Pruskie koleje państwowe

(Przekierowano z KPEV)

Pruskie koleje państwowe (niem. Preußische Staatseisenbahnen) – syntetyczna nazwa łącząca przedsiębiorstwa kolejowe, które były w posiadaniu bądź pod zarządem administracji państwowej Królestwa Prus przed 1920 r. Popularnie oznaczane skrótem KPEV, który jednak nie był oficjalną nazwą.

Mapa poglądowa sieci Zarządu Pruskich Kolei Państwowych przed 1912 r.

Historia

edytuj

Pierwsze koleje w Prusach, począwszy od Kolei Berlin-Poczdam (niem. Berlin-Potsdamer Eisenbahn) z 1838 r. były własnością prywatną.

Różne, zorientowane komercyjnie koleje prywatne, w zależności od miejscowych możliwości i potrzeb, z czasem uzależniano od państwa. Odbywało się to przez odpowiednie ustawodawstwo i koncesjonowanie, poprzez wsparcie finansowe lub zakup udziałów. Inną drogą trafienia kolei pod administrację pruską było jej przejęcie po wojnie prusko-austriackiej 1866 r., w wyniku aneksji przez Prusy innych państw niemieckich (Królestwo Hanoweru, Księstwo Nassau, Elektorat Hesji i Wolne Miasto Frankfurt). Wykup przez państwo odbywał się na dużą skalę po 1880 r., podczas korzystnej sytuacji finansowej Cesarstwa Niemieckiego, aż do nacjonalizacji w 1888 r. większości ówcześnie działających w Prusach kolei prywatnych.

Poszczególne koleje działały jako samodzielne przedsiębiorstwa, posiadające własny tabor i organizację samostanowienia. Z czasem, administrację kolei wyodrębniono z przedsiębiorstw kolejowych do specjalnych urzędów – terenowych Dyrekcji Kolei (niem. skrót KED). Od 1895 r. istniały dyrekcje: Altona, Berlin, Breslau (Wrocław), Bromberg (Bydgoszcz), Cassel, Cöln linksrh., Cöln rechtsrh. (Kolonia lewy i prawy brzeg Renu), Danzig (Gdańsk), Elberfeld, Erfurt, Essen, Frankfurt (nad Menem), Halle, Hannover (Hanower), Kattowitz (Katowice), Königsberg (Królewiec), Magdeburg, Münster, Posen (Poznań), Saarbrücken, Stettin (Szczecin). 1 kwietnia 1895 r. połączono dyrekcje Cöln, a 1 kwietnia 1897 r. utworzono dyrekcję Mainz (Moguncja)[1].

Od 1912 r. rozpoczęto elektryfikację ważniejszych szlaków systemem 15 kV 16,7 Hz[2].

Pod koniec I wojny światowej koleje państwowe w Prusach osiągnęły łączną długość prawie 37 500 kilometrów. Historia kolei pruskich skończyła się wraz z powstaniem Republiki Weimarskiej i fuzją wszystkich kolei landowych w jedną Deutsche Reichsbahn w 1920 r.

 
Herb KPEV na stacji S-Bahn Berlin Mexikoplatz

Oficjalna, wspólna nazwa kolei pruskich na przestrzeni lat ulegała zmianie:

  • Królewskie Pruskie Koleje Państwowe (Königlich Preußische Staatseisenbahnen, K.P.St.E.),
  • od 1897 r. Królewskie Pruskie i Wielkoksiążęce Heskie Koleje Państwowe (Königlich Preußische und Großherzoglich Hessische Staatseisenbahn, K.P.u.G.H.St.E.)
  • po I wojnie światowej jako Pruska Kolej Państwowa (Preußische Staatsbahn, P.St.B.).

Popularnie używany jest w odniesieniu do kolei pruskich skrót KPEV, pochodzący od nazwy Königlich Preußische Eisenbahn-Verwaltung (Zarząd Królewskich Pruskich Kolei Żelaznych), który był używany na emblematach kolei. Jednakże taka organizacja faktycznie nie istniała.

  • Tabor kolejowy pochodzenia pruskiego był podstawą wyposażenia PKP od chwili odrodzenia państwa polskiego, a niezwykle trwałe i doskonałe konstrukcyjnie pruskie parowozy (w tym liczące setki egzemplarzy serie jak Ok1, Tp4, Tw1, TKi3) oraz wagony osobowe (m.in. „boczniaki”) i towarowe używane były powszechnie na PKP jeszcze w dekadzie 1970–1980.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Herbert Rauter, Günther Scheingraber, Preußen-Report. Band 2: Die Schnellzuglokomotiven der Gattung S 1 – S 11. Hermann Merker Verlag 1991, ISBN 3-922404-16-2 (niem.), s. 5, 32.
  2. Ryszard Rusak, Koleje Unii Europejskiej – historia, „TTS Technika Transportu Szynowego”, R. 11, nr 5, 2004, s. 34–35 [dostęp 2023-01-14].