Pieprz długi (Piper longum L.) – gatunek rośliny z rodziny pieprzowatych. Pochodzi z południowo-wschodniej Azji. Swym wyglądem przypomina pieprz czarny. Posiada zwarty owocostan w kolorze szarobrązowym do czarnobrązowego. Kłosowate owocostany osiągają długość 2,5 do 4,5 cm i średnicę do 8 mm[3].

Pieprz długi
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

magnoliopodobne

Rząd

pieprzowce

Rodzina

pieprzowate

Rodzaj

pieprz

Gatunek

pieprz długi

Nazwa systematyczna
Piper longum L.
Sp. Pl. 1: 29. 1753
Owoc pieprzu długiego

Zastosowanie

edytuj

Używany jako przyprawa głównie w Indonezji. Do celów handlowych zbiera się całe owocostany przed ich dojrzeniem, a następnie poddaje się je procesowi suszenia[3]. Wartość pieprzu długiego jest mniejsza od pieprzu czarnego ze względu na aromat, natomiast pod względem ostrości jest mocniejszy. W dawnej Polsce ten gatunek pieprzu wykorzystywano jako surowiec leczniczy[4]. W XVIII i XIX wieku wykonywano z niego między innymi proszki leczące infekcje gardła, środki rozgrzewające mięśniowo, łakotki cukrowe, esencje lecznicze, powidełka[4]. W XVII w. w Prusach Królewskich był jednym ze składowych driakwi toruńskiej, tj. teriaku (uniwersalnego antidotum)[5].

Przypisy

edytuj
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-05-30] (ang.).
  3. a b Aleksander K. Smakosz, Pieprz długi – botanika i historia naturalna, [w:] Bożena Płonka-Syroka, Arin Namal, Andrzej Syroka (red.), Elementy orientalne w diecie Europejczyków, Wydawnictwo Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, 2021, s. 187–204, ISBN 978-83-7055-652-5.
  4. a b Aleksander K. Smakosz, Wykorzystanie surowców leczniczych z rodzaju Piper L. na ziemiach polskich od XVII do XIX w., [w:] Bożena Płonka-Syroka, Andrzej Syroka (red.), Lek roślinny, t. VIII, Wrocław: Arboretum, 2020, s. 75–93, ISBN 978-83-62563-72-2.
  5. Danuta Raj i inni, The real Theriac – panacea, poisonous drug or quackery?, „Journal of Ethnopharmacology”, 281, 2021, s. 114535, DOI10.1016/j.jep.2021.114535, ISSN 0378-8741 [dostęp 2023-11-08].

Bibliografia

edytuj
  • Bohumil Hlava: Rośliny przyprawowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983. ISBN 83-09-00456-7.