Jan Tabaczyński
Jan Tabaczyński (ur. 10 grudnia 1878 w Brzeżanach, zm. 27 lipca 1940 w Warszawie) – pułkownik piechoty cesarskiej i królewskiej armii, generał brygady Wojska Polskiego.
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 grudnia 1878 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 lipca 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1897–1927 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
28 Pułk Strzelców Kaniowskich |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
ŻyciorysEdytuj
W latach 1889–1893 uczył się w C. K. Gimnazjum w Stryju, a przez kolejne cztery lata w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. W 1897 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii z przydziałem do węgierskiego 6 pułku piechoty w Budapeszcie[1].
W czasie I wojny światowej na froncie rosyjskim. Od 1917 instruktor w Polskiej Sile Zbrojnej, skąd automatycznie wszedł w skład Wojska Polskiego w stopniu pułkownika.
W Wojsku Polskim od listopada 1918. 24 października 1919 objął dowództwo 28 pułku Strzelców Kaniowskich i sprawował je do 25 czerwca 1920. W czasie wojny z bolszewikami (20 sierpnia 1920) objął dowództwo 42 pułku piechoty i sprawował je do 18 września tego roku. Czasowo pełnił też obowiązki dowódcy XXXV i XXXVI Brygady Piechoty. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1922 przeniesiony został na stanowisko dowódcy 61 pułku piechoty. Nowa jednostka stacjonowała w garnizonie Bydgoszcz i była jednym z trzech pułków wchodzących w skład 15 Dywizji Piechoty. W lipcu 1923 wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 15 Dywizji Piechoty. Był zastępcą gen. bryg. Wiktora Thommée. Na tym stanowisku 1 grudnia 1924 awansował na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 33. lokatą w korpusie generałów. W maju 1925 został dowódcą 20 Dywizji Piechoty w Słonimiu[2]. Stanowisko to objął po zmarłym 16 lutego gen. bryg. Józefie Beckerze. 3 listopada 1926 zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[3]. Z dniem 31 maja 1927 przeniesiony został w stan spoczynku. Osiadł w majątku Komarówka k. Buczacza.
Zmarł w Warszawie. Pochowany w alei głównej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A23-tuje-2)[4].
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[5]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Order Gwiazdy Rumunii (Rumunia, zezwolenie 1921)[6]
- Medal Karola I (Rumunia, zezwolenie 1921)[6]
PrzypisyEdytuj
- ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 474.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 53 z 14.05.1925 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 49 z 17.11.1926 r.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2981 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 827
- ↑ a b Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1739 z 13 czerwca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 26, poz. 1054
BibliografiaEdytuj
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.