Kardiomiopatia rozstrzeniowa

Kardiomiopatia rozstrzeniowa (łac. cardiomyopathia dilatativa), kardiomiopatia zastoinowa (łac. cardiomyopathia congestiva), kardiomiopatia przekrwienna – choroba mięśnia sercowego polegająca na jego ścieńczeniu, zwłaszcza w obrębie komór. Następuje wybiórcze powiększenie jąder kardiomiocytów bez przerostu komórki oraz zwłóknienie śródmiąższowe i okołonaczyniowe. Podobny obraz można spotkać w kardiomiopatii wtórnej, czyli na tle zapalenia mięśnia sercowego, co utrudnia postawienie właściwej diagnozy. Kardiomiopatia rozstrzeniowa powoduje zmniejszenie kurczliwości serca, co prowadzi najpierw do powstania lewokomorowej niewydolności tego mięśnia, a następnie do jego niewydolności obukomorowej. Rozstrzeń dotyka często także oba przedsionki. Przerost jest z reguły asymetryczny.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa
cardiomyopathia dilatativa, cardiomyopathia congestiva
Ilustracja
Obraz sekcyjny serca w kardiomiopatii rozstrzeniowej
Klasyfikacje
ICD-10

I42.0

Zachorowalność

edytuj

Zapadalność w całej populacji wynosi 5-8 przypadków na 100 000 osób. Ludzie rasy czarnej oraz mężczyźni chorują na nią częściej (także przeżywalność jest gorsza), aniżeli osoby rasy białej i kobiety. Dotyka przede wszystkim osób w średnim wieku.

Etiologia

edytuj

Większość przypadków kardiomiopatii rozstrzeniowej jest idiopatyczna (nie jest znana etiologia). W pozostałych przypadkach chorobę wywołują:

Objawy

edytuj
 
Kardiomiopatia rozstrzeniowa, echokardiografia

Objawy zwykle rozwijają się stopniowo. Część osób, które mają tylko rozstrzeń lewą, może pozostawać bez objawów przez miesiące lub lata. Charakterystycznymi objawami kardiomiopatii rozstrzeniowej są:

  • objawy niewydolności lewej komory, zaburzenia rytmu serca (komorowe, nadkomorowe z migotaniem przedsionków)
  • zmiany zakrzepowo-zatorowe
  • wzrost masy ciała
  • rozciągnięcie i powiększenie mięśnia sercowego
  • objawy niewydolności krążenia (odczuwanie zmęczenia, zawroty głowy, duszności, bezsenność, które są wynikiem zmniejszonego rzutu serca)
  • prawokomorowa niewydolność serca jako późny, źle rokujący objaw
  • ból w klatce piersiowej jako przejaw zatorowości płucnej
  • ból brzucha spowodowany hepatomegalią.

W celu zdiagnozowania choroby wykonuje się przede wszystkim następujące badania: echokardiografię, elektrokardiografię (EKG), biopsję endomiokardialną oraz cewnikowanie serca.

Leczenie

edytuj

Leczenie ma na celu poprawę wydolności krążenia (zwiększenie frakcji wyrzutowej), poprawę jakości życia (zmniejszenie duszności, obrzęków, poprawa tolerancji wysiłkowej), zmniejszenie ryzyka nagłego zgonu. Z farmakoterapii najczęściej stosuje się:

Innymi sposobami leczenia są:

Wspomagająco należy stosować regularne ćwiczenia fizyczne (zwiększające przepływ krwi oraz poprawiające czynności śródbłonka) oraz odpowiednią dietę.

Zobacz też

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Douglas P. Zipes, Peter Libby, Robert O. Bonow, Eugene Braunwald: Braunwald's Heart Disease. Elsevier Inc., ISBN 0-7216-0509-5