Prącie

męski narząd płciowy

Prącie (łac. penis, pot. członek) – narząd kopulacyjny u samców ssaków, a także wielu gadów oraz niektórych ptaków (kazuary, strusie, kaczki).

Budowa zewnętrzna narządów płciowych mężczyzny: a – moszna (scrotum), b – trzon prącia (corpus penis), c – żołądź (glans penis), d – napletek (preputium)
Osobny artykuł: prącie człowieka.

Budowa

Prącie (łac. penis a. membrum virile) jest narządem homologicznym żeńskiej łechtaczki. U mężczyzn przez prącie przebiega ostatni odcinek cewki moczowej, której ujście znajduje się na szczycie żołędzi prącia. Składa się z dwóch równoległych ciał jamistych oraz ciała gąbczastego tworzącego żołądź prącia (glans penis) oraz tzw. opuszkę. Ciało gąbczaste (corpus spongiosum penis) osłania również biegnącą przez prącie cewkę moczową. Prącie charakteryzuje się zdolnością do erekcji. Wyróżnia się nasadę oraz część ruchomą. Nasada przytwierdzona jest odnogami ciał jamistych do kości łonowych i kulszowych. Część ruchoma prącia zakończona jest żołędzią. Skóra prącia leży na luźnej tkance podskórnej i dlatego łatwo zsuwa się w trakcie erekcji. Ponad żołędzią skóra tworzy zdwojony fałd – napletek. Prącie unaczyniają: tętnica grzbietowa prącia i tętnica głęboka. Z żył powierzchniowych krew odpływa do żyły grzbietowej prącia, z żył głębokich zaś do splotu sromowego[1][2].

Rozmiary prącia

Osobny artykuł: Rozmiary prącia człowieka.

Istnieje szeroko rozpowszechnione przekonanie, że długość prącia u mężczyzny ma bezpośredni związek z jego sprawnością seksualną oraz satysfakcją partnerki podczas stosunku płciowego. Seksuolodzy zaprzeczają temu i podają, że długość normalnego prącia w czasie spoczynku wynosi 6–10 cm, a podczas wzwodu (erekcji) 11–16 cm[3], podczas gdy głębokość pochwy to średnio 10 cm.

Notuje się również długość nieprzekraczającą 7 cm (mikropenis[4]), jak i przekraczającą 30 cm[5], aczkolwiek są to bardzo rzadkie przypadki.

Naczynia prącia

Żyły głębokie prącia mają bardzo skomplikowaną budowę; jest to ważne przy próbie podwiązania tych naczyń podczas operacji chirurgicznych[6].

Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Choroby, wady i urazy prącia

Przeszczep

W 2005 roku w Chinach przeprowadzono pierwszą na świecie operację przeszczepienia prącia, która mogła być zakwalifikowana jako udana, ale po dwóch tygodniach pacjent zażądał usunięcia przeszczepu z powodu problemów psychologicznych swoich i jego żony[7].

W marcu 2015 roku wydział medyczny Uniwersytetu w Stellenbosh w Republice Południowej Afryki poinformował o przeprowadzeniu w grudniu poprzedniego roku we współpracy ze szpitalem Tygerberg w Kapsztadzie pierwszej na świecie udanej transplantacji prącia u 21-letniego pacjenta, który trzy lata wcześniej musiał przejść zabieg jego amputacji z powodu komplikacji po obrzezaniu. W wyniku zabiegu pacjent odzyskał wszystkie funkcje w przeszczepionym organie[8].

Heraldyka

W heraldyce prącie jest stosowane w herbach: patrz np. vilené we francuskim blazonie[9], są wtedy często kontrastowo ubarwione[10].

Niedźwiedź w herbie Appenzell jest przedstawiony z prąciem, a pominięcie tej cechy było postrzegane jako poważna zniewaga.  W 1579 r. drukarz kalendarza w Saint Gallen zapomniał go dodać, co doprowadziło Appenzell na skraj wojny z Saint Gallen[11].

Do 2007 r. lew w herbie Nordic Battlegroup miał prącie, ale w 2007 r. dowódca zdecydował, że członek lwa musi zostać usunięty, w kontekście wykorzystywania seksualnego w strefach działań wojennych na świecie. Jednak decyzja ta została zakwestionowana przez niektórych szwedzkich heraldyków, w tym artystę heraldycznego Vladimira Sagerlunda, który argumentował, że herby zawierające lwy bez prącia były historycznie nadawane tym, którzy zdradzili szwedzką koronę[12].

Galeria

Zobacz też

Przypisy

  1. Fizjologia człowieka z elementami fizjologii stosowanej i klinicznej - Władysław Traczyk, Andrzej Trzebski, PZWL. medbook.com.pl. [dostęp 2021-01-12].
  2. Anatomia człowieka tom II - Adam Bochenek, Michał Reicher, PZWL. medbook.com.pl. [dostęp 2021-01-12].
  3. Aleksander Michajlik, Anatomia i fizjologia człowieka, Wyd. 3, Warszawa: Wydaw. Lekarskie PZWL, 1998, s. 259, ISBN 83-200-2209-6, OCLC 750973458 [dostęp 2023-01-26].
  4. Cheywen, Français : micropénis, sierpień 2008 [dostęp 2020-03-28].
  5. Tom Hickman, Boskie przyrodzenie : historia penisa, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2014, s. 22-31, ISBN 978-83-7536-695-2, OCLC 883566510 [dostęp 2023-01-26].
  6. Li J., Huang J., Yu XC. [Applied anatomical study of the penile deep venous system]. „Zhonghua nan ke xue = National journal of andrology”. 14 (10), s. 893–5, październik 2008. PMID: 19157097. 
  7. Weilie Hu, Jun Lu, Lichao Zhang, Wen Wu i inni. A preliminary report of penile transplantation. „European Urology”. 50 (4), s. 851–853, 2006. DOI: 10.1016/j.eururo.2006.07.026. PMID: 16930814. (ang.). 
  8. Chris Bateman, World's first successful penis transplant at Tygerberg Hospital , „SAMJ: South African Medical Journal ”, 105 (4), 2015, s. 251-252, DOI10.7196/samj.9602, PMID26294859.
  9. Oxford University, Armorial général: précédé d'un dictionnaire des termes du blason, G. B. van Goor zonen, 1884 [dostęp 2021-01-09] (fr.).
  10. Sex in Heraldry, www.heraldica.org [dostęp 2021-01-09].
  11. Bernhard Grzimek, Grzimek's Animal Life Encyclopedia, Van Nostrand Reinhold Company, 1972 [dostęp 2021-01-09] (ang.).
  12. "Heraldists want penis reinstated on military badge", www.thelocal.se [dostęp 2021-01-09].