James Bowman

Życiorys edytuj

Jako dziecko był chórzystą w katedrze w Ely^[3]. Początkowo studiował historię w New College na Uniwersytecie Oksfordzkim^[1]^[2], w 1967 roku uzyskując stopień Master of Arts^[2]. Jednocześnie uczył się śpiewu u F.E. de Rentza i Lucie Manen^[2]^[3]. Zadebiutował w 1967 roku w Aldeburghu z English Opera Group jako Oberon w Śnie nocy letniej Benjamina Brittena^[1]^[2]^[4]. Współpracował z zespołem Davida Munrowa Early Music Consort of London, doskonaląc się w wykonawstwie muzyki dawnej^[1]^[2]. W 1970 roku wystąpił w roli Endymiona w operze Francesco Cavallego La Calisto na festiwalu operowym w Glyndebourne^[2]^[4]. Na deskach Covent Garden Theatre w Londynie wystąpił w prapremierowych przedstawieniach oper Taverner Petera Maxwella Daviesa (1972, w roli Księdza) i The Ice Break Michaela Tippetta (1977, w roli Astrona)^[2]^[4]. Benjamin Britten specjalnie dla niego napisał swój utwór Canticle IV^[3]^[4] oraz rolę Apolla w operze Death in Venice^[2]^[3]^[4].

Wraz z Alfredem Dellerem i Paulem Esswoodem przyczynił się do rewitalizacji śpiewu kontratenorowego, będąc prekursorem współczesnej jego praktyki wykonawczej^[1]. Reprezentował klasyczny rodzaj techniki tego śpiewu, posługując się zgodnie z angielską tradycją wyłącznie rejestrem falsetowym^[1]. Współpracował z Handel Opera Society przy realizacji przedstawień operowych^[1]. Występował w wielu operach barokowych, m.in. Monteverdiego, Cavallego, Vivaldiego i Rameau^[3]^[4]. Ceniony był też jako wykonawca pieśni na głos i lutnię z okresu elżbietańskiego^[1]^[4]. Dokonał nagrań płytowych we współpracy z Raymondem Leppardem, Jeanem-Claude’em Malgoire’em i Christopherem Hogwoodem^[1].

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab, suplement. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1998, s. 67. ISBN 83-224-0492-1.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 421. ISBN 0-02-865526-5.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 100. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j The Grove Book of Opera Singers. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 56. ISBN 978-0-19-533765-5.
↑ Neil Genzlinger: James Bowman, Who Helped Resurrect the Countertenor, Dies at 81. nytimes.com, 2023-04-07. [dostęp 2023-04-26]. (ang.).