Jan Kotowicz
Jan Stefan Kotowicz, ps. „Twardy” (ur. 18 grudnia 1890 w Rzeszowie, zm. 15 października 1963 tamże) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
| |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 grudnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 października 1963 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
6 Pułk Strzelców Podhalańskich |
| Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Jan Stefan Kotowicz urodził się 18 grudnia 1890 w Rzeszowie, w rodzinie Jana i Zofii z Chudzickich. W 1910 zdał maturę w I Gimnazjum im. S. Konarskiego w Rzeszowie. Podjął studia prawnicze na UJ w Krakowie i pracował jako urzędnik asekuracyjny. W 1912 został członkiem Związku Strzeleckiego w Rzeszowie.
8 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów i ukończył kurs oficerski 1 pułku piechoty Legionów Polskich w Zambrowie[1]. Następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. 1 listopada 1916 został mianowany podporucznikiem z pominięciem stopnia chorążego[2]. Brał udział w bitwach pod Laskami, Borzechowem i Krzywopłotami i tam został ciężko ranny w nogę. 18 września 1917[1] wcielono go do armii austriackiej. Ukończył szkołę oficerską w miejscowości Basovice.
W listopadzie 1918 współorganizował Pułk Ziemi Rzeszowskiej (późniejszy 17 pułk piechoty). Na stopień porucznika awansował 15 listopada 1918, a kapitanem został w 1919[1]. Brał udział w wojnie 1920[1]. Po wojnie pełnił służbę w pułkach piechoty w Rzeszowie, Lidzie i Brodnicy. W 1931 w Rembertowie ukończył kurs dowódców batalionów i pułków[1]. W latach 1923–1925 w Lidzie opiekował się Wojskowym Klubem Sportowym[1]. W 1926 został przeniesiony do 17 pp na stanowisko dowódcy batalionu. W październiku 1927 został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[3]. W marcu 1930 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko kierownika Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[4]. W marcu 1932 został przeniesiony do 67 pułku piechoty w Brodnicy na stanowisko dowódcy pułku[5] i w tym samym roku awansował na podpułkownika[1]. W czerwcu 1935 został przeniesiony do 6 pułku strzelców podhalańskich w Samborze na stanowisko dowódcy pułku[6]. Na pułkownika awansował w 1937[1]. Pułkiem dowodził do 4 czerwca 1938. Następnie był dowódcą Podkarpackiej Brygady Obrony Narodowej w Przemyślu. W kampanii wrześniowej dowodził 3 Brygadą Górską Strzelców. W pierwszych dniach września 1939 organizował obronę w Górach Słonnych k. Sanoka[7][8]. Był internowany na Węgrzech i przebywał w Győr i Eger, gdzie był polskim komendantem obozu[1]. Przedostał się w lipcu 1943 roku do Warszawy, gdzie przeszedł do pracy podziemnej. Był inspektorem Komendy Głównej AK[1]. W okresie od 16 do 25 lipca 1944 był ostatnim dowódcą 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, którą rozwiązał 26 lipca 1944 roku.
W październiku 1944 roku został aresztowany w Kurowie i wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie z 13 sierpnia 1945 roku skazany na 10 lat więzienia, ale we wrześniu zwolniony na podstawie amnestii[1]. Po wojnie pracował do 1949 roku w Państwowych Nieruchomościach Ziemskich w Kijowie jako magazynier oraz w inwalidzkich spółdzielniach pracy w Rzeszowie. Przeszedł na rentę 1 września 1958 roku[1]. Był dwukrotnie żonaty: z Marią Palczerską, a po jej śmierci z Janiną Topolską, z którą miał dwie córki – Marię i Stefanię Annę[1].
Zmarł 15 października 1963 w Rzeszowie. Został pochowany na Cmentarzu Pobitno w Rzeszowie[9].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7102
- Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)[10]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[11]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Michał Fijałka: 27. Wołyńska Dywizja Piechoty AK. s. 166.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 20.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 326.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 103.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 233.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 55.
- ↑ Mieczysław Granatowski: Co można jeszcze wysupłać z pamięci?. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 74–75. ISBN 978-83-903080-5-0.
- ↑ Mieczysław Granatowski: Jeszcze nie zapomniałem. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 99. ISBN 978-83-903080-5-0.
- ↑ Jan Kotowicz. grobonet.erzeszow.pl. [dostęp 2023-05-05].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej i wyszkolenia wojska”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923. [dostęp 2023-02-10].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924. [dostęp 2023-02-10].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928. [dostęp 2023-02-10].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932. [dostęp 2023-02-10].
- Polski Słownik Biograficzny, T XIV, 1968.
- Michał Fijałka, 27 Wołyńska Dywizja Piechoty Armii Krajowej, Wydawnictwo PAX, 1987 s. 167–168, ISBN 83-211-0734-6.
- Józef Turowski, Pożoga. Walki 27 Wołyńskiej Dywizji AK, Warszawa: Państ. Wydaw. Naukowe, 1990, ISBN 83-01-08465-0, OCLC 834116008.