Wikipedia

Kazimierz II pomorski

książę dymiński

Kazimierz II (ur. p. 1179, zm. 1219[1]) – książę dymiński, młodszy syn Bogusława I i księżniczki wielkopolskiej Anastazji, córki księcia Mieszka III Starego.

Kazimierz II
ilustracja
książę pomorski
Okres

od 1187
do 1211

Poprzednik

Bogusław I

Następca

Bogusław II

książę szczeciński
Okres

od 1187
do 1211

Poprzednik

Bogusław I

Następca

Bogusław II

książę dymiński
Okres

od 1211
do 1219

Poprzednik

wydzielone z Księstwa Szczecińskiego

Następca

Warcisław III

Dane biograficzne
Dynastia

Gryfici

Data urodzenia

p. 1179

Data śmierci

1219

Ojciec

Bogusław I

Matka

Anastazja Mieszkówna

Żona

Ingarda

Dzieci

Elżbieta, Warcisław III

Lata panowania edytuj

Rządy edytuj

Po śmierci Bogusława I w 1187, rządy nad księstwem wobec małoletności książąt – Kazimierza II i Bogusława II, obejmował Warcisław II Świętoborzyc (kasztelan szczeciński), w dwa lata później natomiast Jaromar I, książę rugijski. Po raz pierwszy Kazimierz został wspomniany imiennie, w dokumencie matki z około 1194[2].

Kazimierz był zwolennikiem zacieśniania stosunków z Polską. W 1205, w czasie ataków Duńczyków na Pomorze, interweniował Władysław Laskonogi, książę wielkopolski[3][4]. Późniejsze spotkanie księcia wielkopolskiego z królem duńskim Waldemarem II, doprowadziło do rozstrzygnięć spraw spornych i ustaleń stref wpływów na ziemiach pomorskich. Natomiast w 1207 metropolita gnieźnieński Henryk Kietlicz uzyskał bullę papieską o podległości biskupstwa kamieńskiego Gnieznu[3][4].

Po dokonaniu podziału księstwa w 1211, Kazimierz II objął dzielnicę dymińską. Dzielnica obejmowała terytorium czerezpieniańskie, ziemie lesiańską, starogardzką i bezrzecką, kamieńską, wolińską i trzebiatowską. Brat Bogusław II zarządzał dzielnicą uznamsko-szczecińską. Natomiast ziemia kołobrzeska i choćkowska była zarządzana wspólnie[5].

W 1211 Kazimierz II ożenił się z Ingardą, córką duńskiego możnowładcy[6], co z jednej strony spowodowało osłabienie ataków duńskich, z drugiej natomiast spowodowało natężenie ataków Brandenburczyków. Ich najazd skończył się zdobyciem Szczecina (1214), który został odparty przy pomocy duńskiej[3]. Efektem tego, było potwierdzenie przez cesarza Ottona IV praw zwierzchnich Danii nad Pomorzem[4]. Duńczycy odbudowali zniszczony w 1205 Dymin, tytułem posagu Ingardy. Termin ten zbiegł się z przejęciem na tych terenach władzy przez Kazimierza II i ustanowieniu Dymina jako siedziby księstwa[7].

W 1214 wystawił wraz z bratem Bogusławem II dokumenty, tytułując się jako princeps Slavorum i dux Pomeraniae (tyczyły one ziemi kołobrzeskiej). Pierwsze natomiast samodzielne dokumenty dotyczące księstwa dymińskiego pochodziły z 1215. Kazimierz występował w nich jako Pomeranorum dux, Leuticiorum princeps[8].

Udział księcia w V krucjacie edytuj

 
Herb rodowy Gryfitów

Udział Kazimierza II w V krucjacie w 1217 jest poświadczony w źródłach i stał się bezsporny. Na Pomorzu Zachodnim ruch krucjatowy był bardzo żywy, co poświadczają Roczniki kołbackie[9]. Książę Kazimierz II wyprawił się ze znacznym orszakiem rycerstwa pomorskiego do Ziemi Świętej. Środki na wyprawę książę zdobył dzięki sprzedaży dwóch wsi klasztorowi darguńskiemu. Flota pomorska, z oddziałami krzyżowców (z Fryzji, Skandynawii, arcybiskupstwa Kolonii i Bremy), zebrała się w końcu maja 1217 u wybrzeży Holandii, a dotarła do Ziemi Świętej wiosną 1218. Krzyżowcy brali udział m.in. w walkach o Damiettę, po jej zdobyciu – w walce o jej obronę w 1219. Pomorscy krzyżowcy powrócili z wyprawy w drugiej połowie 1219[10].

Rodzina edytuj

Kazimierz II żonaty był z Ingardą, która w literaturze przedmiotu czasem jest identyfikowana z córką króla duńskiego Waldemara I, bądź jego syna Kanuta VI[3]. Zdaniem Edwarda Rymara (genealoga) – była córką duńskiego możnowładcy Esberna i Heleny (córki jarla szwedzkiego Guttorma)[11]. Z mariażu z Ingardą - Kazimierz miał dwoje dzieci: Elżbietę i Warcisława III[12].

Genealogia edytuj

Warcisław I
ur. ok. 1091
zm. najp. 9 VIII 1135 		Heila (Helena)?
ur. ?
zm. 1128 		Mieszko III Stary
ur. 1122/1125
zm. 13/14 III 1202 		Eudoksja
ur. ?
zm. najwcz. 1187
         
     
  Bogusław I
ur. najp. 1127
zm. 18 III 1187 		Anastazja Mieszkówna
ur. prawd. 1164
zm. po 31 V 1240
     
   
Ingarda
ur. ok. 1190
zm. 1248
OO   ok. 1205–1211
 		Kazimierz II pomorski
(ur. p. 1179, zm. 1219)
                   
                   
                   
Warcisław III
ur. ok. 1211
zm. 17 V 1264 		Elżbieta
ur. ok. 1210
zm. zap. 1222

Śmierć księcia edytuj

Ostatni dokument Kazimierz wystawił w 1219, podczas zjazdu rodzinnego – w obecności Władysława Laskonogiego, księcia wielkopolskiego. Zmarł prawdopodobnie na skutek odniesionych ran po powrocie z Ziemi Świętej. Miejsce jego pochówku jest nieznane[13].

Przypisy edytuj

  1. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 130-135.
  2. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 128, 130.
  3. ↑ a b c d J.W. Szymański, Książęcy ród Gryfitów, s. 259.
  4. ↑ a b c K. Kozłowski, J. Podralski, Gryfici. Książęta Pomorza Zachodniego, s. 31.
  5. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 129-131.
  6. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 133-135.
  7. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, s. 134.
  8. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, s. 131.
  9. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, s. 132.
  10. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, s. 133.
  11. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 134-135.
  12. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 130-135, 151-155.
  13. ↑ E. Rymar, Rodowód książąt pomorskich, ss. 131-133.

Bibliografia edytuj

Opracowania edytuj

Literatura dodatkowa (opracowania) edytuj

  • Smoliński M., Potencjalny udział oddziałów zachodniopomorskich w V krucjacie (1217?,1219?), świetle relacji krucjatowych Olivera z Paterborn [w]: Kozłowski K. i Rymar E. (pod red.) Pomorze Militarne XII – XXI wiek, Szczecin 2004, ISBN 83-89341-13-1, ss. 175-200.

Literatura dodatkowa (online) edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_II_pomorski&oldid=72271299”