Mateusz Butrymowicz
Mateusz Antoni Butrymowicz herbu Topór (ur. 1745, zm. 1814) – sędzia grodzki piński, poseł powiatu pińskiego na Sejm Czteroletni w 1788 roku[1], kawaler orderów, zaufany hetmana Michała Kazimierza Ogińskiego.
| |
 Topór | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Anastazja NN. |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Ukończył pińskie kolegium jezuickie. Od 1776 roku porucznik petyhorski. Był topografem i kartografem wojskowym. W 1778 roku objął godność koniuszego pińskiego, w 1780 – miecznika. Od 1783 roku sędzia grodzki piński, od 1785 – podstarości piński.
Deputat powiatu pińskiego na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego kadencji wileńskiej w 1781/1782 oraz 1786/1787 roku[2]. Od 1788 roku był posłem na Sejm Wielki, wchodził w skład komisji skarbowej i komisji ds. buntów. Na sejmowym posiedzeniu 16 kwietnia 1789 roku oskarżył prawosławnych duchownych o wywołanie buntów wśród chłopów. Między innymi wskutek jego głosu Sejm uchwalił konstytucję nakazującą im składanie przysięgi wiernopoddańczej, a także zezwalającej na wydalenie prorosyjskich agitatorów[3]. W czasie obrad Sejmu wiele zajmował się również tematyką żydowską, był propagatorem szerokiego udziału Żydów we wszelkich dziedzinach życia społeczno-politycznego, gospodarczego i kulturalnego Polski[4]. Swoje poglądy wyłożył w opracowaniu Sposób uformowania Żydów polskich w pożytecznych krajowi obywatelów[5]. Członek Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej[6].
Z inicjatywy hetmana Michała Ogińskiego zajmował się budową Kanału Ogińskiego i Kanału Królewskiego, przy czym budową tego drugiego osobiście kierował. Po zakończeniu budowy Kanału Królewskiego wiosną 1784 r. Butrymowicz wysłał do Warszawy całą flotyllę statków z towarami poleskimi: świeżym miodem, suszonymi rybami i grzybami, woskiem, kaszą jęczmienną, łojem wołowym itp., co zaskoczyło ludność stolicy i samego króla[7]. We wrześniu tegoż roku Stanisław August złożył wizytę na Polesiu, uroczyście otwierając kanał dla żeglugi. Miał wielkie zasługi dla wybicia przez poleskie błota traktów z Pińska do Słonimia oraz na Wołyń[8]. Za zasługi dla komunikacji odznaczonym orderami: Orła Białego i Świętego Stanisława. Brak jest informacji co do jego losów po wojnie w obronie Konstytucji 3 Maja.
Świetnie zarządzał osobistym majątkiem. Jako pierwszy na Polesiu prowadził rozległe prace melioracyjne i stosował zaawansowane zabiegi agrotechniczne. Wiele uwagi poświęcał oświeceniu swoich chłopów. M. in. w wiosce Łopatyn otworzył szkołę dla dzieci rzemieślników i chłopów, gdzie początkowo nauczano czytać i pisać, a następnie różnych rzemiosł[7]. W Pińsku w latach 1784-1790 zbudował pałac w stylu klasycystycznym. Kamień węgielny pod budowlę osobiście położył król Stanisław August w 1784 r. Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną miał córkę Józefę, wydaną za Michała Ordę. Synem tej pary, wnukiem Mateusza Butrymowicza był Napoleon Orda.
Imię Mateusza Butrymowicza nosiła w dwudziestoleciu międzywojennym jedna ze szkół powszechnych w Lublinie (obecna Szkoła Podstawowa nr 24 im. Partyzantów Lubelszczyzny w Lublinie)[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792...., Warszawa 1791, s. 330.
- ↑ Deputaci Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego (1697-1794). Spis, pod redakcją Andrzeja Rachuby, opracowali Andrzej Rachuba i Przemysław P. Romaniuk, przy współpracy Andreja Macuka i Jegenija Aniszczenki, Warszawa 2004, s. 352, 373.
- ↑ Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 444–445. ISBN 83-60456-02-X.
- ↑ Waldemar Piasecki, Prawo do własnego Holocaustu, Magazyn internetowy Forum link poprawny na 29 kwietnia 2008 roku.
- ↑ Andrzej Waśko, O modernizacji Polski w epoce kryzysu suwerenności państwa (1698-1795), Ośrodek Myśli Politycznej link poprawny na 29 kwietnia 2008.
- ↑ Adam Skałkowski, Towarzystwo przyjaciół Konstytucji 3 maja, Kórnik, 1930, s. 68.
- ↑ a b Aleksander Iljin: Nowy start kulturalny w Pińsku pod rządami Michała Ogińskiego i Mateusza Butrymowicza [w:] "Echa Polesia", 26 kwietnia 2022 [1]
- ↑ Andrzej Krajewski, Polskie drogi, serwis Motofakty.pl link poprawny na 29 kwietnia 2008 roku.
- ↑ Waldemar Piasecki, Prawo...
Bibliografia edytuj
- Helena Waniczkówna, Butrymowicz Mateusz, [w:] Polski Słownik Biograficzny, Wrocław-Kraków, 1937.
Linki zewnętrzne edytuj
- Maciej Butrymowicz, [w: Sejm-wielki.pl]
- Dzieła Mateusza Butrymowicza w bibliotece Polona