Kwilina

wieś w województwie świętokrzyskim

Kwilinawieś sołecka[5] w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Radków[4][6]. Leży nad rzeką Kwilinką.

Kwilina
wieś
Ilustracja
Kapliczka św. Jana Nepomucena
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

włoszczowski

Gmina

Radków

Liczba ludności (2021)

236[2]

Strefa numeracyjna

34

Kod pocztowy

29-135[3]

Tablice rejestracyjne

TLW

SIMC

0144160[4]

Położenie na mapie gminy Radków
Mapa konturowa gminy Radków, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Kwilina”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Kwilina”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kwilina”
Położenie na mapie powiatu włoszczowskiego
Mapa konturowa powiatu włoszczowskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kwilina”
Ziemia50°41′16″N 20°01′07″E/50,687778 20,018611[1]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.

Przez wieś przechodzi szlak rowerowy niebieski niebieska ścieżka rowerowa do Radkowa.

Historia

edytuj

Rodowa wieś Kwilińskich herbu Lis, których wybitnym przedstawicielem był Mściwoj z Kwiliny w latach 1336-85 dziedzic wsi, a także latach 1368-85 Giebołtowa, w roku 1352 Książa Małego, Siedliszowic 1304-66 i Różnicy 1384-5, syn Mściwoja z Krzelowa wojewody sandomierskiego a latach 1331-40, łowczego krakowskiego, w latach 1347-63, podkomorzego krakowskiego a następnie w latach 1363-82, 1384 starosty bydgoskiego 1362-8, żonaty z Heleną (opis biograficzny B. Wyrozumska, Mściwoj z Kwiliny, PSB 22, s. 233-4)[7]

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1239 r.

W roku 1239 Bolesław V Wstydliwy książę sandomierski z matką (Grzymislawą) poświadczają, że arcybiskup gnieźnieński Pełka dał swemu bratu stryjecznemu Piotrowi i jego synowi Mironowi wieś „Quilina” w zamian za ich wieś Kępino (w województwie sandomierskim), którą obecnie Pełka nadał klasztorowi cystersów w Sulejowie (w województwie sieradzkim)[7].

Rycerski a później szlachecki ród Lisów posiadał Kwilinę przez długi czas.

W następnych latach dziedzicami Kwiliny byli między innymi: Jan z Kwiliny, Mikołaj z Kwiliny, Klemens z Kwiliny oraz Stanisław Kwiliński, syn Klemensa, który w 1520 roku sprzedał miejscowość Rzeszowskim.

Rzeszowscy zaprowadzili tu kalwinizm, który utrzymał się do końca XVII w. W posiadanie Kwiliny weszli także Rejowie, Ważyńscy, Michałowscy. Ci ostatni uczynili ośrodkiem swoich dóbr Słupię w powiecie jędrzejowskim. Po śmierci Józefa Michałowskiego miejscowość otrzymał jego syn, Feliks, który w roku 1764 odstąpił ją i inne majątki bratu Antoniemu, dziedzicowi wspomnianej Słupi[7].

Po bezpotomnej śmierci brata w 1802 r. dobra odziedziczyła jego żona, Józefa, która w roku 1808 sprzedała je kuzynom Romanowi i Mariannie Michałowskim.
W 1827 r. Kwilina miała tylko 9 domów i 93 mieszkańców[8].

W latach 80. XIX wieku Kwilina liczyła już 28 domów i 279 mieszkańców[8].

Według spisu powszechnego z roku 1921 miejscowość Kwilina posiadała 43 domów i 268 mieszkańców[9]

Ostatnimi właścicielami dworu w Kwilinie była rodzina Morstinów. W czasie II wojny światowej córki Jerzego i Cecyli z Morstinów (II voto Borkowskiej), Helena i Krystyna, działały w konspiracji[potrzebny przypis].

Zabytki

edytuj
  • dwór z końca XVIII wieku; przebudowany na przełomie XIX i XX wieku; po II wojnie światowej do 1989 r. pełnił funkcję szkoły podstawowej obecnie dwór jest własnością fundacji im. Marii Czackiej
  • park z ok. XVII wieku, przekomponowany w II połowie XIX wieku
  • kapliczka z XVII-wieczną figurą św. Jana Nepomucena

Etymologia nazwy

edytuj

Nazwa wsi pochodzi od słowa kwilić, które w średniowieczu oznaczało lament, płacz żałosny albo głos lub szczerbiot ptasi. Nie wykluczone, że najpierw nazwano tak rzekę Kwilinkę, której nazwę przeniesiono w późniejszym czasie na miejscowość.

Obszar

edytuj

Obszar wsi wynosi 477 ha, w tym:

  • grunty orne: 111 ha
  • użytki zielone: 21 ha
  • lasy: 305 ha
  • pozostałe: 40 ha

Poczet Dziedziców Kwiliny

edytuj
  • ród Kwilińskich
    • Mszczuj z Kwiliny
    • Klemens z Kwiliny
    • Jan z Kwiliny
    • Mikołaj z Kwiliny
    • Klemens z Kwiliny
    • Stanisław z Kwiliny
  • ród Rzeszowskich
    • Andrzej Rzeszowski
    • Stanisław Rzeszowski
    • Hieronim Rzeszowski
  • ród Rejów
    • Martini Rej
  • ród Ważyńskich
    • Krzysztof Ważyński
    • Stanisław Ważyński
  • ród Michałowskich
    • Józef Michałowski
    • Feliks Michałowski
    • Antoni Michałowski
    • Józefina Michałowska
    • Roman i Marianna Michałowscy
  • ród Morstinów
    • Janusz Morstin i Cecylia Morstin z Morstinów (II voto Janowa Borkowska)
    • Helena i Krystyna Morstin (siostry)

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 66162
  2. Wieś Kwilina w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-10-03], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 638 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b GUS: TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-04-23].
  5. Gmina Radków: Jednostki pomocnicze gminy Radków. Urząd Gminy Radków. [dostęp 2015-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  6. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-04-23]. 
  7. a b c SHGZP ↓, s. 412.
  8. a b Kwilina, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 33.
  9. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. Województwo kieleckie, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924 [dostęp 2015-04-28].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj