Jan Chudzicki
Jan Antoni Chudzicki, ps. „Jesionowski” (ur. 12 czerwca 1892 w Starej Olszy, zm. 10 marca 1972 w Krakowie) – major lekarz Wojska Polskiego.
 Jan Chudzicki (przed 1934) | |
 major lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 czerwca 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 marca 1972 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
3 pułk piechoty |
| Stanowiska |
starszy lekarz dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 12 czerwca 1892 roku w rodzinie Józefa i Leokadii[1]. Był starszym bratem Józefa (1895–1926), legionisty i oficera Wojska Polskiego. W 1912 roku został absolwentem Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Wówczas rozpoczął studia medycyny w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego[1].
Po wybuchu I wojny światowej, 4 września 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył jako patrolowy sanitarny w szeregach 3 pułku piechoty w składzie II Brygady[1]. 1 listopada 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym[2]. Pod koniec 1917 roku awansowany do stopnia podporucznika sanitarnego. Od połowy lutego 1918 służył w II Korpusie Polskim w Rosji. Brał udział w bitwie pod Kaniowem w maju 1918 i trafił do niewoli niemieckiej. Po oswobodzeniu był żołnierzem na obszarach rosyjskich, gdzie ponownie dostał się do niewoli.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Szpitala Załogi w Modlinie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie medyków (od 1923 roku – grupa podlekarzy), a jego oddziałem macierzystym była wówczas kompania zapasowa sanitarna Nr 6[3].
W latach 1923–1924 był młodszym lekarzem pułku w 38 pułku piechoty w Przemyślu, pozostając oficerem nadetatowym 10 batalionu sanitarnego z jednoczesnym odkomenderowaniem na studia uniwersyteckie w Krakowie[4][5]. Od 1926 roku pełnił służbę w garnizonie Kraków. W 1928 roku służył w Zakładzie Amunicyjnym Nr 4, pozostając w kadrze oficerów służby zdrowia[6]. W 1930 uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich[7]. 26 marca 1931 został przeniesiony w korpusie oficerów sanitarnych z grupy podlekarzy do grupy lekarzy[8]. 22 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[9]. 23 października 1931 został przeniesiony z 5 dywizjonu samochodowego w Krakowie do 5 dywizjonu taborów w Bochni na stanowisko starszego lekarza[10][11]. Od 18 listopada 1935 był naczelnym lekarzem 20 pułku piechoty w Krakowie[1]. Od 15 listopada 1937 był naczelnym lekarzem 73 pułku piechoty w Katowicach, a od maja 1939 naczelnym lekarzem 6 pułku artylerii lekkiej w Krakowie[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem służby zdrowia 6 Dywizji Piechoty[12]. Po zakończeniu wojny przez pewien czas był oficerem ludowego Wojska Polskiego. Później pracował jako lekarz, prowadząc własną praktykę prywatną. Zmarł 10 marca 1972 w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 7 WOJ-zach-16)[13].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7387
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[14]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)[15]
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 320.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 237, 1204, 1279.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1073, 1087.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 718, 744.
- ↑ Konopka 1936 ↓, s. 56.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 96.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 22 grudnia 1931 roku, s. 408.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 330.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 327, 787.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 329.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2020-07-22].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
edytuj- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stanisław Konopka: Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok. Warszawa: Naczelna Izba Lekarska, 1936.
- Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Jan Antoni Chudzicki. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2016-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)].
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.