Wikipedia

Leopold Gebel

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Leopold Albin Gebel[1] (ur. 20 sierpnia 1889 w Nowym Targu, zm. 15 lipca 1954 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany administracji (piechoty) Wojska Polskiego.

Leopold Gebel
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany administracji podpułkownik dyplomowany administracji
Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1889
Nowy Targ

Data i miejsce śmierci

15 lipca 1954
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

c. i k. 20 Pułk Piechoty
38 Pułk Piechoty
20 Pułk Piechoty
Biuro Administracji Armii Ministerstwa Spraw Wojskowych

Stanowiska

adiutant batalionu
dowódca batalionu piechoty
zastępca dowódcy pułku
szef wydziału
zastępca szefa biura

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys

edytuj

Urodził się 20 sierpnia 1889 w Nowym Targu[2]. W 1909 ukończył Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie[3][4]. Absolwent wydziału prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

Jako kadet rezerwowy c. i k. armii od stycznia 1914 został mianowany chorążym rezerwy, przydzielony do c. i k. 20 pułku piechoty[5]. U schyłku I wojny światowej działał w konspiracyjnej organizacji „Wolność” (współpracował m.in. z Józefem Gizą[6])[7], na przełomie października/listopada 1918 w stopniu porucznika jako adiutant batalionu[8] zapasowego 20 pułku piechoty kierował w Tarnowie przewrotem wojskowym[9].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 494. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. 1 listopada 1924 roku został przydzielony z Komendy Placu Zakopane do 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu z jednoczesnym „odkomenderowaniem” do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Doszkolenia. 15 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie na stanowisko referenta. W 1928 roku był dowódcą I batalionu 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu[11]. 12 marca 1929 roku został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[12]. 24 grudnia 1929 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 26 marca 1930 roku został przeniesiony do Biura Ogólno Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału[13]. Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów administracji. W marcu 1939 roku pełnił służbę w Biurze Administracji Armii Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku zastępcy szefa biura[14]. W tym czasie, w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930, zajmował 1. lokatę w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[15]. Równocześnie pełnił funkcję sekretarza Tymczasowego Komitetu Doradczo-Naukowego, ciała powołanego w 1933[16].

W maju 1928 portret Leopolda Gebela wykonał artysta malarz Stanisław Ignacy Witkiewicz (dzieło trafiło później do Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku)[17][18]. Leopold Gebel zamieszkiwał przy ulicy Ignacego Boernera 43 w Warszawie[19]. Przewodniczył Komitetowi Budowy Kościoła Matki Bożej Ostrobramskiej w Boernerowie (dzielnica Warszawa-Bemowo), a w 1936 ofiarował jako dar wotywny do świątyni obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej[20][21][22][23] (w kościele funkcjonuje od końca XX wieku cywilno-wojskowa parafia Matki Bożej Ostrobramskiej). Pełnił funkcję prezesa Klubu Sportowego Warszawianka[24][25].

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej 1939, po czym przedostał się na Zachód, po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii i zmarł 15 lipca 1954 w Londynie[26].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ W 1935 dokonano zmiany imienia z Leopold na Leopold Albin. Stwierdzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 56, 1 czerwca 1935. 
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-01-19].
  3. ↑ Absolwenci 1883–1939. sobieski.krakow.pl. [dostęp 2015-04-14].
  4. ↑ II Liceum im. Króla Jana III Sobieskiego Kraków. Spis absolwentów z lat 1883–1939. stankiewicze.com. [dostęp 2015-04-14].
  5. ↑ Awans noworoczny w rezerwie c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”, Nr 7 z 11 stycznia 1914. 
  6. ↑ Krzysztof Podgórski: „Wolność”. [dostęp 2015-04-14].
  7. ↑ Aleksandra Anna Kozłowska. Generał brygady Jerzy Dobrodzicki (1884–1934) i jego rodzina. „Przegląd Nauk Historycznych”, s. 104, Nr 2 z 2012. 
  8. ↑ Jerzy Giza: Jerzy Kossowski – żołnierz, pisarz, patriota. [dostęp 2015-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-14)].
  9. ↑ Paweł Stachnik: Sądeccy c. k. dezerterzy. [dostęp 2015-04-14].
  10. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 35.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 54, 170.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 89.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 96. Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty – 1 lipiec 1933 r.. Warszawa: 1933, s. 12.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 442.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 286.
  16. ↑ Maciej Bossak: Tymczasowy Komitet Doradczo-Naukowy. [dostęp 2015-04-14].
  17. ↑ Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy).........(19). [dostęp 2015-04-14].
  18. ↑ Stanislaw Ignacy Witkiewicz (Witkacy) „Portrait of Leopold Gebel”, 1928. [dostęp 2015-04-14].
  19. ↑ Książka telefoniczna. [dostęp 2015-04-14].
  20. ↑ Piotr Otrębski: Boernerowska parafia seniorka. 2007-03-30. [dostęp 2015-04-14].
  21. ↑ Andrzej Tarwid: Warszawskie wizerunki Matki Miłosierdzia. Niedziela. [dostęp 2023-01-06].
  22. ↑ Jestem dłużnikiem Pana Boga. „Nasza Służba”, s. 6, Nr 13 z 1-31 lipca 2011. Ordynariat Polowy Wojska Polskiego. 
  23. ↑ Elżbieta Szmigielska-Jezierska: Koncert kolęd i promocja książki „Boernerowo i jego świątynia” w klubie Wojskowej Akademii Technicznej. Ordynariat Polowy Wojska Polskiego, 2007-01-07. [dostęp 2015-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-14)].
  24. ↑ Robert Gawkowski: Futboliści na barykadach Powstania Warszawskiego. 2014-07-31. [dostęp 2015-04-14].
  25. ↑ Powstanie Warszawskie: piłkarze patrioci. [dostęp 2015-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-17)].
  26. ↑ J. Giza, Losy członków (...) 1932–1945, s. 39.
  27. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  28. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936. 
  29. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 33.
  30. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  31. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 598 „za zasługi na polu rozwoju i propagandy sportu polskiego”.
  32. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  33. ↑ Jerzy Giza. Losy członków organizacji „Wolność” w Wojsku Polskim w latach 1932–1945. „Almanach Sądecki”, s. 31, Nr 1 (42) / 2003. Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana”. Oddział w Nowym Sączu. 
  34. ↑ a b Na podstawie [1]
  35. ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 282.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leopold_Gebel&oldid=73012509”