Aszchabad
 |
Ten artykuł od 2017-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Aszchabad (turkm. Aşgabat, pers. عشق آباد, ros. Ашхаба́д) – stolica Turkmenistanu leżąca na południu kraju. Był siedzibą wilajetu achalskiego[1], wg stanu na 1 stycznia 2014 - miasto na prawach wilajetu[2]. Miasto jest znane głównie z opustoszałych ulic i parków oraz wielu budynków pokrytych białym marmurem[3].
| |||
| |||
| |||
| Państwo |  Turkmenistan
| ||
| Wilajet | Aszchabad (miasto na prawach wilajetu) | ||
| Zarządzający | Durdylyýew Şamuhammet↗ | ||
| Powierzchnia | 470 km² | ||
| Populacja (2012) • liczba ludności |
1 003 678 | ||
| Nr kierunkowy | + (993 12) | ||
| Kod pocztowy | 744 000 - 744 040 | ||
| Tablice rejestracyjne | AG | ||
Położenie na mapie Turkmenistanu   Aszchabad | |||
 37°58′N 58°20′E/37,966667 58,333333
| |||
| Strona internetowa | |||
Krajowe główne centrum przemysłowe. Funkcjonuje tu przemysł maszynowy, metalowy, elektrotechniczny, chemiczny, materiałów budowlanych, szklarski, włókienniczy oraz spożywczy[1].
Na terenie miasta funkcjonuje międzynarodowy port lotniczy Aszchabad[1].
Najlepiej rozwinięta oświata w całym Turkmenistanie – znajdują się tu Turkmeńska Akademia Nauk, 8 szkół wyższych (m.in uniwersytet założony w 1950 roku), instytuty naukowo-badawcze oraz muzea[1].
Spis treści
HistoriaEdytuj
Aszchabad był ośrodkiem Aułu Tekińskiego, został przejęty w 1881 roku przez Imperium Rosyjskie podczas podboju Oazy Achałtekińskiej. W latach 80. powstało połączenie kolejowe z Taszkentem i Turkmenbaszy. Od 1897 roku było głównym miastem obwodu zakaspijskiego generał-gubernatorstwa turkiestańskiego[1].
Podczas wojny domowej w Rosji, miasto przeszło w ręce Białych w lipcu 1918 roku, którzy utracili nad nim kontrolę w kwietniu 1919 roku na rzecz bolszewików. Do 1921 roku funkcjonowała nazwa Aschabad – zmieniono ją na Połtorack, miasto zostało również stolicą Turkmeńskiej SRR. Nowa nazwa utrzymała się do 1927 roku, kiedy nadano mu współczesne miano[1].
W 1949 roku Aszchabad stał się ofiarą silnego trzęsienia ziemi, które całkowicie zniszczyło miasto. Zostało odbudowane w stylu typowym dla republik sowieckich[4]. Po ogłoszeniu niepodległości przez Turkmenistan w 1991 roku – nieprzerwanie stolica państwa[1].
Polski sierociniec w czasie II wojny światowejEdytuj
Po zawarciu układu Sikorski-Majski między Polską a ZSRR w lipcu 1941 roku, w Aszchabadzie zorganizowano polski sierociniec, do którego trafiały dzieci z całego Związku Radzieckiego. Dużą rolę w jego utworzeniu odegrała słynna piosenkarka Hanka Ordonówna i jej mąż Michał Tyszkiewicz[5] współpracujący z radcą Józefem Żmigrodzkim z ambasady polskiej w Kujbyszewie[6]. Dzieci z okolic Samarkandy i Buchary w Uzbekistanie przewoził także wicekonsul z Bombaju, Tadeusz Lisiecki[7] wraz z kpt. Archie Webbem, przedstawicielem rządu indyjskiego[8]. Następnie dzieci ewakuowano do Iranu, dalej do Indii i Pakistanu, oraz Afryki Wschodniej.
DemografiaEdytuj
Miasta partnerskieEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g Aszchabad (pol.). PWN. [dostęp 2017-10-29].
- ↑ Административно-территориальное деление Туркменистана по регионам по состоянию на 1 января 2014 года (Podział administracyjno-terytorialny Turkmenistanu na regiony wg stanu na 1 stycznia 2014 r. [dostęp 2017-11-17]
- ↑ The City of White Marble: Ashgabat, Turkmenistan (ang.). The Atlantic. [dostęp 2017-11-01].
- ↑ Ashgabat travel (ang.). Lonely Planet. [dostęp 2017-11-05].
- ↑ Blog Biszopa. Polskie dzieci maharadży [dostęp 22.01.2011]
- ↑ Praca zbiorowa. Leszek Beldowski i in., Polacy w Indiach. 1942–1948 w świetle dokumentów i wspomnień, wyd. 2, Warszawa 2002, Wyd. Koło Polaków z Indii 1942–1948, s. 84
- ↑ Piotr Szubarczyk, Misja wicekonsula Lisieckiego Nasz Dziennik, Nr 34 (3051) z 9–10 lutego 2008
- ↑ Tomasz Gerlach (współpr. Stanisław Grzymski), "Sto lat poza ojczyzną" (m.in. wywiad z żoną E. Banasińskiego) Rzeczpospolita 29.07.2000 nr 176