Mewa przydymiona[4] (Ichthyaetus hemprichii) – gatunek średniej wielkości ptaka morskiego z rodziny mewowatych (Laridae). Nie jest zagrożony.

Mewa przydymiona
Ichthyaetus hemprichii[1]
(Bruch, 1853)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Ichthyaetus

Gatunek

mewa przydymiona

Synonimy
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Taksonomia
Przez część systematyków gatunek ten umieszczany jest w rodzaju Larus[3]. Nie wyróżnia się podgatunków[5][6].
Zasięg występowania
Zamieszkuje wybrzeża i wyspy Morza Czerwonego, Zatoki Adeńskiej, Zatokę Perską, Zatokę Omańską oraz dalej na wschód po południowy Pakistan i na południe po północno-wschodnią Kenię[5]. Sporadycznie zimą spotykana również na północ aż do zatok Sueskiej i Akaba; na południu zimą jej zasięg rozciąga się po północny Mozambik[5].
Morfologia
Długość ciała 42–45 cm, rozpiętość skrzydeł 105–113 cm[7]. Masa ciała 400–510 g[5]. Samice są podobne do samców[8].
Jajo z kolekcji muzealnej
Rozród
Sezon lęgowy trwa od czerwca do października, w zależności od miejsca występowania. Mewa przydymiona gniazduje zwykle w koloniach z innymi ptakami morskimi, ale czasami samotnie, często na przybrzeżnych wyspach koralowych chronionych przez rafy, ze skałami, piaskiem i rzadką roślinnością. Gniazdo to płytkie zagłębienie w piasku lub rafie koralowej z niewielką ilością materiału roślinnego jako wyściółka. Samica składa 1–3 jaja. Inkubacja trwa 25 dni, prawdopodobnie zajmują się nią oboje rodzice. Świeżo opierzone młode stwierdzano w listopadzie, ale brak bardziej szczegółowych informacji[8].
Pożywienie
Żywi się głównie martwymi rybami, małymi żywymi rybami, odpadkami z kutrów rybackich, jajami i pisklętami innych ptaków morskich, młodymi żółwiami czy krewetkami[3][8]. Kradnie także pokarm innym ptakom morskim[8].
Status
IUCN uznaje mewę przydymioną za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2006 roku szacowano liczebność światowej populacji na 150–300 tysięcy osobników. BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy. Do głównych zagrożeń dla gatunku należą wycieki ropy naftowej, degradacja siedlisk związana z wydobywaniem bądź poszukiwaniem ropy naftowej, a także wybieranie jaj przez ludzi[3].

Przypisy

edytuj
  1. Ichthyaetus hemprichii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Larus hemprichii, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-03-02] (ang.).
  3. a b c d BirdLife International, Larus hemprichii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2020-03-10] (ang.).
  4. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-03-10].
  5. a b c d Burger, J., Gochfeld, M., Kirwan, G.M. & Garcia, E.F.J.: Sooty Gull (Larus hemprichii). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-03-10].
  6. F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-10]. (ang.).
  7. Lars Svensson: Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. Przewodnik Collinsa. Multico, 2012, s. 196. ISBN 978-83-7073-972-0.
  8. a b c d N. Bouglouan: Sooty Gull. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-09-16]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj