Kazimierz Kominkowski

podpułkownik piechoty Wojska Polskiego

Kazimierz Wiktor Kominkowski (ur. 30 września 1889 w Nowym Targu, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Kazimierz Kominkowski
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Pełne imię i nazwisko

Kazimierz Wiktor Kominkowski

Data i miejsce urodzenia

30 września 1889
Nowy Targ

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Biuro Pers. MSWojsk.

Stanowiska

zastępca szefa biura

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Późniejsza praca

Ministerstwo Poczt i Telegrafów

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Życiorys

edytuj

Urodził się 30 września 1889 w Nowym Targu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Stanisława i Jadwigi z Lazarów[1]. Ukończył Szkołę Handlową w Krakowie i tamtejsze Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego[2].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były żołnierz Legionów Polskich został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[3]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, m.in. w bitwie pod Żabinką[4].

Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921[5][6]. W latach 20. XX w. był oficerem 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie (tak samo kpt. Aleksander Kominkowski), w którym w 1923 pełnił funkcję p.o. dowódcy I batalionu[7], a w 1924 pełnił funkcję p.o. dowódcy III batalionu[8]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[9]. W listopadzie 1926 został przeniesiony z Oddziału Va Biura Ścisłej Rady Wojennej do składu osobowego Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko referenta Samodzielnego Referatu Personalnego[10][11]. W kwietniu 1929 został wyznaczony na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Personalnego GISZ i jednocześnie zastępcy szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[12]. W lipcu tego roku został zwolniony ze stanowiska kierownika Samodzielnego Referatu Personalnego GISZ i pozostawiony na stanowisku zastępcy szefa Biura Personalnego MSWojsk.[13] Został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[14]. Z dniem 30 kwietnia 1934 został przeniesiony do rezerwy[15][16].

Został dyrektorem Biura Personalnego Ministerstwa Komunikacji[17]. Był prezesem Zarządu Głównego stowarzyszenia Rodzina Kolejowa, założonego w 1934 oraz członkiem Związku Strzeleckiego i Kolejowego Przysposobienia Wojskowego[18][19]. W lipcu 1936 pracował na stanowisku dyrektora Gabinetu Ministra Poczt i Telegrafów[20].

Był żonaty, bezdzietny[2].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. a b Kolekcja ↓, s. 2.
  3. Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 52.
  4. Dnie chwały 7 p. p. Leg.. „Chełmski Kurjer Ilustrowany”, s. 3–4, 20 września 1925. Chełm: Tadeusz Skoraczewski. [dostęp 2022-06-06]. 
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 453.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 355.
  7. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 143.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 138.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 179.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 17 listopada 1926 roku, s. 403.
  11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 124.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 118.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 185.
  14. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 23.
  15. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23, 432.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 140.
  17. Zbiory NAC on-line [online], audiovis.nac.gov.pl [dostęp 2022-06-06].
  18. Kolekcja ↓, s. 3.
  19. Kolejowe Przysposobienie Wojskowe nr 18/1936.
  20. Kolekcja ↓, s. 1, 2, 10.
  21. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 6 grudnia 1921, s. 1609.
  22. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  23. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632.
  24. Kolekcja ↓, s. 3, Kazimierz Kominkowski podał, że Krzyż Walecznych został mu nadany sześciokrotnie.
  25. M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82.
  26. M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 387 .
  27. Krzyże Zasługi dla wojskowych. „Przegląd Wieczorny”. Nr 179, s. 2, 6 sierpnia 1928. 
  28. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 239.

Bibliografia

edytuj