Iskrzyk czarnogłowy
Iskrzyk czarnogłowy[4] (Aglaeactis pamela) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae). Endemit Boliwii.
| Aglaeactis pamela[1] | |||
| (d’Orbigny, 1838) | |||
 Iskrzyk czarnogłowy na XIX-wiecznej rycinie | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
iskrzyk czarnogłowy | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Systematyka
edytujJest to gatunek monotypowy[5][6].
Występowanie
edytujIskrzyk czarnogłowy występuje na terenie Boliwii, we wschodniej części Andów od zachodniej części departamentu Santa Cruz do La Paz[7]. Preferuje tropikalne wilgotne lasy górskie na poziomie 3000–3500 m n.p.m.[3]
Charakterystyka
edytujMorfologia
edytujOsiąga długość ciała około 12 cm oraz masę około 5–6 g[5]. Ma prosty, czarny dziób; jego długość według różnych autorów to 15 mm lub 16,9–19,2 mm[5].
Upierzenie ciemne, u osobników dorosłych w większości fioletowoczarne. Ma charakterystyczne białe pióra na piersi (śliniak) oraz opalizujące w kolorach od złocistozielonego do niebieskawozielonego w dolnej części grzbietu i na kuprze. Sterówki rude, z ciemniejszymi końcówkami. Samice są podobne do samców, ale bardziej matowe, a opalizacja grzbietu i kupra jest u nich mniejsza, ponadto mają mniej rozwidlony ogon. Osobniki młodociane są nieco bardziej brązowe od dorosłych, biały śliniak na piersi jest u nich często niewidoczny, a dolna szczęka dzioba (żuchwa) jest pomarańczowa[5].
Dieta
edytujŻywi się głównie nektarem kwiatowym. Czasami zjada także małe stawonogi[5].
Rozmnażanie
edytujSezon lęgowy prawdopodobnie trwa od września do marca[5].
Status
edytujW Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN iskrzyk czarnogłowy jest uznawany za gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern). Wielkość populacji nie została oszacowana, ale gatunek ten jest opisywany jako rzadki i rozmieszczony plamowo. Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku BirdLife International ocenia trend liczebności populacji jako prawdopodobnie stabilny[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Aglaeactis pamela, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ D. Lepage, Black-hooded Sunbeam Aglaeactis pamela, [w:] Avibase [online] [dostęp 2024-08-08] (ang.).
- ↑ a b c Aglaeactis pamela, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2024-06-19] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Heliantheini Reichenbach, 1853 (wersja: 2024-06-09). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2024-08-08].
- ↑ a b c d e f T.S. Schulenberg & C.W. Sedgwick: Black-hooded Sunbeam (Aglaeactis pamela), version 1.0. [w:] Birds of the World (red. Thomas S. Schulenberg) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. [dostęp 2024-08-08]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v14.1). [dostęp 2024-08-08].
- ↑ Black-hooded Sunbeam, [w:] eBird [online], Cornell Lab of Ornithology [dostęp 2024-06-19] (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).