Matej Bel (łac. Belius Matthias, węg. Bél Mátyás, słow. Matej Bel, niem. Matthias Bél; ur. 22 marca 1684 w Očovéj, zm. 29 sierpnia 1749 w Preszburgu) – kaznodzieja ewangelicki, polihistor, filozof, pedagog, encyklopedysta. Prekursor słowackiego oświecenia, pionier nowoczesnych nauk historyczno-geograficznych na Węgrzech, jeden z najwybitniejszych uczonych XVIII w. w tej części Europy. Członek wielu zagranicznych towarzystw naukowych i akademii. O sobie mówił lingua Slavus, natione Hungarus, eruditione Germanus („według języka Słowianin, według narodowości Węgier, z wykształcenia Niemiec”)[1][2].

Matej Bel
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1684
Ocsova

Data i miejsce śmierci

29 sierpnia 1749
Preszburg

Zawód, zajęcie

duchowny luterański, polihistor, filozof, pedagog, encyklopedysta, alchemik, historyk, geograf

Notitia Hungariae Novae Historico Geographica – strona tytułowa 1. tomu

Życiorys

edytuj

W latach 1704–1707 studiował na uniwersytecie w Halle. W latach 1708–1714 był prorektorem, a następnie rektorem liceum ewangelickiego w Bańskiej Bystrzycy i kaznodzieją w słowackim kościele ewangelickim w tym mieście. W 1714 przeniósł się do Bratysławy, gdzie do 1719 pełnił funkcję rektora liceum ewangelickiego. W 1719 został powołany na proboszcza niemieckiego kościoła ewangelickiego w Bratysławie, którą to funkcję pełnił do 1748.

Poza działalnością duszpasterską i teologią zajmował się wieloma dziedzinami nauki, m.in. historią, geografią, etnografią, językoznawstwem, pedagogiką. Był autorem wielu prac naukowych, kompendiów i podręczników szkolnych. Pisał jeszcze przeważnie po łacinie, ale wiele prac opublikował również w językach: niemieckim, węgierskim, słowackim, czeskim.

W roku 1722 wspólnie z Danielem Krmanem na podstawie czeskiej Biblii kralickiej wydał edycję Pisma Świętego opracowaną dla Słowaków (Biblia sacra, to jest: Biblí svatá).

Jego najważniejszym dziełem jest nieukończona Notitia Hungariae Novae Historico Geografica (Viennae 1735–1742, tom 1–4). Opisał w nim większość komitatów ówczesnych Węgier, w tym także te obejmujące część dzisiejszej Słowacji. M.in. w dziele tym znalazł się opis Liptowa, a w tym także najstarszy w ogóle drukowany opis Tatr Liptowskich.

Pochowany jest w Bratysławie.

W Očovéj uczonego upamiętnia izba pamięci, duży pomnik z pracowni Jána Kulicha w centrum miejscowości oraz tablica pamiątkowa na miejscowej szkole[3].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Karpatendeutsches biographisches Lexikon, Arbeitsgemeinschaft der Karpatendeutschen aus der Slowakei, Rudolf Rainer, Eduard Ulreich, 1988, Stuttgart, ISBN 3-927096-00-8, s. 368.
  2. Robert John Weston Evans, Austria, Hungary, and the Habsburgs: Essays on Central Europe, s. 139–140, ISBN 0-19-928144-0, 2006, Oxford University Press.
  3. Jaroslav Rezník: Cez Detvu do Novohradu, w: „Krásy Slovenska” R. LXXXVIII, nr 9-10/2011, s. 42–46.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj