Leverhulmia
Leverhulmia – wymarły rodzaj stawonogów, obejmujący tylko jeden opisany gatunek: Leverhulmia mariae.
| Leverhulmia | |
| Anderson et Trewin, 2003 | |
| Okres istnienia: dewon wczesny | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Rodzaj |
Leverhulmia |
| Typ nomenklatoryczny | |
|
Leverhulmia mariae Anderson et Trewin, 2003 | |
Rodzaj i gatunek zostały opisane w 2003 roku przez Lyalla Andersona i Nigela Trewina na podstawie pojedynczej skamieniałości z Windyfield koło Rhynie Chert w Szkocji, pochodzącej z piętra pragu w dewonie wczesnym. Nazwę rodzajową nadano na cześć fundacji Leverhulme Trust, która sponsorowała fazę wykopalisk, w której go odkryto. Epitet gatunkowy upamiętnia z kolei Mary Duncan – właścicielkę terenu na którym go wydobyto. Holotyp oznaczony AUGD 12305 zdeponowano w kolekcji Wydziału Geologii University of Aberdeen. Autorzy oryginalnego opisu zaliczyli go do wijów bez pewnego wskazywania gromady[1]. W 2005 roku okaz został poddany redeskrypcji przez Stephena Fayersa i Nigela Trewina. Autorzy Ci zreinterpretowali go jako sześcionoga na podstawie budowy pazurków[2].
Skamieniałość obejmuje fragment ciała o długości 11 mm w przekroju nieco odchylonym od strzałkowego. Ciało zwierzęcia było spłaszczone grzbietobrzusznie[1][2]. Wierzch ciała przedstawia niejasny podział na segmenty[2], które przez autorów pierwszego opisu były nawet interpretowane jako możliwe diplosegmenty[1]. Zwierzę miało co najmniej pięć par odnóży, każde złożone z pięciu członów (podomerów), określonych jako biodro, przedudzie, udo, goleń i stopa. W interpretacji z 2003 były to odnóża wija[1], natomiast późniejsza praca interpretuje jako odnóża sześcionoga, z których część stanowi odnóża odwłokowe. Na spodnich stronach dwóch ostatnich podomerów (goleni i stopy) odnóży znajduje się po jednym podłużnym rządku grubych, cierniopodobnych, osadzonych w kieszonkach szczecin. Przednie z odnóży, określane jako być może tułowiowe, mają grupy gęsto rozmieszczonych szczecinek mikro- i makroskopowych na grzbietowych powierzchniach dwóch ostatnich podomerów. Ponadto przednie (tułowiowe) odnóża zakończone były małym, pośrodkowym pazurkiem zespolonym z odsiebnym krańcem stopy, unguitraktorem lub poduszeczką oraz para bocznych pazurków otaczających pazurek pośrodkowy i połączonych stawowo z odsiebnym krańcem stopy[2].
W skamieniałości zachował się dobrze falisty ślad jelita wraz z zawartością. Jest to najstarsza znana skamieniałość zawartości jelita zwierzęcia lądowego. Wskazuje ona, że było ono wszystkożernym detrytusożercą. W jelicie widoczne są fragmenty oskórka innych zwierząt, zmacerowane szczątki roślinne oraz zarodniki grzybów i roślin w różnym stopniu rozkładu[1][2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Lyall I. Anderson, Nigel H. Trewin. An Early Devonian arthropod fauna from the Windyfield Cherts, Aberdeenshire, Scotland. „Palaeontology”. 46 (3), s. 467-509, 2003. DOI: 10.1111/1475-4983.00308.
- ↑ a b c d e S.R. Fayers, N.H. Trewin. A hexapod from the Early Devonian Windyfield Chert, Rhynie, Scotland. „Palaeontology”. 48, s. 1117-1130, 2005.