Wikipedia

Klaus Sulzenbacher

austriacki narciarz klasyczny, specjalista kombinacji norweskiej

Klaus Sulzenbacher (ur. 3 lutego 1965 w Kitzbühel) – austriacki kombinator norweski, czterokrotny medalista olimpijski, dwukrotny medalista mistrzostw świata oraz dwukrotny zdobywca Pucharu Świata.

Klaus Sulzenbacher
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1965
Kitzbühel

Klub

Kitzbüheler SC

Wzrost

186 cm

Debiut w PŚ

17.12 1983, Seefeld
(6. miejsce - Gundersen)

Pierwsze punkty w PŚ

17.12 1983, Seefeld
(6. miejsce - Gundersen)

Pierwsze podium w PŚ

24.03 1984, Štrbské Pleso (3. miejsce - Gundersen)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
srebro Calgary 1988 Gundersen
brąz Calgary 1988 Sztafeta
brąz Albertville 1992 Gundersen
brąz Albertville 1992 Sztafeta
Mistrzostwa świata
złoto Val di Fiemme 1991 Sztafeta
srebro Val di Fiemme 1991 Gundersen
Mistrzostwa świata juniorów
brąz Trondheim 1984 Gundersen
Puchar Świata
Kryształowa kula
1987/1988
Kryształowa kula
1989/1990
2. miejsce
1988/1989
2. miejsce
1990/1991
2. miejsce
1991/1992

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Klaus Sulzenbacher pojawił się 17 grudnia 1983 roku w zawodach Pucharu Świata w Seefeld. Zajął wtedy szóste miejsce w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1983/1984 pojawił się jeszcze dwukrotnie, w tym 24 marca 1984 roku w Štrbskim Plesie po raz pierwszy stanął na podium zajmując trzecie miejsce w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 11. miejsce. W lutym 1984 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie zajął dziewiąte miejsce w zawodach indywidualnych. W tym samym roku wystąpił ponadto na mistrzostwach świata juniorów w Trondheim, gdzie wywalczył indywidualnie brązowy medal.

W klasyfikacji generalnej sezonu 1984/1985 był dziesiąty. Czterokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce zawodów, ale ani razu nie zdołał stanąć na podium. Najlepszy wynik osiągnął 16 marca 1985 roku w Oslo, gdzie był piąty. W 1985 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Seefeld, gdzie indywidualnie uplasował się poza pierwszą piętnastką, a w zawodach drużynowych Austriacy z Sulzenbacherem zajęli siódmą pozycję. Nieco lepiej Austriak spisywał się w sezonie 1985/1986. Dwukrotnie stawał na podium: 28 lutego w Lahti i 14 marca 1986 roku w Oslo, w obu przypadkach zajmując trzecie miejsce. W klasyfikacji generalnej pozwoliło mu to zająć siódmą pozycję.

Na mistrzostwach świata w Oberstdorfie w 1987 roku dwukrotnie był blisko medalu. W konkursie indywidualnym był piąty, a w sztafecie Austriacy zajęli czwarte miejsce, przegrywając walkę o brązowy medal z reprezentantami ZSRR. W rywalizacji pucharowej pięć razy zmieścił się w pierwszej dziesiątce zawodów, w tym dwukrotnie stanął na podium: 10 stycznia 1987 roku w Reit im Winkl oraz tydzień później w Autrans był trzeci. Sezon 1986/1987 ukończył na ósmym miejscu.

Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były rozgrywane w lutym 1988 roku igrzyska olimpijskie w Calgary. W konkursie indywidualnym Austriak zwyciężył w konkursie skoków i na trasą biegu wyruszył z przewagą ponad minuty nad Hubertem Schwarzem z RFN oraz Hippolytem Kempfem ze Szwajcarii. W biegu musiał jednak uznać wyższość Szwajcara i ostatecznie zajął drugie miejsce, tracąc do zwycięzcy 19 sekund. Trzecie miejsce przypadło reprezentantowi ZSRR Allarowi Levandiemu, który na mecie zjawił się 45 sekund za Sulzenbacherem. Austriak został tym samym pierwszym reprezentantem swego kraju, który zdobył medal olimpijski w kombinacji norweskiej. W zawodach drużynowych wspólnie z Hansjörgiem Aschenwaldem i Güntherem Csarem ukończył rywalizację na skoczni na drugiej pozycji. Dało to Austriakom 16 sekund straty do prowadzących reprezentantów RFN oraz dwie i pół minuty nad zajmującymi trzecie miejsce Norwegami. W biegu Austriacy nie tylko nie dogonili Niemców, ale zostali także wyprzedzeni przez Szwajcarów. Obronili jednak trzecią pozycję i zdobyli brązowe medale. We wszystkich startach pucharowych sezonu 1987/1988 plasował się w pierwszej piątce, równocześnie sześć razy stając na podium. Już w pierwszych zawodach cyklu - 18 grudnia 1987 roku w Bad Goisern odniósł pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata, wygrywając konkurs metodą Gundersena. W dalszej części sezonu zwyciężał jeszcze trzykrotnie: 23 stycznia w Seefeld, 12 marca w Falun oraz 25 marca w Rovaniemi. W klasyfikacji generalnej był najlepszy, wyraźnie wyprzedzając Norwega Torbjørna Løkkena oraz Szwajcara Andreasa Schaada.

Wysoką formę prezentował także w sezonie 1988/1989. We wszystkich startach zajmował miejsca w czołowej dziesiątce. Nie wygrał żadnego konkursu, ale trzykrotnie stanął na podium: 14 stycznia 1989 roku w Reit im Winkl i tydzień później w Breitenwang był trzeci, a 18 marca w Lake Placid zajął drugą pozycję. W klasyfikacji generalnej był drugi, ulegając tylko Trondowi-Arne Bredesenowi z Norwegii, trzecie miejsce wywalczył Hippolyt Kempf ze Szwajcarii. mistrzostwa świata w Lahti w lutym 1989 roku nie przyniosły mu medalu. W konkursie indywidualnym był jedenasty po skokach, jednak na trasie biegu stracił kilka pozycji i na mecie był ostatecznie piętnasty. W rywalizacji sztafet Austriacy byli najlepsi na skoczni, jednak prowadzenia tego nie utrzymali na trasie biegu, spadając aż na piąte miejsce. Do Norwegów, którzy ostatecznie zwyciężyli stracili na mecie ponad trzy i pół minuty.

Najlepsze wyniki w Pucharze Świata Klaus osiągnął w sezonie 1989/1990. Wszystkie pucharowe starty kończył w pierwszej dziesiątce, sześciokrotnie stając na podium, z czego aż pięć razy zwyciężył: 6 stycznia w Reit im Winkl, 14 stycznia w Saalfelden am Steinernen Meer, 19 stycznia w Murau, 17 lutego w Štrbskim Plesie oraz 9 marca w Örnsköldsvik. Dzięki temu zwyciężył w klasyfikacji generalnej, wyprzedzając Allara Levandiego i Norwega Knuta Tore Apelanda. Dobrą passę kontynuował w sezonie 1990/1991, który ukończył na drugiej pozycji, ustępując kolejnemu z Norwegów - Fredowi Børre Lundbergowi. Austriak pięć razy zajmował miejsce na podium, z czego trzy razy wygrał: 29 grudnia w Oberwiesenthal, 12 stycznia w Bad Goisern oraz 23 marca w Sankt Moritz. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 1991 roku indywidualnie wywalczył srebrny medal, chociaż po skokach zajmował czwarte miejsce. Zawody wygrał Lundberg, a trzeci był kolejny reprezentant Austrii, Klaus Ofner. W sztafecie Austriacy w składzie Ofner, Sulzenbacher i Csar wygrali konkurs skoków i prowadzenia nie oddali już do końca.

Kolejne sukcesy osiągnął rok później, podczas igrzysk olimpijskich w Albertville. W zawodach indywidualnych wywalczył brązowy medal, wyprzedzili go tylko dwaj Francuzi: Fabrice Guy i Sylvain Guillaume. Klaus awansował na trzecie miejsce z czwartego, które zajmował po konkursie skoków. Ponadto wraz z Klausem Ofnerem i Stefanem Kreinerem zdobył w sztafecie kolejny brązowy medal. W skokach Austriacy zajęli drugie miejsce i przed biegiem tracili do prowadzących Japończyków prawie dwie i pół minuty. Na trasie biegu nieco zmniejszyli stratę, jednak liderów nie dogonili, co więcej stracili drugie miejsce na rzecz Norwegów. Na mecie stawili się na trzecim miejscu, tracąc blisko 14 sekund do srebrnego medalu. W zawodach Pucharu Świata wszystkie starty zakończył w pierwszej dziesiątce, z czego sześć na podium. Dwukrotnie zwyciężył: 11 stycznia w Breitenwang oraz 28 lutego w Lahti. W klasyfikacji generalnej po raz trzeci w karierze zajął drugie miejsce, tym razem przegrywając z Francuzem Guy. Trzeciego w klasyfikacji Lundberga wyprzedził zaledwie o 5 punktów. Ostatni oficjalny występ zanotował 10 marca 1992 roku w Trondheim, gdzie w konkursie metodą Gundersena był trzeci. W 1992 roku zakończył karierę.

Jego trenerem od 1979 roku do 1989 był Polak Tadeusz Kaczmarczyk, zakopiańczyk[1]. Po zakończeniu kariery pracował jako trener oraz fizjoterapeuta w Stams.

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie   edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
9. 12 lutego 1984   Sarajewo Indywidualnie K-90/15 km 422,595 -25,025   Tom Sandberg
3.  24 lutego 1988   Calgary Sztafeta K-90/3x10 km[2] 1:20:46,0 +30,9   RFN
2.  28 lutego 1988   Calgary Gundersen K-90/15 km 38:16,8 +19,0   Hippolyt Kempf
3.  12 lutego 1992   Albertville Gundersen K-90/15 km 44:28,1 +1:06,3   Fabrice Guy
3.  24 lutego 1992   Albertville Sztafeta K-90/3x5 km[3] 1:23:36,6 +1:40,1   Japonia

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
? 18 stycznia 1985   Seefeld Gundersen K-90/15 km 410,10 pkt ?   Hermann Weinbuch
7. 25 stycznia 1985   Seefeld Sztafeta K-90/3x5 km[4] 1276,90 pkt -125,94 pkt   RFN
5. 13 lutego 1987   Oberstdorf Gundersen K-90/15 km 423,80 pkt -4,04 pkt   Torbjørn Løkken
4. 14 lutego 1987   Oberstdorf Sztafeta K-90/3x5 km[5] 1261,94 pkt -60,06 pkt   RFN
15. 18 lutego 1989   Lahti Gundersen K-90/15 km 37:10,7 +4.23,1   Trond Einar Elden
5. 24 lutego 1989   Lahti Sztafeta K-90/3x5 km[6] 1:24:21,7 +3.36,5   Norwegia
2.  7 lutego 1991   Val di Fiemme Gundersen K-90/15 km 41:00,6 +1:11,1   Fred Børre Lundberg
1.  8 lutego 1991   Val di Fiemme Sztafeta K-90/3x5 km[6] 1:21:22,5 - -

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
3.  3 lutego 1984   Trondheim Indywidualnie K-90/15 km ? ?   Geir Andersen

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Miejsca na podium chronologicznie edytuj

Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 24 marca 1984   Štrbské Pleso Gundersen K90/15 km 428.905 pkt 3. -8.075 pkt   Tom Sandberg
2. 28 lutego 1986   Lahti Gundersen K90/15 km 414.000 pkt 3. -4.575 pkt   Hermann Weinbuch
3. 14 marca 1986   Oslo Gundersen K90/15 km 428.020 pkt 3. -4.575 pkt   Hallstein Bøgseth
4. 10 stycznia 1987   Reit im Winkl Gundersen K90/15 km 428.86 pkt 3. -21.25 pkt   Fredy Glanzmann
5. 17 stycznia 1987   Autrans Gundersen K90/15 km 425.30 pkt 3. -10.26 pkt   Torbjørn Løkken
6. 18 grudnia 1987   Bad Goisern Gundersen K90/15 km ? 1. - -
7. 9 stycznia 1988   Sankt Moritz Gundersen K90/15 km 420.04 pkt 2. -1.96 pkt   Torbjørn Løkken
8. 23 stycznia 1988   Seefeld Gundersen K90/15 km ? 1. - -
9. 12 marca 1988   Falun Gundersen K90/15 km ? 1. - -
10. 18 marca 1988   Oslo Gundersen K90/15 km 422.400 pkt 2. -6.425 pkt   Torbjørn Løkken
11. 25 marca 1988   Rovaniemi Gundersen K90/15 km 422.700 pkt 1. - -
12. 14 stycznia 1989   Reit im Winkl Gundersen K90/15 km ? 3. ?   Trond-Arne Bredesen
13. 21 stycznia 1989   Breitenwang Gundersen K90/15 km ? 3. ?   Bård Jørgen Elden
14. 18 marca 1989   Lake Placid Gundersen K90/15 km ? 2. ?   Trond-Arne Bredesen
15. 6 stycznia 1990   Reit im Winkl Gundersen K90/15 km ? 1. - -
16. 14 stycznia 1990   Saalfelden am Steinernen Meer Gundersen K90/15 km ? 1. - -
17. 19 stycznia 1990   Murau Gundersen K90/15 km ? 1. - -
18. 17 lutego 1990   Štrbské Pleso Gundersen K90/15 km ? 1. - -
19. 2 marca 1990   Lahti Gundersen K90/15 km ? 3. +15.2 s   Knut Tore Apeland
20. 9 marca 1990   Örnsköldsvik Gundersen K90/15 km ? 1. - -
21. 15 grudnia 1990   Trondheim Gundersen K90/15 km ? 3. +18.8 s   Fred Børre Lundberg
22. 29 grudnia 1990   Oberwiesenthal Gundersen K90/15 km ? 1. - -
23. 12 stycznia 1991   Bad Goisern Gundersen K90/15 km ? 1. - -
24. 8 marca 1991   Falun Gundersen K90/15 km ? 3. +28.6 s   Trond Einar Elden
25. 23 marca 1991   Sankt Moritz Gundersen K90/15 km ? 1. - -
26. 21 grudnia 1991   Courchevel Gundersen K90/15 km ? 2. +39.9 s   Fabrice Guy
27. 4 stycznia 1992   Schonach Gundersen K90/15 km ? 3. +1:37.2 min   Fabrice Guy
28. 11 stycznia 1992   Breitenwang Gundersen K90/15 km ? 1. - -
29. 18 stycznia 1992   Murau Gundersen K90/15 km ? 2. +1:30.0 min   Fabrice Guy
30. 28 lutego 1992   Lahti Gundersen K90/15 km ? 1. - -
31. 10 marca 1992   Trondheim Gundersen K90/15 km ? 3. +5:45.1 min   Fabrice Guy

Linki zewnętrzne edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ 24tp.pl: Polski Beenhakker narciarstwa (pol.)
  2. ↑ Skład drużyny: Hansjörg Aschenwald, Günther Csar, Klaus Sulzenbacher
  3. ↑ Skład drużyny: Klaus Ofner, Stefan Kreiner, Klaus Sulzenbacher
  4. ↑ Skład drużyny: Klaus Sulzenbacher, Günther Csar, Werner Schwarz
  5. ↑ Skład drużyny: Werner Schwarz, Günther Csar, Klaus Sulzenbacher
  6. ↑ a b Skład drużyny: Günther Csar, Klaus Ofner, Klaus Sulzenbacher
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Klaus_Sulzenbacher&oldid=72453984”