Niknąca Łąka – teren w Sudetach Środkowych w Górach Stołowych w województwie dolnośląskim położony między Praskim Traktem i Krzywą Drogą[1]. Obecnie to polana śródleśna w Parku Narodowym Gór Stołowych przecięta ścieżką dydaktyczną pt. „Niknąca Łąka"[2]. Przed utworzeniem parku narodowego w 1993 obszar ten chroniony był jako rezerwat przyrody[3].

Niknąca Łąka
Ilustracja
Niknąca Łąka
łąka na torfowisku
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Położenie na mapie Sudetów
Mapa konturowa Sudetów, w centrum znajduje się punkt z opisem „Niknąca Łąka”
Ziemia50°27′56,68″N 16°23′41,62″E/50,465744 16,394894

Położenie

edytuj

Położony na wysokości 720 m n.p.m. w Dolinie Czerwonej Wody, na terenie Parku Narodowego Gór Stołowych na wschód od Karłowa, między południowo-zachodnią krawędzią pasma Skalnych Grzybów a rezerwatem Wielkie Torfowisko Batorowskie po południowo-zachodniej stronie[3].

Charakterystyka

edytuj

Obszar to duża niekoszona łąka na torfowisku wysokim powstałym na mokradle ombrogenicznym ze zbiorowiskiem roślinności łąkowej i torfowiskowej[3]. Obszar chroniony „Niknąca Łąka” utworzono głównie dla ochrony naturalnego torfowiska wysokiego z sosną błotną oraz dla zachowania naturalnego zbiorowiska roślinności i rzadkich gatunków owadów chronionych. Obszar służy dla celów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych. Jest to typ torfowiska wysokiego nazywanego mszarem, które rozwijają się na obszarach bezodpływowych zasilanych przez wody opadowe, cechują się ubogą w gatunki roślinnością, której charakterystycznym składnikiem są mchy i torfowce, tworzące gęste darnie rosnące tu w różniących się warunkami wodnymi zespołach kępkowych i dolinkowych. W rezerwacie znajduje się flora i fauna obszarów torfowiskowych występująca w Górach Stołowych. Obok pospolitych roślin torfowiskowych, jak wełnianka pochwowata, wełnianka wąskolistna, czy żurawina błotna, występuje bagno zwyczajne, turzyca nitkowata, turzyca skąpokwiatowa, modrzewnica północna, które w Polskiej czerwonej księdze roślin ujęte są jako rośliny zagrożone wyginięciem. Na terenie Niknącej Łąki rośnie także widłak jałowcowaty podlegający ochronie ścisłej[4]. Najbardziej zagrożonym gatunkiem spośród roślin naczyniowych na tym torfowisku jest obecnie sosna błotna. Przez teren Niknącej Łąki przechodzi razem z żółtym szlakiem turystycznym ścieżka dydaktyczna o długości 400 m, z której widoczny jest sposób powstawania torfowiska wysokiego oraz jego budowa.

Powstanie

edytuj

Torfowisko powstało w miejscu gromadzenia się wód opadowych na nieprzepuszczalnym podłożu, któremu sprzyjała budowa geologiczna i rzeźba terenu, dla której niezwykle charakterystyczna jest rozległa płaszczyzna zrównań z naturalnymi zagłębieniami terenu. Płaska wierzchowina środkowego stopnia zrównania uszczelniona zwietrzeliną drobnoziarnistych mułowców sprzyjała gromadzeniu się wód opadowych w zagłębieniach terenu i rozwojowi roślinności torfowiskowej i tworzeniu się torfu.

Wpływ człowieka

edytuj

W wyniku działalności człowieka na torfowisku "Niknąca Łąka" występuje duża populacja rozrastającego się świerka, która na przełomie XIX i XX wieku, po przeprowadzeniu melioracji i osuszeniu została sztucznie wprowadzona. W wyniku tych zabiegów torfowisko "Niknąca Łąka" uległo zniszczeniu i degradacji, torfowisko zaczęło zarastać zmniejszając swoją powierzchnię przez co utraciło cały szereg interesujących gatunków roślin. Naturalnie występującymi drzewami są jawor, grab, wiąz, buczyna zajmują one niewielką powierzchnię w wyniku wcześniejszej złej gospodarki leśnej. Obecnie podejmowane są działania w kierunku zmniejszenia liczebności świerka, a tym samym dla ratowania torfowiska oraz czynnej ekologicznej ochrony i zwiększenia bioróżnorodności torfowiska.

Przypisy

edytuj
  1. Stanisław Rospond, Stanisława Sochacka: Słownik etymologiczny nazw geograficznych Śląska. T. 8. Instytut Śląski w Opolu, Polska Akademia Nauk, 1997, s. 147.
  2. Waldemar Brygier: Góry Stołowe. Przewodnik. Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, s. 223.
  3. a b c Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 13: Góry Stołowe. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1992, s. 166. ISBN 83-7005-301-7.
  4. Tablica informacyjna na ścieżce edukacyjnej "Niknąca Łąka". [dostęp 2015-09-16].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj