Kazalnica Miętusia
Kazalnica Miętusia (ok. 1805 m n.p.m.) – potężne urwisko skalne i ściana, jakimi do kotła lodowcowego Wielkiej Świstówki w Dolinie Miętusiej opada północna, bardzo niepozorna grzęda Twardej Kopy. Władysław Cywiński uważa, że „jest to najwspanialsze urwisko całych Tatr Zachodnich. Porównanie z inną słynną Kazalnicą – Mięguszowiecką – wypada też raczej na korzyść tu opisywanej. Trudności – zbliżone. Tu jednak występuje większe ich nasycenie. Mniejsze natomiast nasycenie ludźmi. Mniejsza ilość tkwiącego w ścianie «żelastwa»”. Od wschodniej strony Kazalnica Miętusia wznosi się nad Doliną Mułową. Od Progu Mułowego oddziela ją żlebowata depresja. Od góry, z Twardego Grzbietu Kazalnica Miętusia jest tylko płaskim i trawiastym zakończeniem grzędy, od Wielkiej Świstówki natomiast jest to potężne urwisko o wysokości około 300 m[1]. W urwisku tym znajduje się wiele jaskiń, m.in.: Śnieżny Awen, Jaskinia Lodowa Miętusia, Studnia w Kazalnicy, Komin w Kazalnicy Miętusiej, Jaskinia Lodowa Mułowa, Szczelina Miętusia oraz Jaskinia Marmurowa[2][3].
W Kazalnicy Miętusiej wyróżnia się trzy piętra z kominami, zacięciami i depresjami, oddzielone poziomymi, wąskimi zachodami. Wśród formacji skalnych występuje m.in. Wielki Komin, Górne Półki, Dolne Półki, Sufit, Gzyms Nowińskiego i Studnia – depresja o wysokości 45 m, średnicy ok. 3 m i tak pionowa, że można w niej wspinać się bez użycia światła. Wszystkie drogi wspinaczkowe opisuje Władysław Cywiński w przewodniku Tatry. Cz. 3[1].
Od Kazalnicy Miętusiej zaczyna się wysoka ściana zwana Twardą Galerią, jaką Twardy Grzbiet opada do Doliny Miętusiej. Ściana ta ciągnie się po Dziurawą Basztę. Tylko jej górna część z Kazalnicą Miętusią opada bezpośrednio do piargów Wielkiej Świstówki, dolna część natomiast do skalistego zbocza zwanego Dziurawym, które opada do Wantuli. Jak pisze Władysław Cywiński: tutaj „znajdują się najpoważniejsze wapienne urwiska całych Tatr: ściany Ratusza Mułowego i Kazalnicy Miętusiej. Ustępują one wysokością ścianom Giewontu i Wielkiej Turni, lecz przewyższają je nagromadzeniem trudności. Ilość rozwiązanych i nierozwiązanych problemów o charakterze skałkowym jest tu prawie nieograniczona”. Pionierem w taternickim zdobywaniu tych ścian był Leszek Nowiński, który dokonał tutaj wielu pierwszych przejść. Wśród pięciu dróg wspinaczkowych w Kazalnicy Miętusiej on jest autorem czterech[1]. Obecnie jednak są to zamknięte dla taterników obszary ochrony ścisłej Tatrzańskiego Parku Narodowego (obszar ochrony ścisłej Wantule Wyżnia Mała Łąka)[4]. Dyrekcja parku zezwala na dostęp do tych ścian tylko (z licznymi ograniczeniami) grotołazom penetrującym nie do końca zbadane jaskinie[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Czerwone Wierchy, część zachodnia, t. 3, Poronin: Wyd. Górskie, 1996, ISBN 83-7104-011-3.
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Jaskinie, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-06-25].
- ↑ Tatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1: 25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, październik 2009, ISBN 83-87873-36-5.