Microweisea planiceps

gatunek chrząszcza z rodziny biedronkowatych

Microweisea planicepsgatunek chrząszcza z rodziny biedronkowatych i podrodziny Microweiseinae.

Microweisea planiceps
(Casey, 1899)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Infrarząd

Cucujiformia

Nadrodzina

biedronki

Rodzina

biedronkowate

Podrodzina

Microweiseinae

Plemię

Microweiseini

Rodzaj

Microweisea

Gatunek

Microweisea planiceps

Synonimy
  • Smilia planiceps Casey, 1899
  • Pentilia planiceps (Casey, 1899)
  • Gnathoweisea planiceps (Casey, 1899)

Taksonomia edytuj

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1899 roku przez Thomasa Lincolna Caseya na łamach „Journal of the New York Entomological Society” pod nazwą Smilia planiceps[1]. Jako miejsce typowe ustalono południową Kalifornię[2]. Nazwa rodzajowa Smilia okazała się jednak być młodszym homonimem nazwy wprowadzonej w 1833 roku przez Ernsta Friedrich Germara. W związku z tym Theodore D.A. Cockerell zastąpił ją w 1900 roku nazwą Epismilia[3]. Ta również okazała się być młodszym homonimem, tym razem nazwy wprowadzonej w 1861 roku przez Louisa E.G. de Fromentela dla rodzaju jamochłonów. W związku z tym w 1903 roku Cockerell zastąpił ją nazwą Microweisea[4]. W 1931 roku Richard Korschefsky proponował umieszczenie gatunku w rodzaju Pentilia[5]. W 1970 roku omawiany gatunek umieszczony został przez Roberta Gordona w rodzaju Gnathoweisea[6]. W 2012 roku rodzaj ów zsynonimizowany został z Microweisea przez Hermesa Escalonę i Adama Ślipińskiego[7].

Morfologia edytuj

Chrząszcz o podługowato-owalnym, wyraźnie wysklepionym ciele[7] długości od 0,85 do 1,1 mm i szerokości od 0,72 do 0,78 mm. Wierzch ciała porośnięty jest rozproszonymi, krótkimi włoskami. Ubarwienie jest ciemnobrązowe do smoliście czarnego. Głowa jest niemal czarna, skórzasta, słabo połyskująca, prawie pozbawiona punktowania, umiarkowanie przed oczami wydłużona, pociągła, ale krótsza niż u M. ferox. Czułki zbudowane są z dziesięciu członów, z których trzy ostatnie formują zwartą buławkę. Ostatni człon głaszczków szczękowych jest wąsko-stożkowaty[2]. Przedplecze jest poprzeczne[7], zmatowiałe, mocno skórzaste. Kąty przednio-boczne przedplecza mają ukośne linie[2]. Kształt tarczki jest trójkątny[7]. Pokrywy są pokryte grubymi, wyraźnie wgłębionymi punktami rozstawionymi na odległości nie większe niż ich średnice[2]. Odnóża są zakończone trójczłonowymi stopami o niezmodyfikowanych pazurkach[7]. Przedpiersie wypuszcza ku przodowi zasłaniający narządy gębowe płat[7][2]. Przednia krawędź śródpiersia jest płaska[2]. Samiec ma silnie niesymetryczne paramery, długi i przekręcony płat środkowy fallobazy oraz prącie o wyraźnie wyodrębnionej kapsule nasadowej[7].

Rozprzestrzenienie edytuj

Owad nearktyczny, endemiczny dla południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych, znany z Arizony i południowej części Kalifornii. Zasiedla m.in. pasma Huachucha Mountains, Santa Rita Mountains oraz Argus Mountains[2].

Przypisy edytuj

  1. T.L. Casey. A revision of the American Coccinellidae; with Appendix of Coccinellidae taken in equatorial and southern Africa during the Transit of Venus expedition to the Cape of Good Hope in 1882. „Journal of the New York Entomological Society”. 7 (2), s. 71–169, 1899. 
  2. a b c d e f g Robert D. Gordon. The Coccinellidae (Coleoptera) of America North of Mexico. „Journal of the New York Entomological Society”. 93 (1), s. 1-912, 1985. New York Entomological Society. 
  3. T.D.A. Cockerell. Coccinellidae in Arizona. „Science-Gossip”. 7, s. 177, 1900. 
  4. T.D.A. Cockerell. The Coccinellid genus Smilia Weise. „The Canadian Entomologist”. 35, s. 38, 1903. 
  5. R. Korschefsky: Coccinellidae I. Coleopterorum catalogus, Vol. 16 (part 18). Berlin: 1931, s. 1–224.
  6. R.D. Gordon. A review of the genus Nipus Casey (Coleoptera: Coccinellidae). „The Coleopterists Bulletin”. 24 (3), s. 71-75, 1970. 
  7. a b c d e f g H.E. Escalona, A. Ślipiński. Generic revision and phylogeny of Microweiseinae (Coleoptera: Coccinellidae). „Systematic entomology”. 37 (1), s. 125–171, 2012. DOI: 10.1111/j.1365-3113.2011.00601.x.