Niestor Kozin

radziecki generał-major

Niestor Dmitrijewicz Kozin (ros. Нестор Дмитриевич Козин, ur. 15 października?/28 października 1902 we wsi Burkowo-Pokrowskoje w guberni tomskiej (obecnie w rejonie tatarskim w obwodzie nowosybirskim), zm. 11 stycznia 1993 w Barnaule) – radziecki generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Niestor Kozin
Нестор Дмитриевич Козин
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

28 października 1902
Burkowo-Pokrowskoje, gubernia tomska

Data i miejsce śmierci

11 stycznia 1993
Barnauł

Przebieg służby
Lata służby

1924–1954

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca 52 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty, dowódca 22 Gwardyjskiej Dywizji Zmechanizowanej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR”

Życiorys

edytuj

Urodził się w biednej rodzinie chłopskiej. Wcześnie stracił ojca, od 12 roku życia pracował jako robotnik rolny, później jako robotnik na stacji kolejowej. Nie uczęszczał do szkoły, uczył się na kursach likwidacji analfabetyzmu. W maju 1924 został powołany do Armii Czerwonej, w 1925 ukończył szkołę pułkową 35 pułku piechoty 12 Dywizji Piechoty w Omsku, w której następnie był dowódcą oddziału, od października 1926 do 1929 był elewem szkoły piechoty w Omsku, po ukończeniu której został dowódcą plutonu 11 pułku piechoty 4 Dywizji Piechoty Białoruskiego Okręgu Wojskowego w Słucku. Od listopada 1933 do kwietnia 1936 dowodził kompanią 280 pułku piechoty 94 Dywizji Piechoty w Krasnojarsku, potem był pomocnikiem szefa sztabu 281 pułku piechoty tej dywizji w Aczyńsku, później dowódcą batalionu, w lipcu 1940 został przeniesiony do Bijska jako pomocnik dowódcy batalionu na kursach doskonalenia kadry dowódczej Syberyjskiego Okręgu Wojskowego, w grudniu 1940 objął dowództwo batalionu 586 pułku piechoty 107 Dywizji Piechoty. Po ataku Niemiec na ZSRR wraz z dywizją został skierowany z Kraju Ałtajskiego na Front Zachodni w składzie 24 Armii, pod Jelnię, gdzie od 16 lipca 1941 brał udział w walkach, wykazując talent dowódczy. W sierpniu 1941 objął dowództwo 85 pułku piechoty 100 Dywizji Piechoty 24 Armii, uczestniczył w operacji jelnińskiej, za bohaterstwo dowodzony przez niego pułk przemianowano na 2 gwardyjski pułk piechoty, a jego samego odznaczono Orderem Lenina. Później na czele pułku w składzie 21 Armii brał udział w walkach na Froncie Briańskim i Południowo-Zachodnim, a w grudniu 1941 w bitwie pod Moskwą, zadając wrogowi duże straty.

7 marca 1942 został ranny. Po wyleczeniu, w kwietniu 1942 mianowano go dowódcą 8 Dywizji Wojsk NKWD na Froncie Południowo-Zachodnim w rejonie Woroneża; w czerwcu 1942 tę dywizję przemianowano na 63 Dywizję Piechoty. Jako dowódca tej dywizji walczył na Froncie Stalingradzkim i Dońskim, w tym w bitwie pod Stalingradem, zadając Niemcom duże straty i biorąc wielu jeńców oraz zdobywając wiele sprzętu i uzbrojenia. Za zasługi bojowe dowodzona przez niego dywizja 27 listopada 1942 została przemianowana na 52 Gwardyjską Dywizję Piechoty, do lutego 1943 brała udział w likwidacji okrążonej niemieckiej 6 Armii w Stalingradzie. 21 stycznia 1943 otrzymał stopień generała majora. W kwietniu 1943 został ponownie ranny, po wyleczeniu skierowano go do Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, w której w kwietniu 1944 ukończył przyśpieszony kurs, po czym został dowódcą 13 Gwardyjskiej Dywizji Powietrznodesantowej (pozostającej w rezerwie), dowodząc nią do końca lipca. W sierpniu-wrześniu 1944 dowodził 189 Dywizją Piechoty 2 Armii Uderzeniowej Frontu Leningradzkiego, po czym powrócił do dowodzenia 52 Gwardyjską Dywizją Piechoty, włączoną w skład 3 Armii Uderzeniowej; dowodził tą dywizją już do końca wojny. Brał udział m.in. w operacji nadbałtyckiej, blokadzie kurlandzkiego zgrupowania przeciwnika, operacji wiślańsko-odrzańskiej i pomorskiej, następnie w operacji berlińskiej. 24 czerwca 1945 wziął udział w Paradzie Zwycięstwa na Placu Czerwonym w Moskwie. W listopadzie 1945 został dowódcą 22 Gwardyjskiej Dywizji Zmechanizowanej w Ałabino w Moskiewskim Okręgu Wojskowym, od listopada 1946 do lutego 1950 dowodził 18 Samodzielną Gwardyjską Brygadą Piechoty w Moskiewskim Okręgu Wojskowym, w 1951 ukończył kursy doskonalenia dowódców dywizji piechoty przy Akademii Wojskowej im. Frunzego. Od lutego 1951 do lutego 1952 był zastępcą dowódcy 87 Korpusu Piechoty w Dalekowschodnim Okręgu Wojskowym w Jużnosachalińsku, od lutego 1952 do stycznia 1954 szefem wydziału sztabu tego okręgu, następnie został zwolniony do rezerwy z powodu stanu zdrowia. Mieszkał w Saratowie, Frunzem (obecnie Biszkek), a od 1955 w Barnaule. Często spotykał się z młodzieżą. W 1975 opublikował wspomnienia.

Odznaczenia

edytuj

I wiele innych.

Bibliografia

edytuj