Swingtime. W jego grze słychać było wpływ stylistyki Jimmie’ego Noone’a.

W 1940 odszedł z grupy Crosby’ego. Następnie współpracował z zespołami Glenna Millera, Gusa Arnheima, Jimmy’ego McPartlanda, Tony’ego Almerico, Claude’a Thornhilla, Teddy’ego Powella, Horace’a Heidta, George’a Bruniesa, Billie Holiday i Muggsy’ego Spaniera, z którym w 1942 dokonał szeregu nagrań. W wolnym od pracy czasie od końca lat 30. regularnie bywał w Nowym Orleanie. Prowadził własne zespoły: Irving Fazola and His Dixieland Band, Irving Fazola and His Orchestra oraz Irving Fazola's Dixielanders.

Mimo że w Nowym Jorku miał szanse na lepsze zarobki i zdobycie sławy ogólnokrajowej, w 1943 postanowił powrócić do rodzinnego miasta na stałe. Twierdził, iż w Nowym Orleanie czuje się u siebie, ponadto dają tam lepiej jeść i pić. Niestety nadmiar jednego i drugiego, a zwłaszcza alkoholu miał fatalny wpływ na stan jego zdrowia, choć jego gra pozostawała niezmiennie doskonała.

20 marca 1949, w dniu, w którym miał poprowadzić koncert „Dixieland Jamboree” w Sali Paryskiej usytuowanej w Dzielnicy Francuskiej, zmarł na zawał serca w wieku zaledwie 36. lat. Został pochowany na Saint Vincent de Paul Cemetery (nr 1) w Nowym Orleanie.

Wybrana dyskografia

• 1950 Dixielanders (Mercury)
• 1955 New Orleans Express (EmArcy)
• 1998 Faz (ASV/Living Era)
• 2000 The Rarest Recordings Of Irving Fazola (Swing Time)
• 2018 My Inspiration – His 26 Finest (1936–1948) (Nimbus Records)

Bibliografia

• Irving Fazola, allmusic.com
• Irving Fazola, The Syncopated Times
• Irving Fazola, Find A Grave