Konstanty Koziełło
Konstanty Koziełło (ur. 4 sierpnia?/16 sierpnia 1895 w Hiniówce, zm. 15 maja 1926 w Warszawie[1]) – major obserwator Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major obserwator
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
8 płocki pułk artylerii lekkiej, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.svg){kind=small}
_01.jpg)
Życiorys edytuj
Konstanty Koziełło urodził się 16 sierpnia 1895 w Hiniówce na Wileńszczyźnie, w rodzinie Stanisława i Konstancji z Salmonowiczów[2]. Po ukończeniu Korpusu Kadetów w Połocku i ukończeniu szkoły artylerii uzyskał stopień chorążego[3]. W 1917 mianowany został podporucznikiem. Po zakończeniu działań wojennych w 1918 powrócił do Polski.
31 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 8 pułku artylerii polowej, w którym pełnił służbę na stanowisku młodszego, a później starszego oficera baterii, a od kwietnia 1919 roku – dowódcy baterii. W sierpniu 1919 przeniesiony został do 7 pułku artylerii polowej, a dwa miesiące później do Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Warszawie, w charakterze słuchacza II kursu.
10 marca 1920 po ukończeniu kursu, został przydzielony najpierw do 14 eskadry wywiadowczej, a później do 10 eskadry wywiadowczej[4]. Odznaczył się wielką odwagą w czasie wojny polsko–bolszewickiej, za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Po zakończeniu wojny został przydzielony jako obserwator do 12 eskadry wywiadowczej. W 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Z dniem 1 września 1922 został przeniesiony z 2 pułku lotniczego w Krakowie do 1 pułku lotniczego w Warszawie[5] i wyznaczony na stanowisko oficera taktycznego. W październiku 1923 odkomenderowany na pięciomiesięczny kurs doszkalający w Szkole Podchorążych Piechoty. Po ukończeniu kursu objął w macierzystym pułku stanowisko komendanta szkoły podoficerskiej. W maju 1924 został mianowany dowódcą 12 eskadry wywiadowczej. Od września 1925 ponownie pełnił obowiązki oficera taktycznego pułku. 3 maja 1926 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 5. lokatą w korpusie oficerów zawodowych aeronautycznych.
15 maja 1926 w czasie przewrotu majowego, wykonując rozpoznanie został zestrzelony i poniósł śmierć[6]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 176-4-32)[7].
Awanse edytuj
- podporucznik – 1917
- porucznik – 14 października 1920 z dniem 1 grudnia 1919 w wojskach lotniczych[8]
- kapitan – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
- major – 3 maja 1926 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 5. lokatą w korpusie oficerów zawodowych aeronautycznych
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 155[2]
- Polowa Odznaka Obserwatora – pośmiertnie 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”[9]
- Odznaka Obserwatora – 12 marca 1921[10]
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 363.
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 2.
- ↑ Romeyko (red.) 1933 ↓, s. 178.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 19 sierpnia 1922 roku, s. 632.
- ↑ Trzecia lista zabitych i rannych. „Kurier Warszawski”, s. 19, Nr 133 z 16 maja 1926.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KONSTANTY KOZIEŁŁO, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-06].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 3 listopada 1920 roku, s. 1140.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 435.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921 roku, s. 453.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- ś.p. Koziełło Konstanty. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.18-1127 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-30].
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Marian Romeyko (red.): Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933. (pol.).