Karol Krzysztof Bokalski

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Karol Krzysztof Bokalski (ur. 7 listopada 1894 w Niemcach, zm. 15 marca 1967 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Karol Krzysztof Bokalski
Ilustracja
Karol Krzysztof Bokalski (<1934)
pułkownik dyplomowany kawalerii pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

7 listopada 1894
Niemce

Data i miejsce śmierci

15 marca 1967
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1948

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

II Brygada Legionów Polskich
5 Pułk Ułanów Zasławskich
3 Pułk Ułanów Śląskich
Departament Kawalerii
1 Pułk Ułanów Krechowieckich

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
zastępca szefa departamentu
dowódca pułku kawalerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
szarża pod Rokitną
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Korony Rumunii Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania) Medal Obrony (Wielka Brytania)
Grób Karola Krzysztofa Bokalskiego na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Karola, inżyniera górnika w kopalni „Flora” w Gołonogu, i Anny ze Strużyńskich. Miał brata Michała Stefana (1900–1966), pułkownika pilota Wojska Polskiego. W 1912 roku ukończył Szkołę Handlową Zgromadzenia Kupców w Będzinie, gdzie od trzeciej klasy należał do patriotycznego Dąbrowskiego Kółka Wycieczkowego[1]. W 1914 roku zgłosił się ochotniczo do II Brygady Legionów Polskich. Brał udział w walkach w Karpatach. Służył w stopniu kaprala w 2 szwadronie ułanów przy 3 pułku piechoty. W czasie szarży pod Rokitną został ranny.

Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Był oficerem 5 pułku ułanów zasławskich w Ostrołęce[2]. Od 1 listopada 1925 do 28 października 1927 roku był słuchaczem VI Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1926 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku na stanowisko szefa sztabu. W kwietniu 1929 roku, po rozformowaniu 1 DK, został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 3 pułku ułanów śląskich w Tarnowskich Górach[3]. 24 grudnia 1929 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 14. lokatą w korpusie kawalerii. W marcu 1932 roku został zastępcą szefa Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4]. Od grudnia 1933 roku był dowódcą 1 pułku ułanów krechowieckich w Augustowie[5]. Na stopień pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Na początku czerwca 1938 roku został przeniesiony na stanowisko szefa Biura Administracji Armii, organu pracy II wiceministra spraw wojskowych – szefa Administracji Armii, generała brygady Aleksandra Litwinowicza[6]

W czasie ewakuacji we wrześniu 1939 roku został przydzielony do eskorty biskupa polowego Józefa Gawliny. Po przedostaniu się do Francji został przydzielony do Polskiego Obozu Wojskowego w Coëtquidan. W 1943 roku został przydzielony z Komendy Centrum Wyszkolenia Służby Etapowej do 1 Dywizji Grenadierów na okres dwóch miesięcy celem odbycia stażu[7]. 21 lipca 1943 roku przydział czasowy został unieważniony[8].

W lutym 1948 roku powrócił do kraju i osiedlił się w Warszawie. Zmarł 15 marca 1967 roku i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 86-6-3)[9].

Awanse

edytuj
  • rotmistrz – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku,
  • major – 3 maja 1926, ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów kawalerii,
  • podpułkownik – 24 grudnia 1929, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 14. lokatą w korpusie kawalerii.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Księga jubileuszowa druga. Wydana z okazji 100-lecia I Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Będzinie
  2. Rocznik oficerski 1924 s. 551, 601.
  3. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 9 z 27.04.1929 r.
  4. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 6 z 23.03.1932 r. Rocznik oficerski 1932 s. 142, 438.
  5. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 26.01.1934 r.
  6. Tadeusz Böhm, Z dziejów naczelnych władz wojskowych II Rzeczypospolitej. Organizacja i kompetencje Ministerstwa Spraw Wojskowych w latach 1918–1939, Wydawnictwo „Bellona”, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08368-1, s. 223.
  7. Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 133.
  8. Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 157.
  9. Cmentarz Stare Powązki: BOKALSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-08].
  10. Dziennik Personalny 1923.01.11 Nr3
  11. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  12. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  13. M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

edytuj