Język partyjski – wymarły zachodnioirański język okresu średnioirańskiego[1]. Był używany w starożytnej Partii, na terenie dzisiejszego Iranu. Był językiem urzędowym obok języka greckiego w okresie Arsacydów między III w. p.n.e. a III w. n.e.

Parthava
Obszar

Partia

Liczba mówiących

martwy

Pismo/alfabet

pahlawi, aramejskie, manichejskie

Klasyfikacja genetyczna
Kody języka
ISO 639-3 xpr
IETF xpr
Glottolog part1239
SIL xpr
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Został poddany silnym wpływom wschodnioirańskich języków Azji Środkowej[2].

Pismo i teksty

edytuj

Najstarsze zapiski języka partyjskiego to ostraki z Nisy koło Aszchabadu z I w.p.n.e. Język partyjski zapisywany był, podobnie jak średnioperski, uproszczonym pismem aramejskim, przez Manichejczyków zaś – pismem manichejskim. Zawierał zaledwie 17 liter.

Przypisy

edytuj
  1. Leszek Bednarczuk (red.), Języki indoeuropejskie, t. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986, s. 147, ISBN 83-01-03352-5, OCLC 17446920 (pol.).
  2. Bobodżan G. Gafurow, Dzieje i kultura ludów Azji Centralnej : Prehistoria, Starozytność, Średniowiecze: Bobodzan Gafurow ; przełożył Stefan Michalski, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1978, s. 3-4, OCLC 7027881 [dostęp 2023-09-26], Cytat: [...] poddany jednak dużym wpływom innych, wschodnioirańskich języków Azji Środkowej. (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj