Jaskinia na Miłaszówce

Jaskinia na Miłaszówce – jaskinia znajdująca się w prawych zboczach Doliny Mnikowskiej na terenie wsi Mników, w powiecie krakowskim, w województwie małopolskim w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Liszki. Pod względem geograficznym jest to obszar Garbu Tenczyńskiego w obrębie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej.

Jaskinia na Miłaszówce

Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Mników, Dolina Mnikowska
Długość	22 m
Wysokość otworów	243 m n.p.m.
Wysokość otworów nad dnem doliny	9 m
Ekspozycja otworów	ku północnemu zachodowi
Data odkrycia	znana od dawna
Kod	J.GT-03.10
Położenie na mapie gminy Liszki Jaskinia na Miłaszówce
Położenie na mapie Polski Jaskinia na Miłaszówce
Położenie na mapie województwa małopolskiego Jaskinia na Miłaszówce
Położenie na mapie powiatu krakowskiego Jaskinia na Miłaszówce
50°03′54″N 19°42′40″E
Strona internetowa

Opis jaskini

Miłaszówką nazywano część lasu, w której znajduje się jaskinia. Zlokalizowana ona jest w skalnym grzebieniu wznoszącym się zaraz za potokiem Sanka. Grzebień ten opada wzdłuż stoku do koryta potoku. Jaskinia ma powstały na pionowej szczelinie jeden otwór u zachodniego podnóża skalnego grzebienia. Okrągły otwór o średnicy 2,5 m jest myty. Za nim ciągnie się na długości około 20 m korytarz mający postać rury. Jego końcowy odcinek podnosi się w górę i zablokowany jest dużymi głazami. Przestrzenie między nimi wypełnione są gliną. Doświadczalnie stwierdzono jednak, że ma on połączenie ze znajdującą się po drugiej stronie skały Jaskinią nad Miłaszówką.

Jaskinia powstała w wapieniach z okresu jury późnej. Występujące w niej kotły wirowe i kominy świadczą o tym, że powstała w strefie saturacji. Na ścianach i stropie występują nacieki jaskiniowe: zwietrzałe grzybki, draperia naciekowa, polewy, żebra i mleko wapienne. Namulisko jest skąpe, gdyż zostało w 1881 roku wybrane podczas badań archeologicznych.

Przy otworze występują mchy Eurhynchium pulchellum, skrzydlik grzebieniasty Fissidens dubius, Neckera complanata, Orthothecium intricatum i wątrobowiec Pedinophyllum interruptum. W głębi jaskinia jest wilgotna, rozproszone światło słoneczne dociera tylko na kilka metrów w głąb jaskini. Ze zwierząt obserwowano wiele gatunków pajęczaków: Amaurobius fenestralis, Collobius claustrarius, Tegenaria silvestris, Cybaeus angustiarum, Pardosa monticola, sieciarz jaskiniowy Meta menardi, Diplocephalus cristatus, Nesticus cellulanus, Phrurolithus festivus, Leiobunum rupestre, zaleszczotek książkowy Chelifer cancroides, a także ślimaki i motyla szczerbówka ksieni Scoliopteryx libatrix.

Historia badania i eksploracji

Jaskinia znana jest od dawna. Po raz pierwszy wzmiankował ją Gotfryd Ossowski w 1882 r. Przeprowadził w niej badania archeologiczne, a ich wyniki opublikował w 1883 r. Stwierdził, że w jaskini obozowali ludzie w okresie neoliti i w epoce brązu. W najgłębszej warstwie paleolitycznej znalazł liczne kości zwierząt, m.in. takich, jak mamut, nosorożec włochaty, niedźwiedź jaskiniowy, koń, jeleń, lis, nie znalazł natomiast żadnych wytworów ludzi. W grubej warstwie między paleolitem występowały tylko ślady zamieszkiwania ludzi. W górnej warstwie namuliska znalazł rzeźbione figurki ludzi i zwierząt, wraz z kamieniem gładzonym, wyrobami z kości, przęślicami, ułamkami naczyń glinianych i kości zwierząt domowych. Zarzucono mu nieautentyczność opisanych kości. W 1885 r. przeprowadził dyskusję nad autentycznością tych kości. W 1903 r. M. Hoernes ocenił jednak opisane przez G. Ossowskiego kości jako falsyfikaty. W 1913 r. E. Kiernik wzmiankuje o znalezieniu w jaskini szczątków wilka, E. Niezabitowski w 1914 r. szczątków renifera. W 1981 r. E. Sanocka-Wołoszynowa zbadała florę pajęczaków w jaskini. Znalazła 11 gatunków.

Jaskinię zinwentaryzował J. Żurowski w 1922 r. Plan jaskini i opis sporządził M. Czepiel w 1976 r., zaktualizowali A. Górny i M. Szelerewicz w 2009 r.

Jaskinia jest często odwiedzana. Świadczą o tym pozostawione w niej śmieci i napisy na ścianach.

• 
• 
• 
•