Mikołaj II opawski
 |
Ten artykuł od 2014-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Mikołaj II opawski (Przemyślida) (ur. ok. 1288, zm. 8 grudnia 1365) – od 1318 książę opawski, od 1337 raciborski, 1318-1336 i od 1361 prudnicki[1][2].
| ||
| ||
| książę opawski | ||
| Okres | od 1318 do 1337 | |
| Poprzednik | wydzielenie księstwa z królestwa czeskiego | |
| Następca | połączenie księstwa z księstwem raciborskim | |
| książę opawsko-raciborski | ||
| Okres | od 1337 do 1365 | |
| Poprzednik | połączenie księstw | |
| Następca | Jan I raciborski | |
| książę prudnicki | ||
| Okres | od 1318 do 1336 | |
| Poprzednik | wydzielenie księstwa z królestwa czeskiego | |
| Następca | Bolesław Pierworodny | |
| książę prudnicki ponownie | ||
| Okres | od 1361 do 1365 | |
| Poprzednik | Bolesław Pierworodny | |
| Następca | Bolesław II niemodliński Wacław niemodliński Henryk I niemodliński | |
| Dane biograficzne | ||
| Dynastia | Przemyślidzi | |
| Data urodzenia | ok. 1288 | |
| Data śmierci | 8 grudnia 1365 | |
| Ojciec | Mikołaj I opawski | |
| Matka | Adelajda | |
| Rodzeństwo | Wacław Przemyślida Jan | |
| Małżeństwo | Anna raciborska od 1318 do ok. 1340 | |
| Dzieci | Jan I raciborski Eufemia Elżbieta Małgorzata opawska | |
| Małżeństwo | Jadwiga od ok. 1358 do 1359 | |
| Dzieci | Mikołaj III opawski | |
| Małżeństwo | Juta od ok. 1360 do 1365 | |
| Dzieci | Wacław Przemek I opawski Anna | |
Mikołaj II był najstarszym synem księcia Mikołaja I pochodzącego z bocznej linii dynastii Przemyślidów i Adelajdy, siostrzenicy króla Niemiec Rudolfa Habsburga lub Justyny Habsburżanki.
W roku 1312 Mikołaj II uczestniczył w buncie na Morawach przeciwko władzy Jana Luksemburskiego. Wkrótce jednak zdecydował się na lojalizm i stał się bliskim doradcą króla w sprawach Śląska, dzięki czemu otrzymał w 1318, jako dziedziczne lenno, Śląsk Opawski z miastami Opawą, Głubczycami, Bruntalem i Karniowem.
Dobra współpraca z suwerenem zaowocowała w 1337, kiedy bezpotomnie zmarł szwagier Mikołaja książę raciborski Leszek – Jan Luksemburski zdecydował się wtedy przekazać opróżnione lenno właśnie księciu opawskiemu. Czasowo Mikołaj musiał jedynie oddać okręg prudnicki innemu pretendentowi do spadku Bolkowi niemodlińskiemu. Współpracując z miejscową elitą raciborską pozostawił w swoim otoczeniu doradców zmarłego Leszka. Otaczał szczególną opieką klasztor dominikanek św. Ducha w Raciborzu i dominikanów św. Wacława w Opawie. W 1358 aktywnie włączył się w przyjęcie chrztu przez książąt litewskich[3]. Z czasów panowania Mikołaja II, pochodzą pierwsze wzmianki o wielu miejscowościach na ziemi raciborskiej i opawskiej, m.in. o Kileszowicach. Ziemia prudnicka wróciła zresztą do Mikołaja w 1361 dzięki małżeństwu z księżniczką niemodlińską.
Mikołaj przez cały okres po 1318 utrzymywał bliskie kontakty z dworem czeskim, ściśle współpracując najpierw z królem Janem, potem z Karolem IV. Wielokrotnie przez Luksemburgów był posyłany w misjach dyplomatycznych do Polski, na Litwę, Niemiec, czy Rzymu.
Mikołaj II był trzykrotnie żonaty. Pierwszą żoną była poślubiona ok. 1318 Anna raciborska (zm. ok. 1340), z którą doczekał się sześciorga potomstwa (byli to Jan, Eufemia wydana za Siemowita III mazowieckiego, Elżbieta dominikanka w Raciborzu, Anna wydana za Burcharda, hr. Hardeck, wreszcie Małgorzata opawska, późniejsza żona margrabiego morawskiego z rodu Luksemburgów Jana Henryka). Po raz drugi Mikołaj ożenił się ok. 1358 z Jadwigą (zm. 1359), córką Konrada I oleśnickiego, z którą miał jednego syna (był to Mikołaj III). Wreszcie po raz trzeci książę opawski ożenił się ok. 1360, tym razem z Jutą (zm. 1379), córką Bolesława niemodlińskiego. Dzięki trzeciemu małżeństwu władca doczekał się dwóch synów i córki (byli to: Wacław, Przemek i Anna, wydana za Piotra ze Szternberka).
Mikołaj II opawski zmarł 8 grudnia 1365 i zapewne został pochowany w którymś z kościołów opawskich.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Paweł Gołdyn, Miasta polskie w średniowieczu i czasach nowożytnych, Kraków 2008, ISBN 978-83-61033-17-2 [dostęp 2020-01-08].
- ↑ Przemyślidzi linia morawsko-śląska. Książęta opawscy, raciborscy, karniowscy, rybniccy i głubczyccy, www.s1354735-90700.home-whs.pl [dostęp 2020-01-08].
- ↑ Martin Capsky: Historia Górnego Śląska. Polityka, gospodarka i kultura europejskiego regionu. Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej, 2011, s. 122. ISBN 978-83-60470-41-1.