Jerzy Stępniewski (ur. 31 grudnia 1894 w Zamościu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Jerzy Stępniewski
podpułkownik dyplomowany artylerii podpułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1894
Zamość

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Sztab Główny

Stanowiska

delegat SG przy DOKP Warszawa

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys edytuj

Urodził się 31 grudnia 1894 w Zamościu, w rodzinie Kazimierza i Marii z Wysokińskich[1][2]. Pochodził ze szlachty zamieszkałej w ówczesnej guberni lubelskiej. Po ukończeniu Siergiejewskiej Szkoły Artylerii(inne języki) w Odessie został wcielony do artylerii fortecznej w Kownie[3]. 1 grudnia 1914 został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 12 lipca 1914. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 10 samodzielnego dywizjonu artylerii polowej ciężkiej (ros. 10-й отдельный полевой тяжелый артиллерийский дивизион), awansując na porucznika i sztabskapitana[4].

W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 3 pułku artylerii ciężkiej[1]. Za męstwo w walkach był przedstawiony do odznaczenia Orderem Virtuti Militari[5][6][1].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w pułku motorowym artylerii najcięższej w Warszawie[7]. 14 listopada 1921 został odkomenderowany do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie, w charakterze słuchacza III kursu[8][9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 297. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10]. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[11][12][13]. Później został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego[14], a następnie do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie[15]. 3 maja 1926 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1925 i 34. lokatą w korpusie oficerów artylerii[16]. W listopadzie 1927 został przeniesiony z kadry oficerów artylerii (Wojskowy Instytut Geograficzny w Warszawie) do 28 pułku artylerii polowej w Dęblinie na stanowisku dowódcy III dywizjonu[17][18]. W listopadzie został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie na stanowisko szefa sztabu[19]. We wrześniu 1930 został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Głównego[20][21]. Z dniem 18 lutego 1931 został przesunięty z Oddziału IV SG do Szefostwa Komunikacji Wojskowych[22][23]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii[24][25]. W marcu 1939 pełnił służbę na stanowisku delegata Sztabu Głównego przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Warszawie[26].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[27]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 517.
  2. Historia - Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Radomiu [online], radom.rodzinakatynska.pl [dostęp 2022-10-28].
  3. Сергиевское артиллерийское училище. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2022-04-22].
  4. a b c Памяти героев ↓.
  5. Kolekcja ↓, s. 1–8.
  6. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-21].
  7. Spis oficerów 1921 ↓, s. 329, 890.
  8. Wszendyrówny 2017 ↓, s. 106, 107.
  9. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 799, 818, 1501.
  10. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 197.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923, s. 586.
  12. Wszendyrówny 2017 ↓, s. 127.
  13. Stawecki 1997 ↓, s. 75.
  14. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 8, 718, 742.
  15. Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 17.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926, s. 126.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 305.
  18. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 402, 456.
  19. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 344.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 299.
  21. Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 24.
  22. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 259.
  23. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 180, 422.
  24. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 421.
  25. a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 159.
  26. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 429.
  27. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  28. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-21].
  29. Monitor Polski nr 260, poz. 634. 1928-11-10. [dostęp 2022-12-18].
  30. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 408.
  31. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 402.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj