Osłuchiwanie

Osłuchiwanie (łac. auscultatio, ang. auscultation) – badanie lekarskie polegające na ocenie dźwięków (szumów, szmerów, tonów) pochodzących od niektórych narządów wewnętrznych, głównie od serca, płuc (wraz z dolnymi drogami oddechowymi), jamy brzusznej (perystaltyka), tętnic, a także tętna płodu.

Osobne artykuły: Szmer oddechowy i Osłuchiwanie serca.

Zobacz więcej w artykule Choroby układu oddechowego, w sekcji Różnicowanie na podstawie objawów przedmiotowych.

Historia edytuj

Twórcą tej metody jest francuski lekarz René Laennec. Osłuchiwania dokonuje się za pomocą stetoskopu.

Polski emigrant po powstaniu listopadowym, Adam Raciborski, lekarz pracujący we Francji napisał w 1835 podręcznik na temat tej nowej metody badania pt. „Nowy podręcznik osłuchiwania i opukiwania” (fr. Nouveau manuel complet d’auscultation et de percussion), w którym obok osłuchiwania opisał opukiwanie^[1].

Przypisy edytuj

↑ Iłowiecki 1981 ↓, s. 196.

Bibliografia edytuj

Feliks Bolechowski: Podstawy ogólnej diagnostyki klinicznej. Warszawa: PZWL, 1982, s. 8–10; 146. ISBN 83-200-0465-9.
Wielki słownik medyczny. Warszawa: PZWL, 1996, s. 944. ISBN 83-200-1923-0.
Maciej Iłowiecki: Dzieje nauki polskiej. Warszawa: Interpress, 1981. ISBN 83-223-1876-6.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[CITEREFIłowiecki1981196-1] Iłowiecki 1981 ↓, s. 196.

[1]