Piero Coppola
Piero Coppola (ur. 11 października 1888 w Mediolanie, zm. 13 marca 1971 w Lozannie[1][2]) – włoski dyrygent.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Ukończył studia w konserwatorium w Mediolanie, gdzie uczył się gry na fortepianie i kompozycji[1][2]. Jako dyrygent zadebiutował w 1911 roku w Turynie[1], następnie dyrygował w czołowych teatrach operowych Europy, m.in. w Brukseli i Londynie[1]. W czasie I wojny światowej przebywał w Skandynawii[2]. W 1921 roku osiadł w Paryżu[1][2]. W latach 1923–1934 był dyrektorem muzycznym studia nagraniowego La Voix de son Maître[2]. Po II wojnie światowej osiadł w Szwajcarii[1][2].
Zasłynął jako interpretator muzyki Maurice’a Ravela i Claude’a Debussy’ego[1]. Nagrał około 500 płyt, z których pięć zostało nagrodzonych Grand Prix du Disque[1]. Za zasługi w rozwoju życia muzycznego we Francji otrzymał w 1930 roku krzyż kawalerski Legii Honorowej[2].
Zajmował się także komponowaniem, napisał m.in. opery Sirmione i Nikita (1914), symfonię (1924), La Ronde sous la cloche na orkiestrę (1924)[2].