Maciej Pawlikowski
Maciej Pawlikowski (ur. 19 lutego 1951 w Zakopanem) – polski himalaista, ratownik TOPR, prezes Klubu Wysokogórskiego Zakopane (od 1998), technik budowlany.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Od 1976 jest zawodowym ratownikiem TOPR, od 1972 działa jako taternik. W 1977 został przewodnikiem tatrzańskim i instruktorem taternictwa[1].
24 października 2009 za wybitne zasługi dla rozwoju ratownictwa górskiego, za wykazaną odwagę i poświęcenie w ratowaniu zdrowia i życia ludzkiego, za działalność w Tatrzańskim Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[2]. Otrzymał również dwukrotnie złoty i trzykrotnie srebrny Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” oraz Złoty Krzyż Zasługi i srebrną odznakę GOPR.
Osiągnięcia wspinaczkowe edytuj
- Alpy:
- północna ściana Petit Dru, drogą Allaina,
- północna ściana Les Droites, drogą Cornuau-Davaille,
- Kaukaz:
- Andy: nowa droga na Nevado Jirishanca (Cordillera Huayhuash).
Himalaje edytuj
- 1979 – Ngadi Chuli (Peak 29), 7871 m n.p.m. – pierwsze udokumentowane wejście, z Ryszardem Gajewskim,
- 1980 – udział w zimowej wyprawie narodowej na Mount Everest, która dokonała pierwszego wejścia zimą na ten szczyt (Pawlikowski zakładał obóz III),
- 1981 – udział w wyprawie na Annapurnę, która wytyczyła nową drogę na południowej ścianie (Pawlikowski zakładał obóz IV),
- 1983 – udział w wyprawie na Manaslu, która dokonała pierwszego wejścia zimą na ten szczyt (Pawlikowski dotarł do ok. 7700 m),
- 1985 – pierwsze wejście zimowe na Czo Oju (8201 m), nową drogą filarem południowo-wschodnim, z Maciejem Berbeką,
- 1986 – wejście nową drogą na Czo Oju, lewym żebrem ściany południowo-zachodniej, z Ryszardem Gajewskim,
W kolejnych latach kilkakrotnie uczestniczył w zimowych wyprawach, m.in. na K2 (1987/88, 2002/03), Nanga Parbat (1996/97), Makalu (2000/01).
Przypisy edytuj
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Ordery dla ratowników TOPR. Prezydent.pl. [dostęp 2009-10-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-14)].
Bibliografia edytuj
- Janusz Kurczab: Leksykon polskiego himalaizmu. Warszawa: Agora SA – Biblioteka Gazety Wyborczej, 2008, s. 101-102, seria: Polskie Himalaje. ISBN 978-83-7552-383-6.