Mateja Svet

słoweńska narciarka alpejska

Mateja Svet (ur. 16 sierpnia 1968 w Lublanie) – słoweńska narciarka alpejska reprezentująca barwy Jugosławii, srebrna medalistka olimpijska, pięciokrotna medalistka mistrzostw świata oraz zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli Pucharu Świata w gigancie.

Mateja Svet
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1968
Lublana

Klub

SD Novinar

Wzrost

158 cm

Debiut w PŚ

Sezon 1983/84

Pierwsze punkty w PŚ

15.01 1984, Maribor (15. miejsce – slalom)

Pierwsze podium w PŚ

13.03 1985, Lake Placid
(2. miejsce – gigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Jugosławia
Igrzyska olimpijskie
srebro Calgary 1988 narciarstwo alpejskie
(slalom)
Mistrzostwa świata
złoto Vail 1989 slalom
srebro Crans-Montana 1987 slalom gigant
brąz Crans-Montana 1987 supergigant
brąz Crans-Montana 1987 slalom
brąz Vail 1989 slalom gigant
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Sugarloaf 1984 slalom gigant
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
1987/1988
2. miejsce
1988/1989
2. miejsce
1989/1990
3. miejsce
1985/1986
Zakończenie kariery: 1990 r.

Kariera

edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Mateja Svet pojawiła się w sezonie 1983/1984. Pierwsze punkty w zawodach Pucharu Świata zdobyła 15 stycznia 1984 roku w Mariborze, zajmując piętnaste miejsce w slalomie. Był to jedyny start sezonu, w którym zdobyła punkty, w efekcie zajęła 86. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lutym 1984 roku zdobyła złoty medal w gigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Sugarloaf, wyprzedzając Diann Roffe z USA oraz swą rodaczkę, Veronikę Šarec. W tym samym roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, zajmując 23. miejsce w gigancie oraz piętnaste w slalomie.

Pierwszy raz na podium zawodów pucharowych stanęła 13 marca 1985 roku w Lake Placid, gdzie była druga w gigancie. W zawodach tych lepsza okazała się tylko Diann Roffe. W sezonie 1984/1985 punktowała jeszcze kilkukrotnie, jednak nie stawała już na podium. W klasyfikacji generalnej zajęła tym razem 31. pozycję. Na początku lutego 1985 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Bormio, zajmując trzynaste miejsce w gigancie. Kolejne podia wywalczyła w sezonie 1985/1986. Dokonała tego pięciokrotnie, odnosząc przy tym dwa zwycięstwa: 8 lutego w Wysokich Tatrach oraz 22 marca 1986 roku w Bromont wygrywała giganty. W klasyfikacji generalnej była siódma, a w klasyfikacji giganta zajęła trzecie miejsce za Vreni Schneider ze Szwajcarii oraz Traudl Hächer z RFN.

Mistrzostwa świata w Crans-Montana w 1987 roku przyniosły jej pierwsze medale w kategorii seniorek. Najpierw wywalczyła brąz w supergigancie, ulegając jedynie dwóm Szwajcarkom: Marii Walliser i Micheli Figini. Dwa dni później zajęła drugie miejsce w gigancie, plasując się o 0,56 sekundy za Vreni Schneider i o 1,73 sekundy przed Walliser. Na koniec zdobyła brązowy medal w slalomie, przegrywając tylko z Eriką Hess ze Szwajcarii oraz Austriaczką Roswithą Steiner. W zawodach pucharowych na podium stawała czterokrotnie, za każdym razem na drugim miejscu, dwukrotnie w gigancie i po jednym razie w supergigancie i slalomie. Ostatecznie sezon 1986/1987 ukończyła na siódmej pozycji, w klasyfikacji giganta byłą szósta, a w slalomie dziewiąta.

Najlepsze wyniki osiągała w sezonie 1987/1988, który zakończyła na szóstym miejscu w klasyfikacji generalnej. Na podium stawała pięciokrotnie, z czego trzy razy wygrywała: 30 i 31 stycznia w Kranjskiej Gorze kolejno w gigancie i slalomie oraz 3 marca 1988 roku w Saalbach-Hinterglemm, gdzie wygrała kolejnego giganta. W klasyfikacji giganta zdobyła swoją jedyną Małą Kryształową Kulę, a w klasyfikacji slalomu była ósma. W 1988 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary, gdzie wystąpiła w trzech konkurencjach. Najpierw zajęła 20. miejsce w supergigancie, a następnie była czwarta w gigancie, przegrywając walkę o brązowy medal z Marią Walliser o 0,08 sekundy. Dwa dni później wystartowała w slalomie, w którym po pierwszym przejeździe zajmowała trzecie miejsce, tracąc do prowadzącej Vreni Schneider 0,40 sekundy. W drugim przejeździe osiągnęła czwarty czas, co dało jej drugi łączny wynik i srebrny medal. Ostatecznie na podium rozdzieliła Schneider oraz Christę Kinshofer z RFN.

Svet startowała jeszcze przed dwa kolejne lata, utrzymując miejsce w światowej czołówce. W tym czasie łącznie siedmiokrotnie stawała na podium zawodów PŚ, odnosząc dwa zwycięstwa: 20 stycznia 1990 roku w Mariborze oraz 5 lutego 1990 roku w Veysonnaz była najlepsza w gigantach. W sezonie 1988/1989 była szósta w klasyfikacji generalnej, a rok później uplasowała się jedną pozycję niżej. W obu sezonach zajmowała drugie miejsce w klasyfikacji giganta, ustępując kolejno Vreni Schneider i Anicie Wachter. Ostatni raz na podium stanęła 14 marca 1990 roku w Klövsjö, gdzie była trzecia w gigancie. W lutym 1989 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Vail, gdzie wywalczyła złoty medal w slalomie. Był to pierwszy w historii złoty medal w narciarstwie alpejskim wywalczony przez zawodniczkę z Jugosławii. Cztery dni później Svet zdobyła także brązowy medal w gigancie, w którym uległa tylko Vreni Schneider oraz Francuzce Carole Merle. Na tych samych mistrzostwach zajęła także czwarte miejsce w kombinacji, przegrywając walkę o podium ze Szwajcarką Brigitte Oertli.

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Jugosławii, w tym jedenaście złotych: w zjeździe w 1987 roku, supergigancie w latach 1986, 1987, gigancie w latach 1986-1988 i 1990, slalomie w latach 1985, 1987 i 1990 oraz kombinacji 1987 roku. Trzykrotnie wybrana najlepszą sportsmenką Jugosławii: w 1986, 1987 i 1989 roku oraz siedmiokrotnie wybierana najlepszą sportsmenką Słowenii w latach 1984-1990. W lecie 1990 roku ogłosiła zakończenie kariery. Jako powód podała zmęczenie stylem życia zawodowego sportowca[1].

Osiągnięcia

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
23. 13 lutego 1984   Sarajewo Gigant 2:20,98 +5,24   Debbie Armstrong
15. 13 lutego 1984   Sarajewo Slalom 1:36,47 +4,38   Paoletta Magoni
20. 22 lutego 1988   Calgary Supergigant 1:19,03 +2,93   Sigrid Wolf
4. 24 lutego 1988   Calgary Gigant 2:06,49 +1,31   Vreni Schneider
2.  26 lutego 1988   Calgary Slalom 1:36,69 +1,68   Vreni Schneider
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
13. 6 lutego 1985   Bormio Gigant 2:18,53 +2,44   Diann Roffe
DNF1[2] 9 lutego 1985   Bormio Slalom 1:29,58 -   Perrine Pelen
3.  3 lutego 1987   Crans-Montana Supergigant 1:19,17 +1,06   Maria Walliser
2.  5 lutego 1987   Crans-Montana Gigant 2:21,22 +0,56   Vreni Schneider
3.  7 lutego 1987   Crans-Montana Slalom 1:33,30 +1,09   Erika Hess
4. 2 lutego 1989   Vail Kombinacja 5,65 pkt +30,21 pkt   Tamara McKinney
1.  7 lutego 1989   Vail Slalom 1:30,88 - -
23.[3] 8 lutego 1989   Vail Supergigant 1:19,46 +2,22   Ulrike Maier
3.  11 lutego 1989   Vail Gigant 2:29,37 +2,55   Vreni Schneider
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
1.  21 lutego 1984   Sugarloaf Gigant 2:23,08 - -

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj

Zwycięstwa w zawodach

edytuj
  1.   Wysokie Tatry8 lutego 1986 (gigant)
  2.   Bromont22 marca 1986 (gigant)
  3.   Kranjska Gora30 stycznia 1988 (gigant)
  4.   Kranjska Gora31 stycznia 1988 (slalom)
  5.   Saalbach3 marca 1988 (gigant)
  6.   Maribor20 stycznia 1990 (gigant)
  7.   Veysonnaz5 lutego 1990 (gigant)

Pozostałe miejsca na podium

edytuj
  1.   Lake Placid13 marca 1985 (gigant) – 2. miejsce
  2.   Sestriere7 grudnia 1985 (supergigant) – 3. miejsce
  3.   Saint-Gervais26 stycznia 1986 (slalom) – 3. miejsce
  4.   Valzoldana5 lutego 1986 (gigant) – 2. miejsce
  5.   Park City29 listopada 1986 (gigant) – 2. miejsce
  6.   Saalbach-Hinterglemm5 stycznia 1987 (gigant) – 2. miejsce
  7.   Saalbach-Hinterglemm6 stycznia 1987 (supergigant) – 3. miejsce
  8.   Mellau11 stycznia 1987 (slalom) – 2. miejsce
  9.   Sestriere26 listopada 1987 (slalom) – 2. miejsce
  10.   Sestriere28 listopada 1987 (supergigant) – 2. miejsce
  11.   Valzoldana18 grudnia 1988 (gigant) – 2. miejsce
  12.   Mellau8 stycznia 1989 (slalom) – 2. miejsce
  13.   Furano4 marca 1989 (gigant) – 2. miejsce
  14.   Shiga Kōgen8 marca 1989 (gigant) – 2. miejsce
  15.   Klövsjö14 marca 1990 (gigant) – 3. miejsce

Bibliografia

edytuj

Przypisy

edytuj