Mewa preriowa[5] (Leucophaeus pipixcan) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny mewowatych (Laridae). Zamieszkuje preriowe mokradła środkowej części Ameryki Północnej, zimuje głównie u zachodnich wybrzeży Ameryki Południowej. Bardzo rzadko zalatuje do Europy[6]. Nie wyróżnia się podgatunków[7].

Mewa preriowa
Leucophaeus pipixcan[1]
(Wagler, 1831)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Leucophaeus

Gatunek

mewa preriowa

Synonimy
  • Larus pipixcan Wagler, 1831[2]
  • Larus franklini Richardson, 1831[3]
  • Larus franklinii Richardson, 1831[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     letnie lęgowiska

     przeloty

     zimowiska

Jajo z kolekcji muzealnej

Morfologia

edytuj

Mniejsza od śmieszki, ma krótki, biały tułów, bardziej krągłą głowę, krótsze nogi i dość szerokie skrzydła. Szary płaszcz, ciemniejszy niż u mewy pospolitej, oddzielony jest od czarnych zewnętrznych lotek pierwszego rzędu białymi paskami. Głowa czarna; powyżej oraz poniżej oczu białe półksiężyce. Dziób szkarłatny, nogi ciemnoczerwone. W upierzeniu zimowym głowa okryta czarnym półkapturem, półksiężyce wokół oczu widoczne. U ptaków dorastających widoczny niepełny kaptur, szary płaszcz z brązowymi plamkami i szary ogon z czarnym zakończeniem. Długość ciała: ok. 33–38 cm, rozpiętość skrzydeł: ok. 85–95 cm.

Niepewne stwierdzenie w Polsce

edytuj

W 1994 w Toruniu zaobserwowano i sfotografowano ptaka, którego początkowo wzięto za mewę czarnogłową, lecz w 2008 roku Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego uznała, że było to pierwsze stwierdzenie mewy preriowej na terenie Polski i wciągnęła ten gatunek na Listę awifauny krajowej[8]. W 2013 roku Komisja Faunistyczna usunęła jednak gatunek z listy w wyniku przeprowadzonej wówczas rewizji generalnej wielu wcześniej akceptowanych stwierdzeń, uznano bowiem, że równie dobrze osobnik ten mógł być mieszańcem mewy siwej z mewą czarnogłową[9].

Status i ochrona

edytuj

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę preriową za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność światowej populacji w 2018 roku, według szacunków organizacji Wetlands International, mieściła się w przedziale 1 000 000 – 1 490 000 osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy[4].

Z racji usunięcia mewy preriowej z listy polskiej awifauny nie jest ona wymieniona w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt[10], choć jeszcze w poprzednim rozporządzeniu z 2014 roku wymieniano ją jako gatunek objęty ochroną ścisłą[11].

Przypisy

edytuj
  1. Leucophaeus pipixcan, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Larus pipixcan, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-03-02] (ang.).
  3. a b D. Lepage: Franklin's Gull Leucophaeus pipixcan. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-02-17]. (ang.).
  4. a b BirdLife International, Larus pipixcan, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-10-08] (ang.).
  5. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2021-07-07). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-07-24].
  6. wynik wyszukiwania: Larus pipixcan. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-07-24]. (ang.).
  7. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.1). [dostęp 2023-02-17]. (ang.).
  8. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 25. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2008. „Ornis Polonica”. 50, s. 111–142, 2009. 
  9. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Rewizja współczesnych i historycznych stwierdzeń rzadkich ptaków w Polsce. „Ornis Polonica”. 55, s. 115–134, 2014. 
  10. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
  11. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2014 r. poz. 1348).

Bibliografia

edytuj
  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
  • Lars Jonsson: Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. tłum. Tadeusz Stawarczyk, Jan Lontkowski, Tomasz Cofta. Warszawa: Muza, 2006, s. 268. ISBN 83-7319-927-6.

Linki zewnętrzne

edytuj