John C. Calhoun

polityk amerykański

John Caldwell Calhoun (ur. 18 marca 1782 w Abbeville w Karolinie Południowej, zm. 30 marca 1850 w Waszyngtonie) – amerykański polityk, działacz Partii Demokratyczno-Republikańskiej, 7. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych.

John C. Calhoun
Ilustracja
John Calhoun (1849)
Pełne imię i nazwisko

John Caldwell Calhoun

Data i miejsce urodzenia

18 marca 1782
Abbeville

Data i miejsce śmierci

30 marca 1850
Waszyngton

7. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych
Okres

od 4 marca 1825
do 28 grudnia 1832

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Druga dama

Floride Calhoun

Poprzednik

Daniel Tompkins

Następca

Martin Van Buren

Sekretarz stanu USA
Okres

od 1 kwietnia 1844
do 10 marca 1845

Poprzednik

Abel P. Upshur

Następca

James Buchanan

Sekretarz wojny USA
Okres

od 6 października 1817
do 4 marca 1825

Poprzednik

William H. Crawford

Następca

James Barbour

Faksymile

W latach 1817–1825 był sekretarzem wojny w administracji prezydenta Jamesa Monroe, następnie wiceprezydentem przy prezydentach Johnie Quincy Adamsie i Andrew Jacksonie (od 1825); 28 grudnia 1832 był pierwszym wiceprezydentem USA w historii, który sam zrezygnował z pełnionej funkcji, gdy został senatorem z rodzinnego stanu Karolina Południowa.

W 1844 został sekretarzem stanu w administracji Johna Tylera (po tragicznej śmierci Abla P. Upshura); pełnił tę funkcję przez rok, do końca prezydentury Tylera. W 1957 Senat USA uznał Calhouna za jednego z pięciu najwybitniejszych senatorów w historii USA.

Najgorętszy zwolennik utrzymania niewolnictwa. Wobec napływających do Kongresu petycji o zniesienie niewolnictwa w Waszyngtonie i terytoriach kontrolowanych przez władze federalne doprowadził do uchwalenia ustaw kagańcowych (ang. gag laws) zabraniających dyskutowania sprawy niewolnictwa. Zakaz ten (naruszający wolność słowa i petycji gwarantowany przez 1 Poprawkę) uchylony został w 1844 dzięki agitacji byłego prezydenta Johna Quincy’ego Adamsa[1]. Calhoun sprzeciwił się też projektowi Wilmota, zakazującemu wprowadzenia niewolnictwa na tereny zdobyte w wojnie z Meksykiem[2]. Oponował też przeciw kompromisowi 1850, który ograniczał ekspansję niewolnictwa, jego mowę w tej sprawie trzeba było odczytać, gdyż on sam był już poważnie chory i wkrótce potem zmarł[3].

Przypisy

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj