Józef Orłowski (architekt)

polski architekt

Józef Orłowski (ur. 1819 w Piotrkowie, zm. 16 stycznia 1880 w Warszawie)[1] – polski architekt.

Józef Orłowski
Data i miejsce urodzenia

1819
Piotrków

Data i miejsce śmierci

16 stycznia 1880
Warszawa

Dziedzina sztuki

architektura

Epoka

historyzm

Ważne dzieła

Szpital św. Ducha w Warszawie
Kościół św. Stanisława Biskupa i Męczennika
Pałacyk Biernackich

Odznaczenia
Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)
Grób Józefa Orłowskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Życiorys edytuj

Był synem Ignacego[1].

Od 1838 pracował w Warszawie u Andrzeja Gołońskiego[2]. W latach 1850–1856 był czynny w Piotrkowie, po czym wrócił do Warszawy[1]. W swoich pracach wzorował się na stylach historycznych[2].

W 1857 otrzymał stopień budowniczego III klasy i w 1858 został budowniczym miasta Warszawy[1]. Od 1872 był członkiem petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych[1].

Zmarł nagle na serce[3]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 33-1-4/5)[4].

Prace (m.in.) edytuj

Odznaczenia edytuj

Odznaczony Orderem św. Stanisława II klasy oraz Orderem św. Anny II klasy.

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g Stanisław Łoza: Architekci i budowniczowie w Polsce. Warszawa: Budownictwo i Architektura, 1954, s. 222.
  2. a b c d Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 583. ISBN 83-01-08836-2.
  3. Józef Piłatowicz Józef Orłowski [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XXIV wyd. 1979 s. 230
  4. Cmentarz Stare Powązki: JÓZEF ORŁOWSKI I BISKUPSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31].
  5. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 1. Agrykola–Burmistrzowska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 158. ISBN 83-902793-5-5.
  6. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 191. ISBN 83-908950-8-0.
  7. a b c d e Stanisław Łoza: Architekci i budowniczowie w Polsce. Warszawa: Budownictwo i Architektura, 1954, s. 223.