Philippe Kieffer

francuski wojskowy, komandor porucznik

Philippe Kieffer, właśc. Marie-Joseph-Charles-Philippe Kieffer (ur. 24 października 1899 w Port-au-Prince na Haiti[1], zm. 20 listopada 1962 w Cormeilles-en-Parisis, Francja) – francuski wojskowy, komandor porucznik, uczestnik drugiej wojny światowej, utworzył i dowodził pierwszym oddziałem komandosów Francuskiej Marynarki Wojennej.

Philippe Kieffer
Marie-Joseph-Charles-Philippe Kieffer
Ilustracja
komandor porucznik komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia

24 października 1899
Port-au-Prince, Haiti

Data i miejsce śmierci

20 listopada 1962
Cormeilles-en-Parisis, Francja

Przebieg służby
Lata służby

19391945

Siły zbrojne

 Marine nationale
Siły Wolnych Francuzów
Francuska Armia Wyzwolenia

Jednostki

1 Batalion Komandosów Piechoty Morskiej (Commando Kieffer)

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Wyzwolenia (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Krzyż Kombatanta (Francja) Medal Pamiątkowy Wojny 1939–1945 (Francja) Medal Pamiątkowy Ochotników Wolnej Francji Medal Wyzwolenia Francji Medal Rannych na Wojnie (Francja) Medal za odwagę poświęcenie Srebrny medal za zasługi dla Sportu i Młodzieży Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy) Krzyż Wojskowy (Wielka Brytania) Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Gwiazda Francji i Niemiec (Wielka Brytania) Medal Obrony (Wielka Brytania)

Biografia

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Marie-Joseph-Charles-Philippe Kieffer urodził się na Haiti. Był synem Alzatczyka[2] i Angielki, miał troje rodzeństwa[1]. Szkołę średnią ukończył na wyspie Jersey[2], naukę kontynuował w Stanach Zjednoczonych, otrzymał dyplom wyższej szkoły handlowej w Chicago[3]. Po studiach został dyrektorem banku na Haiti, pełnił również funkcje współdyrektora Narodowego Banku Haiti, następnie był dyrektorem banku w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

Druga wojna światowa

edytuj

Kieffer przebywał w Nowym Jorku, gdy sytuacja w Europie stawała się coraz bardziej napięta. W maju 1939[3] przybył do Francji aby połączyć się z rodziną[4]. Mimo swojego wieku (40 lat), 2 września zgłosił się na ochotnika do wojska jako oficer rezerwy. Przyjęty w stopniu podporucznika do wojsk lądowych jako tłumacz, osiem dni później przeniósł się do Marynarki Wojennej. Był sekretarzem admirała północnej grupy floty[3][5], służył na pancerniku Courbet na pokładzie którego brał udział podczas operacji Dynamo.

Po klęsce Francji porucznik Kieffer odpowiedział na apel generała de Gaulle'a z 18 czerwca 1940 i przedostał się do Wielkiej Brytanii. 1 lipca wstąpił do Marynarki Wojennej Wolnej Francji. Ze względu na płynną znajomość języka angielskiego został tłumaczem i szyfrantem. Będąc pod wrażeniem technik brytyjskich komandosów poprosił o zgodę utworzenia francuskich sił specjalnych. W maju 1941 admirał Émile Muselier wyraził zgodę na sformowanie jednostki specjalnej. Szkolenie francuskich komandosów miało miejsce w Achnacarry w Szkocji. 1 lipca 1942 Philippe Kieffer otrzymał awans na kapitana marynarki[3]. 19 sierpnia 1942 1. Batalion Francuskich Komandosów uczestniczył w rajdzie na Dieppe[6]. W 1943 batalion brał udział w nocnych rajdach na wybrzeże francuskie i holenderskie.

6 czerwca 1944, Kieffer awansowany do stopnia komandora podporucznika wylądował na czele swojego batalionu w Colleville-Montgomery, na plaży Sword[7]. Mimo strat, 10 zabitych (w tym 2 oficerów) i wielu rannych, batalion zdobył działko 50 mm, zajął byłe kasyno w Riva-Bella[8][9] by połączyć się z 6. Brytyjską Dywizja Powietrznodesantową na moście Pegaz w Bénouville. W ciągu jednego dnia, 6 czerwca straty batalionu wyniosły 21 zabitych i 93 rannych. Sam Kieffer odniósł 2 rany. Batalion walczył do 27 sierpnia, następnie został uzupełniony w Wielkiej Brytanii. W listopadzie batalion wylądował na holenderskiej wyspie Walcheren i brał udział w walkach o Vlissingen[10].

Po wojnie

edytuj

We wrześniu 1945 Kieffer został wybrany do rady departamentu Calvados, zasiadał również w radzie gminy Grandcamp-les-Bains. W 1948 spisał swoje wspomnienia w książce pt.: Béret vert. W 1950 przeprowadził się do Cormeilles-en-Parisis, 4 lata później został awansowany na komandora porucznika rezerwy. W 1962 był konsultantem na planie filmu Najdłuższy dzień.

Philippe Kiefer zmarł na skutek porażenia połowiczego[2] 20 listopada 1962.

Awanse

edytuj

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Article de l'Alsace « Kieffer, l'Alsacien » du 9 mai 2008.
  2. a b c Article Ouest France, 07/05/2008..
  3. a b c d Vladimir Trouplin, Dictionnaire des Compagnons de la Libération, Bordeaux: Elytis, 2010, Trouplin2010.
  4. Philippe Kieffer, un homme avant d'être une légende, Christophe Meunier, le 20 octobre 2013.
  5. Étienne Taillemite: Dictionnaire des marins français. Paryż: éditions Tallandier, 2002, s. 276. ISBN 2-84734-008-4.
  6. Nick van der Bijl, Robert Chapman: No. 10 (Inter-Allied) Commando 1942-45: Britain's Secret Commando. Osprey Publishing, 2006.
  7. Elizabeth Coquart, Philippe Huet: Le jour le plus fou: 6 juin 1944 : les civils dans la tourmente. Michel Albin, 1994.
  8. Tenor, Auguste, (ed.), Debarquement, Editions Le Manuscrit
  9. Bernard Le Marec: Les Français libres et leurs emblèmes. Lavauzelle, 1994.
  10. André Herman Lemoine: Forteresse Escaut: novembre 1944, le dernier débarquemet des Bérets verts. Michel Albin, 1994.
  11. Philippe KIEFFER | L'Ordre de la Libération et son Musée [online], www.ordredelaliberation.fr [dostęp 2020-07-09] (fr.).

Bibliografia

edytuj
  • Philippe Kieffer - Chef des commandos de la France libre, Benjamin Massieu, Éditions Pierre de Taillac, 2013.
  • J’ai débarqué le 6 juin 1944, Gwenn-Aël Bolloré.
  • Le Commando Kieffer, documentaire de Cédric Condom et Gwenaëlle de Kergommeaux
  • Le Commando numéro 4 de Stéphane Simonnet et Le Penven, Heimdal, 2004.
  • Béret vert, Philippe Kieffer, France-Empire, 1952.

Linki zewnętrzne

edytuj