Wikipedia

Itamar Ben-Gewir

izraelski polityk

Itamar Ben Gewir (hebr. ‏אִיתָמָר בֶּן גְּבִיר‎, ur. 6 maja 1976 w Zachodniej Jerozolimie) – izraelski prawnik i polityk, lider skrajnie prawicowej partii Żydowska Siła. Swoją karierę prawniczą oparł na obronie żydowskich radykałów w procesach o terroryzm i przestępstwa nienawiści[1][2]. Od 2021 roku jest posłem w Knesecie[3], od 29 grudnia 2022 roku ministrem bezpieczeństwa wewnętrznego[4].

Itamar Ben-Gewir
‏אִיתָמָר בֶּן גְּבִיר‎
Ilustracja
Ben-Gewir w 2022
Data i miejsce urodzenia

6 maja 1976
Zachodnia Jerozolima

Minister bezpieczeństwa wewnętrznego
w VI rządzie Binjamina Netanjahu
Okres

od 29 grudnia 2022

Przynależność polityczna

Żydowska Siła

Poprzednik

Omer Bar-Lew

Poseł do Knesetu
Okres

od 6 kwietnia 2021

Przynależność polityczna

Żydowska Siła

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Wczesne życie edytuj

Urodził się w świeckiej, imigranckiej rodzinie irackich Żydów. W wieku 18 lat został zwolniony z obowiązkowej służby wojskowej z powodu swojej działalności ekstremistycznej[5]. Znaczny wpływ na jego poglądy miał światopogląd rabina Me’ira Kahane[5], którego opisywał jako „sprawiedliwego i świętego człowieka”[6]. Za punkt zwrotny dla swoich poglądów uznaje okres pierwszej intifady. Pierwszym ruchem politycznym, w który się zaangażował, była partia Moledet – prawicowe ugrupowanie popierające deportację Arabów z terytorium Państwa Izrael. Kolejną organizacją, w której działał był ekstremistyczny Kach[1].

Ben-Gewir stał się szerzej znany publicznie w listopadzie 1995, gdy telewizja pokazała go podczas wymachiwania emblematem skradzionym z samochodu premiera Icchaka Rabina. Stwierdził wtedy, że „dotarliśmy do jego samochodu i do niego też dotrzemy”[1]. W tamtym okresie protestował także przeciwko porozumieniom z Oslo[7].

Ukończył studia licencjackie z zakresu prawa[3]. Pod koniec studiów Izraelska Izba Adwokacka uniemożliwiła mu podejście do egzaminu adwokackiego, co uzasadniono jego przeszłością kryminalną. W 2012 zdał egzaminy i rozpoczął wykonywanie zawodu[5]. Swoją karierę prawniczą oparł na obronie żydowskich ekstremistów w procesach sądowych[8].

Kariera polityczna edytuj

Był asystentem posła Micha’ela Ben-Ariego. Po ataku w Halamisz na Zachodnim Brzegu (podczas którego życie straciło trzech Izraelczyków, zamordowanych przez Palestyńczyka), 23 lipca 2017 był członkiem kierownictwa protestu pod kancelarią premiera w Jerozolimie, w którym brało udział kilkadziesiąt osób, domagających się zemsty na terrorystach i rezygnacji ówczesnego ministra obrony[9].

Planował startować w wyborach parlamentarnych w 2019 ze wspólnej listy No’am i Żydowskiej Siły. W wyniku nieporozumień (partia No'am wystawiła kandydata świeckiego) zrezygnowano z planów wspólnej listy. Oskarżył wtedy Naftalego Bennetta (lidera Zjednoczonej Prawicy) o celowe zniszczenie negocjacji i fiasko powstania dużej listy opozycji wraz z Żydowską Siłą na pokładzie[10].

Na początku 2021 podpisał porozumienie z Religijnym Syjonizmem (partią Becacela Smotricza) i No’am o wspólnym starcie z list wyborczych w nadchodzących wyborach parlamentarnych[11]. Ben Gewir zdobył mandat i został parlamentarzystą w 24. Knesecie[3].

W 2022 uzyskał reelekcję na urząd posła w wyborach po wcześniejszym samorozwiązaniu Knesetu[3]. Jego sojusz polityczny Religijny Syjonizm osiągnął 14 mandatów.[12] 29 grudnia został zaprzysiężony na ministra bezpieczeństwa wewnętrznego w trzydziestym siódmym rządzie Izraela w wyniku umowy koalicyjnej jego ugrupowania z Likudem[4][13].

Poglądy edytuj

Często określany jest jako uczeń Me’ira Kahane – skrajnie prawicowego i otwarcie rasistowskiego rabina[8], który był pierwszym Izraelczykiem, któremu zabroniono startu w wyborach do Knesetu z powodu rasistowskich poglądów[2].

Jego ugrupowanie polityczne popiera aneksję okupowanego przez Izrael Zachodniego Brzegu[14]. Ben Gewir deklaruje chęć deportacji wszystkich „nielojalnych” obywateli Izraela, do których zalicza m.in. „każdego, kto nazywa naszych żołnierzy zbrodniarzami wojennymi”[15].

Sprzeciwia się utworzeniu niepodległego państwa palestyńskiego i zapowiada rozmontowanie Autonomii Palestyńskiej. Według jego opinii, Palestyńczycy mogą żyć pod rządami Izraela, bez prawa do głosowania i bez szans na niepodległość. Deklaruje, że „Żydzi i Arabowie mogą żyć razem, ale trzeba zrozumieć, że Państwo Izrael jest tutaj panem domu”[16].

Kontrowersje edytuj

Jest powiązany z radykalną i rasistowską organizacją żydowską Lehawa[17].

Był oskarżany ponad 50 razy o podżeganie do przemocy lub stosowanie mowy nienawiści[14].

W lipcu 2021 został usunięty siłą z mównicy w Knesecie po tym, jak nazwał „terrorystą” prowadzącego obrady przewodniczącego Ahmada at-Tajjibiego. Uznał, że At-Tajjibi powinien zasiadać w parlamencie Syrii, a nie Izraela[18].

W grudniu 2021 prowadzono śledztwo po tym, jak Ben Gewir został nagrany, gdy wyciągnął broń w stronę arabskich ochroniarzy podczas kłótni w podziemnym parkingu. Ochroniarz miał powiedzieć mu wtedy, by przestawił swój niepoprawnie zaparkowany samochód. Polityk twierdził później, że czuł zagrożenie dla swojego życia. Ben Gewir otrzymał pozwolenie na posiadanie broni (przyznane przez Straż Knesetu) wskutek licznych gróźb[19].

W październiku 2021 Ben Gewir udał się do szpitala, by odwiedzić aresztowanego palestyńskiego urzędnika prowadzącego strajk głodowy. Skonfrontował się tam z parlamentarzystą Zjednoczonej Listy, Ajmanem Audą, który blokował prawicowemu politykowi przejście do więźnia. Auda miał go odepchnąć, mówiąc: „Jesteś małym terrorystą, nie wejdziesz, odejdź sobie”. Po przepychance mężczyzn Ben Gewir powiedział, że planuje złożyć skargę przeciwko parlamentarzyście[20].

Życie prywatne edytuj

Jest ojcem sześciorga dzieci[14]. Mieszka z żoną i dziećmi w Hebronie na terytorium Zachodniego Brzegu[1].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d The Lawyer for Jewish Terrorists Who Started Out by Stealing Rabin's Car Emblem, „Haaretz” [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  2. ↑ a b Robert Stefanicki, Izrael: Skrajna prawica może przejąć rządy po wyborach [online], Wyborcza.pl [dostęp 2022-10-30].
  3. ↑ a b c d Knesset Member Itamar Ben Gvir [online], Knesset.gov.il [dostęp 2022-10-30].
  4. ↑ a b Thirty-Seventh Government [online], Knesset.gov.il [dostęp 2023-01-02].
  5. ↑ a b c Who is Itamar Ben-Gvir, Israel’s rising star extremist? [online], Jerusalem24 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  6. ↑ The Rise of Itamar Ben Gvir [online], Fathom [dostęp 2022-10-30].
  7. ↑ Israel's far-right leader Ben-Gvir wins adoring young fans [online], RFI, 27 października 2022 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  8. ↑ a b Itamar Ben-Gvir: fiery far-right leader gains traction before Israeli election [online], The Guardian, 29 października 2022 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  9. ↑ Eliran Aharon, 'The people expect vengeance' [online], Israel National News, 23 lipca 2017 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  10. ↑ סופית: עוצמה יהודית הגישה בנפרד את הרשימה [online], סרוגים [dostęp 2022-10-30] (hebr.).
  11. ↑ Arutz Sheva Staff, Religious Zionism, Otzma Yehudit parties to run together [online], Israel National News, 3 lutego 2021 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  12. ↑ Łukasz Wójcik, Beniamin Netanjahu wraca do gry. Izrael się rozwibrował [online], Polityka.pl, 2022 [dostęp 2023-01-04] (pol.).
  13. ↑ Piotr Jendroszczyk, Netanjahu skompletował nowy rząd. Tak prawicowego gabinetu jeszcze w historii Izraela nie było [online], Rzeczpospolita, 26 grudnia 2022 [dostęp 2023-01-02] (pol.).
  14. ↑ a b c Ben-Gvir, Israel's powerful extreme-right leader [online], France24, 29 października 2022 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  15. ↑ What Happened When Extreme Right-wing Politician Itamar Ben-Gvir Popped Up in School, „Haaretz” [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  16. ↑ Dov Lieber and Aaron Boxerman, Israel’s Far-Right Itamar Ben-Gvir Poised to Become Political Force [online], WSJ [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  17. ↑ Sneineh 2021 ↓.
  18. ↑ Raoul Wootliff, Itamar Ben Gvir dragged off Knesset podium for calling Arab chair ‘terrorist’, „The Times of Israel”, 21 lipca 2021 [dostęp 2022-10-30].
  19. ↑ Kahanist Lawmaker Pulls Gun on Arab Security Guard Who Asked Him to Move Car, „Haaretz” [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  20. ↑ Ayman Odeh, Itamar Ben Gvir clash at hospital by Palestinian prisoner’s bed [online], Timesofisrael.com [dostęp 2022-10-30] (ang.).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Itamar_Ben-Gewir&oldid=73361185”